Πριν λίγη ώρα τελείωσε η εξόδιος ακολουθία στο Κοιμητήριο Αμαρουσίου για τον Ήρωα Στρατηγό Δημήτριο Μπίκο που πολέμησε στο ΓΡΑΜΜΟ, στο ΒΙΤΣΙ...
Αγαπημένε Συμπολεμιστή και Φίλε,
Είναι πραγματικά δύσκολο τούτη τη στιγμή του αποχωρισμού, να συνοψίσει κανείς σε λίγα λόγια, μια τόσο σπουδαία και γεμάτη ζωή σαν τη δική σου.
Αναβλύζουν σαν χείμαρρος μέσα στο μυαλό μου όλα όσα θέλω να σου ‘πώ και δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Θα σου μιλήσω όπως πάντα και όπως σου άρεσε. Ντόμπρα και καθαρά. Με λόγια σταράτα. Σαν καλός Στρατιώτης.
Σε καμαρώναμε, Στρατηγέ. Γιατί ήσουν Αξιωματικός ευσυνείδητος, τίμιος και άξιος. Μα πάνω απ’ όλα ήσουν Γενναίος, Ηγέτης, Παλληκάρι και Μαχητής. Πρώτος στη φωτιά της μάχης στον προδομένο πόλεμο του ‘74 στην Κύπρο, έγινες το παράδειγμα για τους Αξιωματικούς και τους Στρατιώτες σου και μαζί μ’ αυτούς τους λίγους ήρωες πολεμιστές σου, τιμωρούσες με θάνατο τους βάρβαρους τούρκους εισβολείς, εκεί στα ιερά χώματα της Κερύνειας, από τις πρώτες κιόλας ώρες της άνανδρης και ύπουλης επίθεσης.
Εκεί έκανες πράξη, όλη την κληρονομιά των μεγάλων προγόνων μας που πάντα πλημμύριζε την ψυχή σου.
Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, δεν ρωτούσαν ποτέ πόσοι είναι οι εχθροί, αλλά πού είναι οι εχθροί.
Έτσι ακριβώς έκανες κι’ εσύ. Δεν περίμενες τον εχθρό να έρθει να σε ‘βρεί, αλλά ξεκίνησες, με μόνο δύο Λόχους επίστρατων, από το Συριανοχώρι της Μόρφου για το Πέντε Μίλι της Κερύνειας, για να αποκρούσεις, να καθηλώσεις και να εξολοθρεύσεις τους απείρως υπεράριθμους και πάνοπλους βαρβάρους. Και δεν λογάριαζες τίποτα. Ούτε κι’ αυτήν ακόμα τη ζωή σου. Το μόνο που σ’ ένοιαζε ήταν οι Αξίες που είχες μέσα σου, που έρρεαν στις φλέβες σου. Η Πίστη, η Ελευθερία της Πατρίδος, το Χρέος, το Καθήκον, η Τιμή και η Αξιοπρέπεια. Γι’ αυτά πολέμησες και γι’ αυτά τραυματίστηκες από τα καταιγιστικά πυρά του εχθρού.
Αυτά υπερασπίσθηκες με σθένος, δύναμη και αξιοπρέπεια όταν, πολύ αργότερα και σε καιρούς ειρηνικούς, τραυματίστηκες βαρειά από τα δηλητηριώδη βέλη του φθόνου και της μικρότητας, πού κάποιοι ασήμαντοι εκτόξευσαν πισώπλατα εναντίον σου. Αυτοί που προσπάθησαν σαν μύγες να καθίσουν πάνω στο σπαθί σου.
Θυμάμαι που μου έλεγες : Νικολάκη παιδί μου, η Στρατιωτική Τιμή είναι αγαθό ΜΗ διαπραγματεύσιμο.
Χαίρομαι, γιατί το απέδειξες και εν πολέμω και εν ειρήνη, συντρίβοντας και τους μέν και τους δε, διατηρώντας το σπαθί σου ματωμένο απ’ το αίμα του εχθρού, αλλά τιμημένο και αλέκιαστο.
Όλη σου η ζωή ένας αγώνας. Για Τιμή, Αξιοπρέπεια και για Δικαίωση. Που βέβαια δεν ήρθε από τους μικρόψυχους της εξουσίας, αλλά για όλους εμάς τους συμπολεμιστές σου είσαι δικαιωμένος και ο Βίος και τα έργα σου μας κάνουν υπερήφανους για σένα.
Όμως πολύ πιο υπερήφανη από εμάς, είναι η αγαπημένη σου οικογένεια, που στέκει τώρα πονεμένη δίπλα σου. Οι λατρεμένες σου κόρες και η γυναίκα σου, η Ζωίτσα σου, που στάθηκε πάντοτε στο πλάϊ σου, αταλάντευτα πιστή να υποστηρίζει με πάθος και αφοσίωση τις επιλογές, τις προσπάθειες και τους αγώνες σου, σύζυγος και Μάνα στοργική. Αυστηρή, αλλά με αγάπη και υπομονή άγρυπνη δίπλα σας, στις καλές και στις κακές στιγμές.
Σε ρώτησα κάποτε, αν μισούσες αυτούς που σε πλήγωσαν και σε έβλαψαν και θα θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή, το γλυκό χαμόγελο που στόλιζε συνέχεια το πρόσωπό σου, τη λάμψη που άστραψε στο βλέμμα σου και τα σοφά λόγια που ήταν κανόνας για σένα και πολύτιμη παρακαταθήκη για μένα :
Το μίσος είναι η κατοικία των μικρών κι’ εμείς Νικολάκη, δεν πρέπει ποτέ να χωράμε εκεί μέσα.
Αυτή η Αγάπη που είχες επιλέξει να γεμίζεις την ψυχή σου , απορρίπτοντας το μίσος και την κακία, πιστεύω ότι είναι
Η καλή σου Απολογία επί του φοβερού βήματος Του Χριστού,
που βρίσκεσαι τώρα και που ΟΛΟΙ κάποια στιγμή θα βρεθούμε.
Καλό σου ταξίδι και καλό Παράδεισο, καλέ μου φίλε Δημήτρη.
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ?
ΑπάντησηΔιαγραφή