ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΛΜΑ

Πριν 19 χρόνια, στις 18 Ιουνίου 1992, ο υποσμηναγός Νικόλαος Α. Σιαλμάς, αντιμετωπίζοντας τουρκικά F-16 σε άνιση εικονική αερομαχία, χάθηκε ...

Πριν 19 χρόνια, στις 18 Ιουνίου 1992, ο υποσμηναγός Νικόλαος Α. Σιαλμάς, αντιμετωπίζοντας τουρκικά F-16 σε άνιση εικονική αερομαχία, χάθηκε με το Mirage F1 CG του στα νερά του Β. Αιγαίου. Έπεσε στο καθήκον, προασπίζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Στο ακρωτήριο Τρυπητή του Αη Στράτη, το μνημείο στη μνήμη του, ορατό από μακριά, με το μοιρόσημο της 342 ΜΠΚ και τη φράση "Μολών Λαβέ", αποτελεί παντοτινό φάρο για τους χειριστές των μαχητικών της ΠΑ που συνεχίζουν στις επάλξεις, αλλά και μήνυμα προς τους εξ Ανατολών εισβολείς.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην "Πτήση" Ιουλίου 1992, ένα μήνα μετά τη θυσία του:

Πρώτο αίμα...

ΑΛΗΘΕΙΑ, θυμάστε τί κάνατε στις 9:17 π.μ. στις 18 Ιουνίου 1992; Θα μου πείτε: ζητάς πολλά. Έχει περάσει άλλωστε ένας ολόκληρος μήνας. Εξάλλου τί σημασία μπορεί να έχει; Μόνο συγκριτική, μια και ότι και να κάνατε εκείνο το πρωινό του Ιουνίου, αποκλείεται να ήταν σπουδαιότερο απ' ότι έκανε ο υποσμηναγός Νικόλαος A. Σιαλμάς. Γιατί το πρωινό εκείνο, ο Νίκος Σιαλμάς έδωσε τη ζωή του σε έναν άνισο αγώνα, για να μπορούμε όλοι εμείς να θεωρούμε σημαντικά πολύ πιο πεζά ή και ευτελή πράγματα. H ιδέα εκείνου για το σπουδαίο, ήταν η εκδίωξη με κάθε μέσο του Τούρκου εισβολέα από τον εθνικό
εναέριο χώρο.

Έκοψε το νήμα της ζωής του στα γαλανά νερά του Αιγαίου που τάχθηκε να υπερασπίζει με κάθε τρόπο.

O ακήρυκτος πόλεμος στο Αιγαίο συνεχίζεται χωρίς διακοπή εδώ και 18 χρόνια. Οι χειριστές της αεροπορίας μας τον αντιμετωπίζουν σαν καθημερινή ρουτίνα. Καβαλάρηδες σε σιδερένια άλογα σε ένα συνεχή αγώνα που προκαλεί τα όρια. Αεροδρόμια διασποράς, ρέντινες, σκραμπλ, εμπλοκή. Μέρες μοναξιάς μακριά από την οικογένεια και κακές συνθήκες διαβίωσης. Οι χειριστές μας ξέρουν το παιχνίδι καλά.
O εισβολέας αυτήν τη φορά αποχώρησε νικητής, εκμεταλλευόμενος την τεχνολογική του υπεροχή. H πίκρα των χειριστών της Αεροπορίας μας για το χαμένο συνάδελφό τους υπήρξε μεγάλη.
O πόνος γίνεται μεγαλύτερος όμως καθώς εμείς οι υπόλοιποι, οι βολεμένοι στην ασφάλεια και στις "δουλίτσες" μας, τους ανακαλύπτουμε μετά από κάθε ατύχημα. Και τότε με το θράσος που εξασφαλίζει η άγνοια, προχωρούμε σε κρίσεις και επικρίσεις.Έτσι έγινε και μετά το θάνατο του Νίκου Σιαλμά.

Οι πολιτικάντηδες πάντα εκεί για να εξαργυρώσουν και το τελευταίο ίχνος ντροπής σε ψήφους. Έτσι, η πρώτη αντίδραση αφορά το ερώτημά τους γιατί στάλθηκαν αεροσκάφη δεύτερης γενιάς για αναχαίτιση. Το ερώτημα τέθηκε από εκείνους που είναι κύρια υπεύθυνοι για το ότι δεν διαθέτουμε αρκετά αεροσκάφη τρίτης γενιάς! Παράλληλα, πριν αλέκτωρ λαλήσει, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει ότι "δεν υπάρχει κίνδυνος από Ανατολάς".

Είναι λοιπόν μάταιη η θυσία του Νίκου Σιαλμά; Είναι οι τουρκικές παραβιάσεις μαγική εικόνα που βρίσκεται στο μυαλό των χειριστών της αεροπορίας μας; Όχι βέβαια.
Οι κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών τις βιώνουν καθημερινά και γνωρίζουν την αυταπάρνηση των χειριστών της Π.Α. Και εκείνοι, πάντα σεμνοί και χωρίς περιαυτολογίες, εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο.

Όχι, ο Νίκος Σιαλμάς δεν ήταν ήρωας. Ήταν ένας άνθρωπος του καθήκοντος. Αυτό που θα μπορούσε να τον περιγράψει καλύτερα είναι τα λόγια του γλάρου Ιωνάθαν στο ομώνυμο ποιητικό έργοτου Richard Bach, όταν αφήνει την εκπαίδευση του σμήνους στα
φτερά του γλάρου Φλετς:

"Μην τους αφήσεις να διαδίδουν κουτές φήμες για μένα ή να με
κάνουν θεό. Σύμφωνοι Φλετς; Είμαι γλάρος. M' αρέσει να πετάω.
Ίσως....
Το ασπρογυάλισμα σταμάτησε. O γλάρος Ιωνάθαν είχε εξαφανισθεί
στον αέρα."

Εμείς θεωρούμε ότι δεν θα αργήσει η ώρα που το υπόλοιπο σμήνος
θα πάρει εκδίκηση για το θάνατό του.

Γιώργος Χριστογιαννάκης ΠΤΗΣΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 1992

http://www.enkripto.com/2011/06/blog-post_20.html