ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ... ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΟ Γ΄ ΨΗΦΙΣΜΑ.

Αντιγράφουμε από την σελίδα της "Χρυσής Αυγής " Πολιτική απάντηση υπήρξε στο άρθρο στο “ΒΗΜΑ” του κ. Α. Καρακούση, που τραβο...

Αντιγράφουμε από την σελίδα της "Χρυσής Αυγής"

Πολιτική απάντηση υπήρξε στο άρθρο στο “ΒΗΜΑ” του κ. Α. Καρακούση, που τραβούσε το αυτί του ομοίου του Τσίπρα γιατί σε λίγο δεν θα διαφέρει από τους… χρυσαυγίτες. Είναι ώρα να δοθεί στον ανιστόρητο αυτόν «σύντροφο» και μια ιστορική απάντησις. Κατ’ αρχάς, η Χρυσή Αυγή δεν έχει ποτέ μοιράσει «πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης», διότι δεν έχει ποτέ. Αν τον είχε κυβερνήσει δεν θα είχαμε τα σημερινά χάλια! Θα κυβερνήσει, όμως, στο μέλλον, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύσις του ελληνικού προβλήματος…

Τώρα, εις ότι αφορά τους «αυθαίρετους και ανυπόστατους διαχωρισμούς σε απάτριδες και εθνικόφρονες» και τα «πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης», έχω να παρατηρήσω τα εξής:

Ο πρώτος τέτοιος διαχωρισμός έγινε από τον δημοκρατικό Αλέξανδρο Παπαναστασίου (τον οποίο η κυρίαρχος προπαγάνδα προσπαθεί να παρουσιάσει ως… αριστερίζοντα), με το Νομοθετικό Διάταγμα της 19/21-4-1924 «Περί συστάσεως εν εκάστω νομώ επιτροπών Ασφαλείας». Ο νόμος αυτός έγινε το 1924, δηλαδή, μετά την Μικρασιατική καταστροφή («για την οποία όχι μόνο χαρήκαμε, αλλά και την επιδιώξαμε», όπως υπερηφάνως διακήρυτταν οι κουκουέδες) και μετά την θέση του ΚΚΕ για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», συμφώνως με τας επιταγάς της Κομιντέρν (κομμουνιστικής Διεθνούς).

Εν συνεχεία, η δικτατορία του Παγκάλου, τροποποίησε το ανωτέρω, με το Νομοθετικό Διάταγμα 5-5/2-6-1926, το οποίον προέβλεπε εκτοπίσεις «παντός ατόμου υπόπτου δια πράξεων αντικειμένων εις την δημοσίαν τάξιν, ησυχίαν και ασφάλειαν της χώρας», καθώς και «παντός ατόμου υπόπτου διαδόσεως ιδεών ανεικειμένων εις τα κυριαρχικά του κράτους δικαιώματα».

Ωστόσο, η πρώτη συγκροτημένη προσπάθεια διαχωρισμού των απάτριδων κομμουνιστών από τον εθνικό κορμό, έγινε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (που κι αυτόν η κυρίαρχος προπαγάνδα τον εμφανίζει ως… αριστερίζοντα!), με τον ιδιώνυμο νόμο 4229 της 24/25-7-1929, που έμεινε στην ιστορία ως «Ιδιώνυμο». Ιδού τι όριζε ο συγκεκριμένος νόμος:

«Έχοντες υπ’ όψει το άρθρον 75 του Συντάγματος, εκδίδομεν τον επόμενον νόμον, ψηφισθέντα υπό της Βουλής και της Γερουσίας. Άρθρον 1. -1. Όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν, τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξ μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται δια της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετώνεις τόπον εν αυτή οριζόμενον.με τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ-άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις. 2. Ως ιδιαιτέρα επιβαρυντική περίπτωσις, θεωρείται η εκτέλεσις της πράξεως εν δημοσίω τόπω παρόντων πολλών ή δια του τύπου, ή εάν ο προσηλυτισμός ενεργείται δια χρημάτων, ή απευθύνεται προς ανηλίκους, στρατιωτικούς εν γένει ή δημοσίους λειτουργούς.Όπως βλέπετε, γίνεται ιδιαιτέρα μνεία στην «απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας». Εννοείται η απόσπαις Μακεδονίας και Θράκης από τον εθνικό κορμό.

Ερχόμεθα τώρα στον Ιούνιο του 1946, στας αρχάς του «Τρίτου Γύρου» της κομμουνιστικής ανταρσίας, με το λεγόμενον «Γ΄ Ψήφισμα», το οποίον προβλέπει αυστηρές ποινές όχι μόνο για την συμμετοχή σε ένοπλη συμμορία, αλλά και «κάθε προσπάθεια, άμεση ή έμμεση, προς διάδοσιν, ανάπτυξιν και εφαρμογήν ιδεών τεινουσών εις την απόσπασιν ή αυτονόμησιν μέρους της Επικρατείας». Ποιος φταίει για το συγκεκριμένο νομοθέτημα, το κράτος που το θέσπισε ή το ΚΚΕ που είχε διακηρυγμένο σκοπό την αυτονόμηση της Μακεδονίας και Θράκης; Να τονίσω, ότι με το συγκεκριμένο νομοθέτημα, προβλεπόταν η ίδρυση εκτάκτων στρατοδικείων και επιτρεπόταν επ’ αόριστον προφυλάκισις των παραπεμπομένων κομμουνιστών-αυτονομιστών εις αυτά. Με βάση τα παραπάνω, έγιναν και οι διοικητικές εκτοπίσεις στην Μακρόνησο. Η διάρκεια ισχύος του νόμου παρατάθηκε «διαρκούσης της ανταρσίας». Βεβαίως, η κομμουνιστική ανταρσία διήρκεσε έως το 1949, ενώ ο νόμος συνέχισε να ισχύει μέχρι αρκετά χρόνια αργότερα. Σωστό αυτό, αλλά το ΚΚΕ, δια στόματος του τότε αρχηγού του (Ν. Ζαχαριάδη), δεν είχε δεχθεί το επίσημο τέλος των εχθροπραξιών, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Είμαστε με το όπλο παρά πόδα»! Επίσης, το ΚΚΕ ουδέποτε καταδίκασε την θέση του για αποκοπή από τον εθνικό κορμό Μακεδονίας και Θράκης (την οποία επανέλαβε με τον πιο επίσημο τρόπο με την απόφαση της διαβόητης 5ης Ολομέλειας της Κ. Ε. του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1949) και βάσει της σχετικής παραγράφου «περί αποσπάσεως ή αυτονομήσεως μέρους της Επικρατείας» καταδικάζονταν οι κουκουέδες από τα στρατοδικεία και μετά την λήξη του συμμοριτοπολέμου. Τα δε «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» (τα «πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης» κατά τους αυτομιστάς της αριστεράς) καθιερώθηκαν με τον Αναγκαστικό Νόμο 516/1948 «Περί ελέγχου νομιμοφροσύνης των δημοσίων υπαλλήλων». Τι ήθελαν δηλαδή οι κομμουνισταί; Να κάνουν ανταρσία και το κράτος να διατηρεί στις θέσεις τους, τους ομόφρονές τους δημοσίους υπαλλήλους; Να επιδιώκουν την αυτονόμηση της μισής Ελλάδος και το κράτος να διατηρεί τους αυτονομιστάς στις θέσεις των;

Γ. Δημητρακόπουλος Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Π. Φάληρο – Αθήνα.