ΚΑΠΕΤΑΝ ΔΙΒΡΑΣ: Ο ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΒΕΛΗΣ

Στις αρχές του 20 αιώνα, η Μακεδονία συγκλονίστηκε από φοβερές συγκρούσεις. Οι Βούλγαροι αφού προσάρτησαν την Ανατολική Ρωμυλία, έστρεψαν τ...

Στις αρχές του 20 αιώνα, η Μακεδονία συγκλονίστηκε από φοβερές συγκρούσεις. Οι Βούλγαροι αφού προσάρτησαν την Ανατολική Ρωμυλία, έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τη Μακεδονία.
Ένοπλα τμήματα άτακτων ( κομιτατζήδες), που καθοδηγούσαν Βούλγαροι αξιωματικοί εισέβαλαν στη Μακεδονία και άρχισαν να προπαγανδίζουν την αυτονόμησή της.Ο κίνδυνος να επικρατήσουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία ήταν μεγάλος. Ο ελληνικός πληθυσμός βρέθηκε σε δύσκολη θέση και άρχισαν να κινούνται.Δεν άργησε και η βοήθεια από την Ελλάδα. Σώματα εθελοντών εισήλθαν στο έδαφος της Μακεδονίας. Οι Έλληνες αγωνίστηκαν κατά των Βουλγάρων, σύγχρονα αντιμετώπιζαν και τους Τούρκους. Οι ελληνικοί πληθυσμοί πήραν θάρρος, οργανώθηκαν σώματα από ντόπιους εθελοντές. Θρυλικός καπετάνιος στους Μακεδονικούς Αγώνες αναφέρεται ο Παύλος Μελάς, ο οποίος κατατρόπωσε τους Βούλγαρους.

Με τα σώματα του Παύλου Μελά πολέμησαν και οι παρακάτω Διβριώτες:

Βασίλης Γκουβέλης (καπετάν Δίβρας)
Λάμπης Ζιάγκας
Μήτσιος Κούρης
Ζήσος Πίσιαλας
Πέτρος Πίσιαλας
Νικόλας Χαρμπάτσης
Σταύρος Ροκανάς

Ο Βασίλης Γκουβέλης γεννήθηκε στη Δίβρη το 1857. Ο πατέρας του λεγόνταν Αναστάσης. Ήταν από τους μεγαλύτερους πατριώτες που ανέδειξε η Βόρεια Ήπειρος. Εφτά (7) χρόνια πολεμούσε στον αντάρτικο πόλεμο των Ελλήνων με τους Βούλγαρους και οι γονείς του δεν ήξεραν αν ζει η αν είχε σκοτωθεί. Αρχηγός του σώματος στο οποίο έπαιρνε μέρος ήταν κάποιος Βασίλης Σάββας, ενώ υπαρχηγός ο Βασίλης Γκουβέλης. Μετά το θάνατο του Σάββα έγινε αυτός αρχηγός.

Ανέκδοτες ιστορίες γύρω από τον καπετάν Δίβρα.

• … Ένας τσέλεγκας βλάχος τον καλούσε στα τραπέζια, φαγοπότι,
γάλα, κρέατα. Δυσκολεύτηκαν τα πρόβατα το Μάρτη και ψόφησαν μερικά.
-Είμαι χάλια καπετάν Δίβρα,- του είπε, δεν έχω χορτάρι.
-Για πού το ’χεις!
-Δεν μ’ αφήνουν οι Βούλγαροι, με πελεκάνε.
-Πως είπες; Πώλυσ’ τα πρόβατα αύριο μέσα!
-Θα χάσω τα πρόβατα.
-Αν θα χαθεί ο καπετάν Δίβρας.
Με το πώλυμα, μπαμ οι Βούλγαροι. Διαταγή στο σώμα, με τα μαχαίρια, με τα ντουφέκια, με τις λόγχες, τους πελέκησαν τους βούλγαρους.
-Μ’ έσωσες καπετάν Δίβρα…. Υποχρεώθηκε μετά αυτός.

• …Ο πατέρας του Αντώνη Λάγιου, ο Λάμπης μαζί με το Σταύρο Βασίλη από το Δεκατρείς ξεκινάνε για την Πόλη (Κωνσταντινούπολη).Στην Αθήνα κάνουν στάση στο καφενείο του Διβριώτη Χρήστου Πάντου. Φορούσαν απ’ ένα ταλαγάνι παλιό, φτώχεια τότε και καθίσανε στο τραπέζι. Στο καφενείο μπήκε σε λίγο ο καπετάν Γκουβέλης ή καπετάν Δίβρας, με το σώμα του. Πάνει στο γραφείο, γυρίζει, πληρώνει τα παλικάρια του αδρά όλο χρυσό, τζάμπα φαγοπότι, ντύσιμο…Το στρώνουν μέσα όλο γλέντι. Το Λάμπη, τον είχε γαμπρό στην 3η ξαδέρφη, αλλά δεν τον γνώρισε. Ούτε και ο Λάμπης. Εκεί που τραγουδούσαν άρεσε το τραγούδι σε έναν αγά από το Φιλιάτι, μπήκε στο καφενείο δεν ήβρε τραπέζι και έβαλε καρέκλα στο τραπέζι του Λάμπη Λάγιου, του έριξε χαστούκι και του είπε:
-Σηκωθείτε απ’ αύτου!
Σηκώθηκαν και έκατσαν και φρικάζονταν. Τους είδε ο Καπετάν Δίβρας, λέει του Χρήστου εκεί που τον σέρβιρε γι’ αυτούς τους δύο, ποιοι είναι.
-Μαύρε Βασίλη, για αυτό δεν τους δίνεις γνωριμία;
-Τι;
-Αυτός είναι ο γαμπρός σου.
-Ποιος;
-Ο Λάμπη Λάγιος.
-Ο άλλος;
-Ο Σταύρο Βασίλης από το Δεκατρείς.
-Αυτός που τον χαστούκισε;
-Αγάς από το Φιλιάτι.
Ένα σήκωμα κάνει, όπως είχε την βίτσα, πάνει τρακ, τρακ εκεί.
-Δεν βαρούνε έτσι οι κολιάκοι! Βαρούν έτσι, όπως θα σε βαρέσω εγώ!
Έναν κλίτσιο στο κεφάλι, άλλο κλίτσιο και του μπαίνει…..βάτε, βάτε. Βου τα αίματα του αγά.
-Μαύρε Βασίλη,- του είπε ο Χρήστος. Τι έκανες;
-Φεύγα,- του λέει, γιατί θα σε κάνω και σένα σαν τούτον.
Πάει η αστυνομία, αλλά δεν είχε δικαίωμα, ήταν αρχηγός. Του έκαναν αναφορά και τον κάλεσε ο τμηματάρχης του:
-Καλά, μω καπετάν Δίβρα, εμείς σε έχουμε να μας απελευθερώσεις, όχι να μας σκοτώσεις!
-Πως είπες- του είπε, στο διάολο εσύ και τα γράδα σου, έχω εφτά χρόνια που πολεμάω για αυτά τα αδέρφια και δεν ξέρει αν ζω, μάνα και πατέρας και ήρθε το κολιάκι από το Φιλιάτι να μου χτυπήσει εμένα το γαμπρό μπροστά στα μάτια μου;
Δε φοβόνταν τίποτα, ήταν ανθρωποφάγος, παλικάρι.


*…..Μετά από την συνθηκολογία με τους Βούλγαρους ο Βασίλης γύρισε στη Δίβρη. Παντρεύτηκε μια γυναίκα από τη Δρόβιανη, Λένη τη λέγανε. Στη Δίβρη είχαν χαμηλό σπίτι, η Λένη δεν έκανε στη Δίβρη, γι’ αυτό τον πείρε στη Δρόβιανη, εκεί άνοιξε καφενείο

….Μετά από καιρό ο τσέλεγκας, ο Σιδέρης, μαζί με άλλους βλάχους από τα λιβάδια της Λαμίας, κατέβηκαν στα λιβάδια της Δίβρης και έβαλαν κονάκι στο μοναστήρι στον Αη Νικόλα ,στην αρχή. Μεμιάς, χάλεψε τον καπετάν Δίβρα. Δεν τον έβρισκε στο χωριό.
Βάρτου, μπήξτου, τίποτα.

–Μωρέ, -τους λέει, ένας που ήταν στη Μακεδονία 7 χρόνια και πολεμούσε.
Ωπ., τους πάει στη γνώμη. Τέλος, του λένε είναι γαμπρός στη Δρόβιανη.
-Δεν έχει κανέναν δικό του εδώ;
-Έχει έναν γαμπρό εδώ, από αδερφή.
-Ειδοποιήστε τον να ’ρθει να μ’ ανταμώσει.
Λένε του πάππου Νάσιου. Πάνει τούτος βράγκ, βράγκ μ’ ένα παλτό μαλλίκοβο. Τον χαιρετάει.
-Γαμπρός του καπετάν Δίβρα είσαι;- του λέει.
-Ναι, κατάλαβες τι γίνεται.
Σφάξιμο, φαγοπότι, Του σφάζει ένα τραί, ένα βαρέλι τυρί, βούτυρο, μαλλί.
-΄Θα τα πας στο σπίτι και θα’ ρθεις. Ένα μουλάρι εσύ, ένα άδειο. Θα πας στη Δρόβιανη να μου φέρεις τον καπετάν Δίβρα.
Ένα ο Νάσιος και στη Δρόβιανη
-Που’ σαι ,ωρέ Βασίλη,- του λέει, ήρθε ένας τσέλεγκας Σιδέρης που είχες κάνει μαζί και σε χαλεύει φιρί-φιρί.
-Έρθε ο Σιδέρης στη Δίβρη;
-Ναι.
-Που;
- Στο μοναστήρι.
Ένα ο Βασίλης καβάλα στο μουλάρι και στη Δίβρη. Μια βδομάδα σφάξε, φάε. Τον κινάει με μαλλί, βούτυρο και τον πάει στη Δρόβιανη…

O Καπετάν Δίβρας απεβίωσε από φυσικό θάνατο στη Δρόβιανη το 1944

*…Και τα παιδιά που έβγαλε, όλα της τριχιάς. Είχε τέσσερα παιδιά. Τον Λευτέρη, το Στέφανο, το Θεμιστοκλή και τον Αναστάση. Ο Λευτέρης ήταν δάσκαλος, διορίστηκε αρχηγός της ένοπλης ομάδας των ριζών το 1943, μετά πήγε στις εθνικές ομάδες του Ζέρβα, Τέλος υπήρξε γραμματέας της Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα Ιωαννίνων. Πέθανε το ‘90.

Ο Στέφανος τέλειωσε Στρατιωτική Σχολή στην Κέρκυρα. Κάποια φορά καθώς ερχόνταν να δει τους δικούς του έπεσε στα χέρια ληστών οι οποίοι τον βασάνισαν μέχρι που πέθανε.

Ο Αναστάσης δούλευε ενάντια στο Κόμμα και οι κομμουνιστές παρτιζάνοι τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν άγρια, του έσκισαν τα κρέατα με τα μαχαίρια και του έριξαν αλάτι στις πληγές του. Μετά τον έδεσαν σ’ ένα δέντρο όπου βρήκε φρικτό θάνατο.

Ο Θεμιστοκλής κι αυτός παρτιζάνος, αρρώστησε από τη στενοχώρια του και πέθανε.

Bουνίσιος (από το φόρουμ του www.neb.gr)



Στο Μακεδονικό Αγώνα του 1904 - 1908 το παρών έδωσαν επίσης ο Εξαίρετος Οπλαρχηγός της Ηπείρου Θύμιος Λιώλης και ο Αρχηγός της Χιμαρας το 1912 - 1914 Σπύρος Σπυρομήλιος.

Ο εγγονός ενός εκ των αδελφών του Θύμιου Λίωλη, Χρήστος Λιώλης, γράφει τα εξής:

"Πρώτος ο Καπετάνιος στο πλευρό του θρύλου της Μακεδονίας, Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, όπου τον κάλεσε κοντά του να αγωνιστούν εναντίον των Βουλγάρων Κομιταζήδων και Τούρκων το 1904-1909, αν και η Ηπειρος είχε τις δικές της περιπέτειες. Το προσωπικό της ενδιαφέρον έδειξε και τον θαύμασε η βασίλισσα Ολγα όταν τραυματίστηκε στους Μακεδόνικους Αγώνες και τον επισκέφτηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παλικάρια του Μελά."

Ο Σπύρος Σπυρομήλιος το 1905 έδρασε στην περιοχή του Βερμίου, επικεφαλής ενόπλου τμήματος, κατά τη διάρκεια του μακεδονικού αγώνα. Έφερε το ψευδώνυμο Αθάλης Μπούας, και σημείωσε αρκετές επιτυχίες στην περιοχή δράσης του.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

----------------------------------------------