ΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ... Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος,από τη εκείνη τη μέρα που το ελληνικό τραγούδι έγινε φτωχότερο από ποτ...

ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...

Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος,από τη εκείνη τη μέρα που το ελληνικό τραγούδι έγινε φτωχότερο από ποτέ. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 ο μεγάλος μας λαικός βάρδος, Στέλιος Καζαντζίδης, άφηνε για πάντα το μάταιο αυτό κόσμο, ξεκινώντας για ένα μακρινό ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα τον οδηγούσε στο μεγάλο του όνειρο, σε ένα μέρος χωρίς αδικία, πόνο και φτώχεια.

Δε θα σταθούμε σε βιογραφικά στοιχεία, αφού λίγο έως πολύ όλοι τα γνωρίζουν. Στα τραγούδια του πέραν της δεδηλωμένης υποστήριξής του στο φτωχό, τον κατατρεγμένο και τον άνθρωπο του μόχθου, βασικό του μοτίβο αποτελούσε ο ισχυρός δεσμός του Έλληνα με τη Μάνα του και την πατρίδα του. Ο λόγος του προφητικός, φρόντισε να μας προιδεάσει ερμηνεύοντας το "Έρχονται χρόνια δύσκολα", μιλώντας για τις καταιγίδες που θα αναγκαστεί να υποστεί ο ελληνικός λαός. Τραγούδησε για τα μαρτύρια της Κύπρου μας, του ποντιακού και βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, ενώ σε ένα στίχο του μαρτυρά τον πόνο των ομογενών μας, οι οποίοι γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο των αμόρφωτων και ακαλλιέργητων νεοελλήνων ("στα ξένα να 'σαι Έλληνας/ και στην Ελλάδα ξένος").
Τέλος αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να διαγραφεί από τη μνήμη μας, είναι η μετωπική σύγκρουση που επεχείρησε με τα σιωνιστικά συμφέροντα, κατηγορώντας ανοιχτά τους σιωνιστές για τα πάθη του. Όποιος επιθυμεί να ενημερωθεί αναλυτικότερα, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο βιβλίο του Κυριάκου Διακογιάννη, "Η σταύρωση ενός ειδώλου".

Ακόμη κι αν η μορφή του σιγοσβήνει στο πέρασμα του χρόνου, η φωνή του μέταλλο που δύσκολα λιώνει απ' τη φωτιά, μας ταξιδεύει από τον Πόντο στα άγια καφέ χώματα της Καπαδοκίας, ξυπνώντας μνήμες αλλοτινές πνιγμένες μέσα στο υπερφυσικό μιας ψαλμωδίας βυζαντινής. Λίγο πιο κάτω, τα ταπεινά καφενεία στις φτωχογειτονιές αντηχούν την ίδια φωνή που μόνο οι μυημένοι μπορούν να αναγνωρίσουν και να αντιληφθούν τα απόκρυφα μηνύματά της, την ώρα που η θλίψη συντρίβεται κι ο καυμός γίνεται τραγούδι, γίνεται ύμνος και ξεσηκωμός...

"ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ"