Η θέση της μάχης των Γιαννιτσών στην ιστορία των Βαλκανικών πολέμων είναι εξέχουσα. Η κρίσιμη και αποφασιστική μάχη, για την απελευθέρωσή τ...
Η θέση της μάχης των Γιαννιτσών στην ιστορία των Βαλκανικών πολέμων είναι εξέχουσα. Η κρίσιμη και αποφασιστική μάχη, για την απελευθέρωσή τους, είναι η σπουδαιότερη των πολέμων αυτών. Ο Ελληνικός στρατός εξόρμησε στις 5 Οκτωβρίου από τα Θεσσαλικά σύνορα, προς Ελασσόνα και Σαραντάπορο όπου σημειώνεται η πρώτη λαμπρή νίκη του. Μια εβδομάδα αργότερα, καταλαμβάνονται και απελευθερώνονται τα Σέρβια, Κοζάνη, τα Γρεβενά, η Κατερίνη και η Εδεσσα. Ο Ελληνικός στρατός βρίσκεται στις 19 Οκτωβρίου δυτικά των Γιαννιτσών.
Το Ελληνικό Στρατηγείο περίμενε να συναντήσει του Τούρκους οχυρωμένους στην Ανατολική όχθη του Αξιού. Οι Τούρκοι όμως αποφάσισαν να δώσουν μάχη, στις φυσικές οχυρές θέσεις των λόφων, δυτικά της πόλης, που άρχιζαν από τις παρυφές της λίμνης και κατέληγαν στους πρόποδες του Πάϊκου. Οι λόγοι που προτίμησαν να δώσουν μάχη στα Γιαννιτσά και όχι στην ανατολική όχθη του Αξιού ήταν η οχυρή θέση στο στενό πέρασμα στη λίμνη και στο Πάϊκο και κυρίως η υπεράσπιση της ιερής πόλης τους, που φιλοξενούσε τον τάφο του Γαζή Εβρενός Μπέη του πρώτου Τούρκου κατακτητή της Ευρώπης και των απογόνων του. Ο Στρατός μας αιφνιδιάστηκε γιατί υπήρχε έλλειψη στρατηγικού επιτελικού σχεδίου, και γιατί βασίστηκε σε αυτοσχεδιασμούς της τελευταίας στιγμής.
Οι Τούρκοι διέθεταν 25.000 στρατό, στηριζόμενο σε ισχυρό πυροβολικό και 30 πυροβόλα. Κατείχαν ισχυρές θέσεις και πολλές "φωλιές" πολυβόλων που μπορούσαν να θερίζουν κυριολεκτικά κάθε στρατιώτη στο πεδινό έδαφος. Ο Ελληνικός στρατός διέθετε σε πυκνή διάταξη τις Μεραρχίες του :τρίτη-δεύτερη-τέταρτη-έκτη από τη λίμνη μέχρι το Πάϊκο και πίσω από αυτές την πρώτη ως εφεδρεία.
Η έβδομη μεραρχία προχωρούσε νότια της λίμνης με σκοπό να καταλάβει τηνν γέφυρα της σιδηροδρομικής γραμμής επί Λουδία και να προχωρήσει προς τον Αξιό. Οι στρατιώτες μας ήσαν φοβερά ταλαιπωρημένοι, από την εξαντλητική πορεία τόσων ημερών, κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Είχαν προβλήματα εφοδιασμού, το ηθικό τους όμως ήταν υψηλό, ύστερα από τις μεγάλες νίκες ενώ τους φλόγιζε την ψυχή, η θέληση να προλάβουν να ελευθερώσουν την Θεσσαλονίκη πριν από τους Βούλγαρους.
Τα προελαύνοντα Ελληνικά τμήματα, δέχτηκαν τους πρώτους πυροβολισμούς πλησιάζοντας την γέφυρα της Μπάλνιτζας (Μελισσίου). Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, ανασυντάχθηκαν. Συγχρόνως άρχισε και ο κανονιοβολισμός των Τουρκικών πολυβόλων από τα υψώματα του Ταλαμπάζ. Το Ελληνικό πυροβολικό στήθηκε και άρχισε να κανονιοβολεί τις εχθρικές θέσεις. Κάτω από συνεχή κανονιοβολισμό οι μονάδες της τρίτης και δεύτερης μεραρχίας περνούσαν την γέφυρα και έπαιρναν θέσεις στο πεδίο μεταξύ Μελισσίου και Γιαννιτσών. Η τέταρτη μεραρχία βαδίζοντας από Γυψοχώρι προς Μυλότοπο και Αξό, γύρω στο μεσημέρι μπήκε και αυτή στη μάχη. Η έκτη μεραρχία προχωρούσε από Αχλαδοχώρι προς Αμπελιές, με τα ευζωνικά της τάγματα. Ηρθε σε επαφή με τον οχυρωμένο εχθρό, στα αντικρυνά υψώματα. Ετσι η μάχη γενικεύθηκε σε όλο το μήκος, από Βορρά προς Νότο, με τους Ελληνες στρατιώτες να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, να προχωρήσουν στο ανοιχτό πεδίο και να πλησιάσουν τις εχθρικές θέσεις. Και όλα αυτά, κάτω από ισχυρή καταρακτώδη βροχή.
Η μάχη σταμάτησε αργά τη νύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.