H TΡΙΤΗ ΟΡΕΙΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΡΙΜΙΝΙ

... ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944 - ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΥΨΩΝΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΠΟΛΗ Στις 21 Σεπτεμβρίου η 3η Ελληνική Ορειν...

...

ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944 - ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΥΨΩΝΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΠΟΛΗ

Στις 21 Σεπτεμβρίου η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία κερδίζει μιά από τις ιστορικότερες μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εισέρχεται νικήτρια στην πόλη Ρίμινι της οποίας το όνομα την συνοδεύει. Την μάχη και την είσοδο της Ελληνικής Ταξιαρχίας στην πόλη περιγράφει ο Ταξίαρχος Ιωάννης Κρανίτης σε εκδήλωση προς τιμήν των πεσόντων Ελλήνων πολεμιστών στο Ελληνικό Στρατιωτικό κοιμητήριο του Ριτσιόνε στο Ρίμινι:

Η 3η Ελ­λη­νι­κή Ο­ρει­νή Τα­ξιαρ­χί­α συ­γκρο­τή­θη­κε στο Λί­βα­νο την 1η Ιου­λί­ου 1944 με Δκτή τον Συ­νταγ­μα­τάρ­χη Θρα­σύ­βου­λο Τσα­κα­λώ­το, έ­χο­ντας δύ­να­μη 3.377 αν­δρών, εκ των ο­ποί­ων 205 ή­ταν Αξ­κοί και 89 Αν­θστές. Την 11η Αυ­γού­στου 1944 α­φί­χθη με το Ολ­λαν­δι­κό υ­πε­ρω­κε­άνιο «Ρου­ίς» στον Τά­ρα­ντα της Ι­τα­λί­ας προ­ερ­χό­με­νη α­πό Χά­ι­φα ό­που και τέ­θηκε υ­πό τις δια­τα­γές του Νε­ο­ζη­λαν­δι­κού Σώ­μα­τος του Στρα­τη­γού Φρέ­ϋ­μπερ­γκ. Τη 19η Αυ­γού­στου 1944 η Τα­ξιαρ­χί­α άρ­χι­σε να με­τα­κι­νεί­ται α­πό Τα­ρά­ντα προς Βορ­ρά δια­νύ­ο­ντας 650 χλμ. Ε­ντός του Ι­τα­λι­κού ε­δά­φους και φθά­νο­ντας στο Σπο­λέ­το την 26η Αυ­γού­στου, ό­που και στρα­το­πέ­δευ­σε. Την 5η Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 η Τα­ξιαρ­χί­α με­ταστάθ­μευ­σε στην πε­ριο­χή Σά­ντα Μα­ρί­α-Πιε­τρα­φί­τα ό­που και ε­τέ­θη υ­πό τις διατα­γές της 5ης Κα­να­δι­κής Τε­θω­ρα­κι­σμέ­νης Με­ραρ­χί­ας, ως ε­φε­δρεί­α αυ­τής.

Στις 9 Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 αρ­χί­ζει η συμ­με­το­χή της Ελ­λη­νι­κής Τα­ξιαρ­χί­ας στις ε­πι­χει­ρή­σεις.
Τη νύ­χτα της 8ης προς 9η Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 η Τα­ξιαρ­χί­α α­ντι­κα­τέ­στη­σε την ευ­ρι­σκό­με­νη στην πρώτη γραμ­μή 3η Κα­να­δι­κή Τα­ξιαρ­χί­α α­να­λαμβά­νο­ντας την α­μυ­ντι­κή α­πο­στο­λή της. Σταθ­μός Διοι­κή­σε­ως της Τα­ξιαρ­χί­ας ο­ρί­στη­κε η πε­ριο­χή του Ρι­τσιό­νε.
Τη νύ­χτα της 14ης προς 15η Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 και ώ­ρα 02.00, άρ­χι­σε η γε­νι­κή ε­πί­θε­ση της Τα­ξιαρ­χί­ας με την υ­πο­στή­ρι­ξη του 3ου Συ­ντάγ­μα­τος Πε­δινού Πυ­ρο­βο­λι­κού και όλ­μων, δια τριών Ταγ­μά­των της, ε­πί τριών κα­τευ­θύν­σε­ων με: το 1ο Τάγ­μα Μο­ναλ­ντί­νι, με Δκτή τον Ταγ­μα­τάρ­χη Κα­ρα­βί­α Ιω­άν­νη, ,το 2ο Τάγ­μα Μο­νι­τσέ­λι, με Δκτή τον Ταγ­ματάρ­χη Τζα­νε­τή Σο­φο­κλή, το 3ο Τάγ­μα Μπα­τά­ρια, με Δκτή τον Ταγ­μα­τάρ­χη Λου­τε­ρά­κη Αν­δρέ­α, τα ο­ποί­α πα­ρά την πεί­σμο­να Γερ­μα­νική α­ντί­στα­ση κα­τέ­λα­βαν τους α­ντι­κει­με­νι­κούς σκο­πούς που εί­χαν κα­θο­ρι­στεί α­πό την 5η Κα­να­δι­κή Μεραρχί­α.

Στις 21 Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 το 2ο Τάγ­μα (Δκτής Τχης Τζα­νε­τής Σο­φο­κλής) με το πρώ­το φως την 06.45 ώ­ρα έ­φθα­σε ε­πί του πο­τα­μού Α­ού­ζα και ε­ξουδε­τέ­ρω­σε το­πι­κές νη­σί­δες α­ντί­στα­σης που εί­χαν α­φή­σει οι Γερ­μα­νοί προς παρα­πλά­νη­ση των συμ­μά­χων και ε­πι­βρά­δυν­ση της προ­ε­λά­σε­ώς τους. Α­πό τη θέ­ση αυ­τή το Τάγ­μα α­νέ­φε­ρε την κα­τά­στα­ση στην Τα­ξιαρ­χί­α και ο Δκτής της Τα­ξιαρ­χί­ας Σχης Τσα­κα­λώ­τος διέ­ταξε α­μέ­σως το 3ο Τάγ­μα (Δκτής Τχης Λου­τε­ρά­κης Αν­δρέ­ας) να προ­ω­θη­θεί τα­χέ­ως προς το κέ­ντρο της πό­λης. Έ­τσι, το 3ο Τάγ­μα προ­ω­θή­θη­κε προς το κέ­ντρο της πό­λης και κα­τέλα­βε το δυ­τι­κό τμή­μα αυ­τής.

Την 07.45 ώ­ρα ο Δή­μαρ­χος της πό­λης πα­ρέ­δω­σε το Ρί­μι­νι στο 3ο Τάγ­μα με ε­πί­ση­μο πρω­τό­κολ­λο που συ­ντά­χθη­κε στην Ελ­λη­νι­κή, Ι­τα­λι­κή και Αγ­γλι­κή γλώσ­σα. Aπό την 09.00 ώ­ρα της 21ης Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 η Ελ­λη­νι­κή ση­μαί­α κυ­μα­τί­ζει στο Δη­μαρ­χεί­ο, και ο­λό­κλη­ρη η πό­λη του Ρίμι­νι βρί­σκε­ται στα χέ­ρια της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας. Την ί­δια η­μέ­ρα, και πε­ρί ώ­ρα 18.00 στην πλα­τεί­α της πό­λε­ως Ρί­μι­νι έ­γι­νε ε­πίση­μη τε­λε­τή, με την πα­ρου­σί­α α­ντι­προ­σω­πειών των Μο­νά­δων της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας, των Κα­να­δι­κών και Νε­ο­ζη­λαν­δι­κών Μο­νά­δων, για να α­πο­δο­θούν τι­μές στην πο­λε­μι­κή ση­μαί­α του 2ου Τάγ­μα­τος που πρώ­το ει­σήλ­θε στο «Ρίμι­νι».

Η Θυσία η Ελληνική Νίκη και το αίμα των πολεμιστών μας, θα παραμένουν στην ιστορία να στοιχειώνουν με την παρουσία τους, αυτούς που σήμερα έχουν το θράσσος να αυτοαποκαλούνται "σύμμαχοι"