ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ;

Είναι Σάββατο βράδυ. Περασμένα μεσάνυχτα. Με το αυτοκίνητό μου διασχίζω το κέντρο της Αθήνας. Καθώς οδηγώ, παρατηρώ στην είσοδο ενός στεν...

Είναι Σάββατο βράδυ. Περασμένα μεσάνυχτα. Με το αυτοκίνητό μου διασχίζω το κέντρο της Αθήνας.

Καθώς οδηγώ, παρατηρώ στην είσοδο ενός στενού, δύο πάνοπλους αστυνομικούς, με ημιαυτόματα όπλα και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Έχουν αποκλείσει με απαγορευτικές μπάρες το στενό, ώστε να απαγορεύεται η διέλευση. Οδηγώντας γύρω από το τετράγωνο, βρίσκομαι σύντομα στην απέναντι πλευρά του. Και εδώ το σκηνικό, το ίδιο. Άλλοι δύο πάνοπλοι αστυνομικοί, έχουν αποκλείσει και την άλλη «έξοδο» του στενού. Μάλιστα στο κέντρο του στενού, ανάμεσα στα δύο μπλόκα, διέκρινα άλλους δύο αστυνομικούς, μπροστά από μια είσοδο κτιρίου.

Η εικόνα αυτή, διέγειρε την περιέργειά μου. Φαντάστηκα ότι μέσα στο στενό αυτό, θα έπρεπε ήταν το σπίτι κάποιου ιδιαίτερα βαρυσήμαντου ανθρώπου. Και όμως, η γειτονιά ήταν μάλλον φτωχική, οπότε δε μπορούσε να φανταστώ ότι κάποιος μεγαλο-επιχειρηματίας, κάποιος πρέσβης ή κάποιος βαρυσήμαντος πολιτικός θα μπορούσε να είχε την κατοικία του εκεί. Ενστικτωδώς έκοψα ταχύτητα, προσπαθώντας να διακρίνω τι βρισκόταν μέσα στο στενό, ανάμεσα στα δύο μπλόκα, το οποίο φυλασσόταν με τόσο αυστηρό τρόπο. Τελικά η απορία μου λύθηκε. Αυτό που προσπαθούσαν να προστατεύσουν με νύχια και με δόντια, οι έξι –οπλισμένοι σαν αστακοί- αστυνομικοί, δεν ήταν κάποιο προξενείο, ούτε το οίκημα κάποιου υπουργού. Ήταν απλώς ένα … αστυνομικό τμήμα !

Η διαπίστωση αυτή, στάθηκε αφορμή για ποικίλες σκέψεις στο μυαλό μου, που συνεχίστηκαν καθ’όλη τη διάρκεια της νυχτερινής μου διαδρομής.

Εκ πρώτης, αισθάνθηκα να αντιλαμβάνομαι γιατί σταμάτησαν οι νυχτερινές περιπολίες της αστυνομίας και οι κλέφτες οργιάζουν. Όταν σε ένα αστυνομικό τμήμα, στην καρδιά της Αθήνας (δηλαδή στο επίκεντρο της εγκληματικότητας) διατίθονται ΕΞΙ αστυνομικοί σε ρόλο φρουρού, και σε συνδυασμό με τη λειψανδρία που μαστίζει τις «μάχιμες θέσεις» της ΕΛ.ΑΣ αντιλήφθηκα γιατί δεν υπάρχουν αστυνομικοί να «οργώνουν» τις γειτονιές !

Επίσης, δεν παρέλειψα να φέρω στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν. Που ασφαλώς δεν τις έζησα, αλλά τις αφομοίωσα είτε μέσω παλιών ταινιών, είτε μέσω αφηγήσεων των μεγαλυτέρων. Τότε που η υπόνοια και μόνο, ότι κυκλοφορούσε αστυνομικός στη γειτονιά, ήταν αρκετή για να διασφαλίσει ότι ουδείς κακοποιός θα τόλμαγε να πλησιάσει σε ακτίνα χιλιομέτρων. Όμως τώρα οι καιροί άλλαξαν. Γίναμε «μοντέρνοι», «προοδευτικοί» και προπάντων «δημοκράτες». Η δε αστυνομία «εκσυγχρονίστηκε», «εξοπλίστηκε», «εκπαιδεύτηκε» και έγινε «αποτελεσματικότερη». Όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι όροι όμως, στην πράξη σημαίνουν ένα : ως κοινωνία χάσαμε τη λογική μας και το ένστικτο αυτοσυντήρησής μας, η δε αστυνομία διαλύθηκε.

Στις μέρες μας, οι αστυνομικοί όχι μόνο δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν το κοινωνικό σύνολο, αλλά διεξάγουν μια σκληρή προσπάθεια (δυστυχώς ανεπιτυχώς) για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους ! Ο αστυνομικός του 1970, είχε μια παλιό-στολή, ένα σαράβαλο πιστόλι και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κακοποιών. Ο αστυνομικός του 2000 έχει υπερσύγχρονο οπλισμό και μοντέρνα στολή, αλλά τρέμει τους κακοποιούς, περιοριζόμενος σε μια παθητική αμυντική στάση.

Αμέσως μετά, αναρωτήθηκα τι να φταίει για αυτή την κατάντια ; Οι αστυνομικοί, αντί να κυκλοφορούν στις γειτονιές διασφαλίζοντας την τάξη και την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου, περιχαρακώνονται πίσω από αστυνομικά τμήματα, σε ρόλο φοβισμένων και ανήμπορων παιδιών ! Όχι μόνο δε μπορούν πλέον να προστατεύσουν το δικό μας σπίτι, αλλά καλά-καλά δε μπορούν να προστατεύσουν το δικό τους «σπίτι» (δηλ. τα αστυνομικά τμήματα) ! Μήπως φταίει η διοίκηση ; Μήπως φταίει η κοινωνία ; Μήπως φταίει το σύστημα ; Μήπως φταίμε εμείς ; Πάντως σίγουρα δε φταίνε οι ένστολοι χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί. Προφανώς φταίει αυτό το σύνολο των κοινωνικών δομών που αναπτύχθηκαν στη χώρα μας, που με την επικίνδυνη δράση τους απονεύρωσαν την αστυνομία από το επιθετικό πνεύμα που θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζει.

Το ειρωνικότερο δε, είναι ότι η ασφάλεια του αστυνομικού-τμήματος-φρούριου με τους 6 φρουρούς με τα αυτόματα, ήταν στην πράξη πολύ σαθρότερη απ’όσο φάνταζε. Διότι έτσι και δεχόταν την επίθεση από καμιά δεκαριά «νεαρούς» με μολότοφ, θα βλέπαμε τη θλιβερή εικόνα, 10 ημι-πρεζομένων κουκουλοφόρων με μπουκάλια και ξύλα, να καταδιώκουν 6 πάνοπλους αστυνομικούς. Αντιθέτως, στα πολιτισμένα (αλλά και στα απολίτιστα) κράτη το παιχνίδι «παίζεται διαφορετικά». Όταν υπάρχει κοντά οπλισμένος αστυνομικός, οι κακοποιοί δεν τολμάνε να πλησιάσουν. Γιατί ο αστυνομικός, όταν δεχτεί επίθεση «γαζώνει» ! Και φυσικά το κράτος, η ηγεσία της αστυνομίας, τα κόμματα, η κοινωνία και οι δημοσιογράφοι, τον επαινούν !

Εδώ στην Ελλάδα, έχουμε διαλέξει ένα άλλο status-quo : Επιθυμήσαμε (και το πετύχαμε) να έχουμε αστυνομικούς «λαπάδες», φοβισμένους, που να προσπαθούν αγωνιωδώς να φυλάξουν τα αστυνομικά τμήματα, μην τα κάψουν τα τάγματα-εφόδου των κουκουλοφόρων. Και φυσικά οι πραγματικά άγριοι κακοποιοί, τρίβουν με χαρά τα χέρια τους. Βλέπουν τους αστυνομικούς κρυμμένους και πολιορκημένους στα αστυνομικά τμήματα, και απολαμβάνουν την άνεση-κινήσεων που τους παρέχονται.

Εμείς οι απλοί πολίτες, δε μένει παρά να «χαρούμε» την κοινωνία που στήσαμε για εμάς και τα παιδιά μας : Απονευρωμένη αστυνομία, ανασφάλεια, καθημερινό έγκλημα, πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων, φοβισμένους αστυφύλακες και ένα κονκλάβιο θολωμένων «δημοσιογράφων» και πολιτικάντηδων που αντί να διαμαρτύρονται επειδή γίναμε «Σικάγο» και η αστυνομία είναι ανύπαρκτη, ωρύονται και εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε περίπτωση που κάποιος αστυνομικός ρίξει καμιά σφαλιάρα σε κάποιον τσαντάκια, ή αν φάει καμιά κλωτσιά κάποιος κουκουλοφόρος. Το μόνο που καταφέραμε με τον «εκδημοκρατισμό» της αστυνομίας, είναι να μείνουμε ολοκληρωτικά απροστάτευτοι και να αποθρασυνθούν πλήρως τα κακοποιά στοιχεία ! Στην πράξη, προκειμένου να αποφύγουμε μια δήθεν «αστυνομοκρατία», πετύχαμε μια «ληστοκρατία» !

Τελικώς η πολλή «δημοκρατία» (με τη διαστρεβλωμένη έννοια, που έχει στην Ελλάδα), μας εξασφάλισε ακριβώς αυτό που ορίζει το νόημά της : ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ !

Και μέχρι να βρεθεί κάποια λύση, το πρόβλημα παραμένει : «Ποιος θα προστατέψει τους αστυνομικούς» ;

Κ.Κ.