ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΕΝΟΠΛΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΞΕΣΚΛΑΒΩΝΟΥΝ ΟΣΑ ΧΑΝΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ...

Ο χαιρετισμός από τον εκδότη του "Στόχου", στην εκδήλωση για τα 10 χρόνια από την επανέκδοση του.  Κύριοι και κυρίες, Ελληνόψυχοι...

Ο χαιρετισμός από τον εκδότη του "Στόχου", στην εκδήλωση για τα 10 χρόνια από την επανέκδοση του. 

Κύριοι και κυρίες, Ελληνόψυχοι άνδρες και γυναίκες, αφού σας ευχαριστήσω που είμαστε εδώ, να πω ότι σήμερα θα περιαυτολογήσουμε...

10 χρόνια μετά και με τον αντικειμενικό μας σκοπό να βρίσκεται εν πλήρη εξελίξει... ήρθε η ώρα να περιαυτολογήσουμε! Και θα το κάνουμε μαζί με όλους όσους σταθήκαν δίπλα μας και για αυτούς! Θα ξετυλίξουμε με απλότητα το έργο και την προσφορά των Ελληνόψυχων στην Πατρίδα και την αγωνιστική τους έκφραση. Τον «Στόχο»... Σήμερα μιλάμε εμείς για εμάς και γιας εσάς... γιατί ο «Στόχος» είμαστε όλοι εμείς σήμερα εδώ και οι χιλιάδες ακόμη κάθε βδομάδα που συνεχίζουν να εμπιστεύονται την Ναυαρχίδα της Πατριωτικής και Εθνικής ενημέρωσης...

Λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, τριών ειδών εφημερίδες κυκλοφορούσαν σε μιά εποχή χωρίς ίντερνετ και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης της σημερινής έκτασης και μορφής....  Και τότε οι εφημερίδες ήταν ακόμη από μόνες τους τεράστια δύναμη και εξουσίας και παρερμήνευσης των γεγονότων.  Οι κομματικές, οι κομματικοποιημένες και ο «Στόχος»

Και είναι ειρωνία αν θέλετε ότι 3 δεκαετίες μετά από όποιο σημείο και σε όποια διάσταση κι αν τα ανγάγεις, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει!

Σε εκείνα τα χρόνια, πιτσιρικάς, καλός μαθητής στην αρχή μέτριος προς το τέλος, με φευγαλέες σκέψεις για την Σχολή Ευελπίδων, μπλέκομαι με τον Αγώνα! (Κι έτσι γλίτωσε και η Σχολή Ευελπίδων από εμένα και εγώ από την Σχολή Ευελπίδων, αφού είναι σχεδόν βεβαιο πως ή δεν θα την τελείωνα ή το πολύ να αποστρατευόμουνα από ανθυπολοχαγός...)

Αγώνας για την Πατρίδα από τις πρώτες στιγμές που μπορώ και θυμάμαι ξεκάθαρα... Γιατί αυτό ήταν το μοναδικό μου κίνητρο.  Δεν είναι κρυφό πως ήταν επιλογή μου να ενταχθώ στις τάξεις της ΟΝΝΕΔ εκεί γύρω στα 1981 – 1982 πρώτα στο σχολείο και μετά και γραφειακός αλλά πάντα στο πεζοδρόμιο... και να βρίσκομαι στην θέση υπευθύνου Νομαρχιακής του μαθητικού της κανά δυό χρόνια αργότερα. (Τότε στην διορισμένη Κεντρική διοίκηση του μαθητικού της ΟΝΝΕΔ, της ΜΑΚΙ όπως εκφραζόταν στα σχολεία και την κοινωνία,  ήταν υπεύθυνος και μέλος της Εκτελεστικής της ο Νίκος Χατζηνικολάου...)

Τότε που εκείνη η Νεολαία με αντιπρόεδρο της τον συναγωνιστή μας ακόμη και σήμερα Μάνο Μανωλάκο, έτρεχε στο Γράμμο και το Βίτσι, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, στα συλλαλητήρια για την Βόρειο Ήπειρο, για το ψευδοκράτος του Ντενκτάς, για την ιστορία και τη μη διάλυση της Χωροφυλακής... ήξερε και έψαχνε το αγκάθι που είχε χώσει ο πανσλαβισμός και ο μπολσεβισκισμός στην Μακεδονία μας... τότε που ακόμη μας ξεγελούσανε...

Σε εκείνη την εποχή που ήταν πρόεδρος της νεολαίας της πατριωτικής παράταξης και δεν λέω της Νέας Δημοκρατίας γιατί αυτό δεν είναι αλήθεια, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος αγνός πατριώτης νεολαίος τότε (ο πρώτος εξάδερφος του Νίκου του Μιχαλολιάκου του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής, και το λέω αυτό για να αντιληφθείτε για ποιά οικογένεια μιλάμε)  που όμως σήμερα σαν Δήμαρχος Πειραιά σκέφτεται να κάνει την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων... ξενοδοχείο...  

Ευτυχώς χάρη στον Μητσοτάκη και την κόρη του και τα Ντοράκια της που θέλανε να απαλλαγούν από τα σταγονίδια, γλίτωσα κι από την ΟΝΝΕΔ και γλίτωσε κι η ΟΝΝΕΔ από ένα ακόμη σταγονίδιο...

Όποιος καεί από τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι λέει η παροιμία! Και μετά το πρώτο κυνήγι των αποψέων μου κι εμένα προσωπικά από τους νεολαίους του Μητσοτάκη, (Μερικούς από τους οποίους τους κυνήγησα κι εγώ με άλλους τρόπους, αλλά τους άξιζε...) είπα να ξαναδοκιμάσω από τον χυλό να δώ αν καίει... Μετά και το πολύ ευχάριστο και ιδιαίτερα εκπαιδευτικό διάλλειμα των Ειδικών Δυνάμεων και την διαδρομή Μεγάλο Πεύκο – Β’ ΜΑΛ Ασπρόπυργος, με τον «Στόχο» να είναι η μοναδική εφημερίδα που επιτρεπόταν στα κρυφά πάντα μέσα στο στρατόπεδο... είχα ακόμη μιά πολιτική περιπέτεια, στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά μιά εποχή που η προμετωπίδα του Μακεδονικού συγκινούσε μιά σοβαρή μερίδα του πολιτικού ρεύματος. Μιά πολιτική περιπέτεια που στο τέλος της μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ μιά και καλή έξω από το σύστημα και τους πολιτικούς του σχηματισμούς.

Με τον «Στόχο» όμως εδραιωμένο πλέον στην συνείδηση μου και φανερά στην κολότσεπη μου, ως ανεξάντλητη πηγή ενημέρωσης για τα Εθνικά μας θέματα και νέας κατεύθυνσης της Εθνικής Δράσης. Με τον «Στόχο» επίσης εκείνη την εποχή, να περιγράφει το σύστημα απ’ έξω, ακριβώς όπως είναι από μέσα! Τότε κυρίως όμως, ήταν που κατάλαβα τι σημαίνει «ο «Στόχος» έχει μάτια και αυτιά παντού». Γιατί εμείς οι ίδιοι οι Ελληνόψυχοι είμασταν τα μάτια και τα αυτιά του «Στόχου». Και εκείνη την εποχή διαπίστωνα πως οι Ελληνόψυχοι είμασταν παντού!

Και να είστε βέβαιοι ότι και σήμερα τα αυτιά και τα μάτια του «Στόχου» βρίσκονται παντού! Σε κάθε Υπουργείο, σε κάθε Υπηρεσία, σε κάθε Στρατόπεδο, σε κάθε Αστυνομικό τμήμα, σε κάθε Δήμο, σε κάθε γειτονιά, ακόμη και μέσα σε κομματικούς θύλακες, υπάρχουν Ελληνόψυχοι που μας γνωρίζουν και τους γνωρίζουμε! Είναι τα μάτια και τα αυτιά μας που τα ενεργοποιούμε κατά περίσταση ή που αυτοενεργοποιούνται όταν κρίνουν ότι πρέπει και που ποτέ δεν τα καίμε και δεν τα χρησιμοποιούμε για άνομους και ιδιοτελής σκοπούς...

‘Εχω λόγους που τα λέω αυτά σήμερα... Έχω λόγους που δεν είναι καθόλου προσωπικοί και θα το καταλάβετε αλλά και το ξέρουν όλοι, και καλύτερα όσοι με γνωρίζουν!  Και με γνωρίζουν πολλοί και από την καλή και από την ανάποδη!

Γι αυτή μου λοιπόν τη θητεία στις πολιτικές δυνάμεις, στα νεαρώτερα μου δεν μετανιώνω!

Μετάνοιωσα κατά περιόδους αλλά αναθεώρησα... Κι ο λόγος δεν είναι πως εξαιτείας αυτής της θητείας, γνωρίζω προσωπικά και με γνωρίζουν κι αυτοί, οι αυριανοί και μεθαυριανοί,  πρωθυπουργοί και οι υπουργοί της Ελλάδος, αν προλάβουν... Όπως ακριβώς και πολλοί σημερινοί και χθεσινοί βουλευτές και υπουργοί... Είναι γιατί αυτή ακριβώς η θητεία με έκανε να εμπεδώσω πως αυτό το πολιτικό σύστημα με τον τρόπο που λειτουργεί, με τον τρόπο που συλλογικά σκέπτεται και με τις αγκυλώσεις και τις αυτοαναγορεύσεις του ώς «τέλειον», είναι πολύ πολύ επικίνδυνο για την Ελλάδα! Κι αυτό ακριβώς είναι που λέει ο «Στόχος» πολλά πολλά χρόνια τώρα. 

Δεν μετανοιώνω επιπλέον γιατί γνώρισα κι αντιμετώπισα σ’ αυτή την διαδρομή, απίστευτους τύπους. Που δρασκέλιζαν τις ιεραρχίες με κυλιώμενες σκάλες και κλίση μάλιστα αντιστρόφως ανάλογης της νοημοσύνης τους και της πνευματικής τους κατάστασης. Πολιτικές αμοιβάδες και φιλοτομαριστές που με βαρύ τους πυροβολικό, την οικογενιακή καταγωγή, το απεριόριστο και σιχαμερό γλύψιμο, σε συνδυασμό με την καθυποταγή στους πολιτικούς ανωτέρους και τους έξωθεν ρυθμιστές, διέπρεπαν και μερικοί διαπρέπουν ακόμη... Γνώρισα αποτυχημένους ιντριγκαδόρους, καιροσκόπους, προσωπικούς βαστάζους, χειραφετημένους του κομματικού μεροκάματου, λαμόγια, πολλά λαμόγια, πάρα πολλά λαμόγια... Κι έμαθα να ξεχωρίζω και να αναγνωριζω με τις δικές μου λογικές και Αξίες, με τις λογικές και τις αξίες δηλαδή των Ελληνόψυχων πρόσωπα και πράγματα... 

Ξέρω πιά γιατί μπορεί να έρχεται κάποιος δίπλα μας...

Και ξέρω καλά να προστατεύω τον σκοπό μας. Λαμόγια, ιντριγκαδόροι, παθολογικοί ψεύτες, ξεκατινιάστρες λουλουδούδες, ψυχοπαθολογικοί φραξιονιστές, πατριώτες του κώλου και της ξεπέτας, τους επιστρέφουμε με όποιον τρόπο λάχει στην ανυπαρξία τους...

Αλλά τελικά να ξέρετε πως δεν μετανοιώνω και για έναν ακόμη λόγο... Γιατί απο κάποιους από εκείνους τους παλιούς συναγωνιστές μου έμαθα τον «Στόχο»! –Το είπα και πιό πριν ότι είμασταν παντού!- Κι από κάποιους άλλους αργότερα ήρθα ακόμη πιό κοντά του! Και γιατί ήταν συναγωνιστές μου εκείνης της εποχής που στάθηκαν δίπλα μας ακέραια και χωρίς αναστολές όταν ξαναξεκινήσαμε να τελειώσουμε την ορκισμένη δουλειά που είχε αφήσει στην μέση ο συγχωρεμένος ο Καψάλης! Την άφησε στη μέση αιφνίδια, αλλά που έβαλε τα πιό γερά θεμέλια που γινόταν και σήκωσε τα πιό γερά και ατσάλινα στηρίγματα! Το φωνάζω συνέχεια από μέσα μου θα το πω κι απ’ έξω μου! ΖΗΤΩ ΤΟΥ ΚΑΨΑΛΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ!

Γνώρισα εκείνα τα χρόνια... Συναγωνιστές που στις παρυφές του «πολίτικαλ κορέκτ» λόγου και τρόπου, είτε αηδιασμένοι βρίσκονται κι αυτοί έξω και μακρυά από τις συμμορίες που ρήμαξαν την Πατρίδα... Είτε κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν βρισκόμενοι σε αποστολή να κρατάνε ζεστή μέσα τους την φλόγα της Πατρίδας και του Αγώνα! Άλλωστε κι αυτό είπα λίγο πιο πρίν! Γι αυτό συνεχίζουμε να είμαστε παντού!

Όλα αυτά ήταν τελικά εφόδια...

Μ ΄αυτά τα εφόδια κι αφού ο Θεός είχε στα σχέδια του να γνωρίσω την Δήμητρα στα πρώτα εκδοτικά μου πειράματα στην Καλλιθέα, μιά Δήμητρα έτσι ακριβώς όπως την βλέπετε μέχρι σήμερα κι όπως την έχετε ζήσει πολλά χρόνια κάποιοι από εδώ μέσα από την πρώτη μέρα, κέρβερο και τέρας αντοχής και δυνάμεως, αναντικατάστατη και αλάνθαστη επιλογή, ανελήφθει η προσπάθεια της νεκρανάστασης του «Στόχου» (έτσι ακριβώς την περιέγραψαν και τα ηγετικά μέσα της εχθρικής προπαγάνδας)  που η κυκλοφορία του είχε ανασταλεί λόγω του αιφνιδίου θανάτου του ιδρυτή του. Το έχω πεί ξανά και θα λέω όσο αναπνέω. Χωρίς την αμέριστη, ηθική, υλική, πνευματική και ψυχική και με κάθε τρόπο συμπαράσταση της οικογένειας του Καψάλη, αυτή η εφημερίδα δεν θα κυκλοφορούσε σήμερα!

Εκείνες τις μέρες του Φθινοπώρου του 2001, δεν συνομώτησαν η ΕΥΠ με την ΣΙΑ και την Μοσσαντ για να επανεδκοθεί ό «Στόχος»... Συνωμότησαν πολλοί «χαμηλότερα» και πολλοί λιγότεροι...

Και η αλήθεια βέβαια είναι πως αν κανείς έβλεπε τότε τα μέσα και τις υποδομές που είχαμε στην διάθεση μας για να επιτύχουμε τον σκοπό μας, την έκδοση δηλαδή μιάς τακτικής εβοδομαδιαίας εφημερίδας Πανελλήνιας κυκλοφορίας, κυριολεκτικά και συνειδητά εκτός συστήματος... Θα γελούσε! Ακόμη και σήμερα δεν θα το πιστεύει!

Αλλά να ξέρετε ότι αυτό είναι προνόμιο για μια εφημερίδα σαν τον «Στόχο» που αντιπολιτεύεται ολόκληρο το καθεστώς και όχι μόνο κομμάτια του. Που δεν έμπλεξε ποτέ σε συστημικά παιχνίδια, δεν πλησίαζε τα βαζάκια με το μέλι αν και ήξερε που βρισκόταν, δεν έπαιξε με εργολάβους και υπεργολάβους, δεν κοίταξε καν τον κρατικό κουρβανά, κράτησε αποστάσεις από τις επιχορηγήσεις, τις επιδοτήσεις, τα θαλασσοδάνεια, τις κρατικές και τις πολυεθνικές διαφημίσεις ή τις «βοήθειες» κάτω από το τραπέζι.

ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟΛΥΤΑ από όλα αυτά τα εκφυλιστικά και βασιζόμενος ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στις δικές του δυνάμεις, τους απανταχού Ελληνόψυχους αναγνώστες και συναγωνιστές του... ΕΣΑΣ! Έφτασε μέχρι σήμερα ακμαίος και ζωντανός!

Κι αν βέβαια ο «Στόχος» κατόρθωσε να περιχαρακωθεί με ασφάλεια έξω από το στρατόπεδο των διεφθαρμένων, των διαφθορέων και των λοιπών ηλιθίων που πάσχιζαν γα δύο εύκολα κομμάτια παντεσπάνι, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν όλα ρόδινα και καλά! Ακόμη και εκεί έξω από τα τείχη του συστήματος, στα χαρακώματα και τα προκεχωρημένα φυλάκια της αντίστασης, βρίσκει κανείς -κι εμείς βρήκαμε- ανθρώπους που πολιοκρκούσαν το «κάστρο» για να βρούν την ευκαιρία να τρυπώσουν μέσα σ΄αυτό,  να γιορτάσουν κι αυτοί στο γλέντι της μεταπολίτευσης και να γίνουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Όχι ότι δεν ήταν...

Ο εχθρός και η νοοτροπία του, έχουν εισχωρήσει παντού!

Λαμόγια, βαστάζοι, ιντριγκαδόροι, παθολογικοί ψεύτες, ξεκατινιάστρες λουλουδούδες, ψυχοπαθολογικοί φραξιονιστές, πατριώτες του κώλου και της ξεπέτας, εμπαθείς και φθονεροί τύποι ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ, υπήρξαν και στα διπλανά μας μετερίζια και τους γνωρίσαμε και τους αναγνωρίσαμε κι ας χρειάστηκε για ορισμένους να περάσει λίγος καιρός. Μερικοί με ιδιαίτερη φαγούρα στα οπίσθια τους περιμένουν ακόμη, αλλά νομίζω ότι κοντεύει ο καιρός τους...

Πανάθλιοι τύποι που συστήνονταν κι ως συναγωνιστές, επαναστατικότεροι των επαναστατών και που στοιχιμάτιζαν με ομοίους τους αν θα κλείσει ο «Στόχος» σε τρείς εβδομάδες ή σε τρείς μήνες, σχημάτιζαν ουρές έξω από πολιτικά και βουλευτικά γραφεία για μιά θέση στον ψεύτικο τους ήλιο!

Μερικοί από αυτούς τους εθνικοποντικούς κυκλοφορούν ακόμη σκορπώντας δηλητήριο ανάμεσα στους Έλληνες Πατριώτες, μερικοί κυκλοφορούν σε πιό ψηλά γραφεία και είτε έχουν ξεχάσει είτε κάνουν πως έχουν ξεχάσει. Δεν έχουμε ξεχάσει όμως εμείς! Και δεν έχουμε ξεχάσει γιατί είμαστε γέννημα θρέμα ΣΤΟΧΙΚΟΙ. Και η μνήμη μας είναι από τα πιό δυνατά μας χαρτιά. Πως θα μπορούσε άλλωστε αφού το μνημονικό μας είναι ακονισμένο να φυλάει ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΝΗΜΕΣ και ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ και ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΟΘΟΥΣ για μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, που μόνοι -ως γραφικοί λένε ορισμένοι- συνεχίζουμε όχι μόνο να κουβαλάμε στο πίσω και το μπροστινό μέρος του μυαλού μας αλλά και να φωνάζουμε!

Γιατί αυτός είναι ο «Στόχος» μας και ούτε ποτέ το κρύψαμε! Γιατί είμαστε εμείς που ποτέ δεν μιλήσαμε για χαμένες ή αλησμόνητες πατρίδες αλλά για ΑΛΥΤΡΩΤΕΣ για ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΕΣ για ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΕΣ! Κι η μνήμη μας δεν σταματάει στις τελευταίες Εθνικές απώλειες! Όσο κατεχόμενη για εμάς είναι η Αμμόχωστος η Κερύνεια και το Καρπάσι, άλλο τόσο κατεχόμενες συνεχίζουν να είναι η Χειμάρρα και το Αργυρόκαστρο στην Βόρειο Ήπειρο, η Γευγελή και το Μοναστήρι στην Βόρειο Μακεδονία, ο Πύργος και η Φιλιπούπολη στην Ανατολική Ρωμυλία, η Πάφρα και η Σαμψούντα στον Πόντο, η Σμύρνη και το Ικόνιο στην Μικρά Ασία και η πρωτεύουσα της καρδιά μας, η αληθινή πρωτεύουσα της Ελλάδος η Κωνσταντινούπολη.

Γιατί δεν έχει καμιά σημασία αν η σκλαβιά σε ένα ελληνικό μέρος κρατάει 30 ή 300 ή 500 χρόνια... Κι εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε εκείνες οι γενιές που θα σπάσουν τον κρίκο στην μεγάλη ιστορική αλυσίδα της μνημοσύνης.

Αυτός είναι ο «Στόχος» και το φωνάζει κάθε εβδομάδα στην προμετωπίδα του «ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ» και σε όποιον αρέσει!

Να ναι μόνο όμως αυτό το σύνθημα του «Στόχου» που τον χαρακτηρίζει; Πόσα άλλα δικαιώμένα από τον χρόνο δεν έχουν γίνει συνείδηση του κάθε Ελληνόψυχου; «ΔΕΞΙΟΙ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΣΤΟ ΦΑΪ»... Πόσοι Έλληνες το μουρμουρίζουν πιά κάθε μέρα χωρίς να ξέρουν καν την προέλευση του; Χωρίς να ξέρουν την δύναμη του;;; Τώρα που έρχονται ακόμη και πρώην υμνητές της μεταπολίτευσης να μας δικαιώσουν, βολεύει κάποιους να μένουν ιδεολογικά και παραταξιακά περιχαρακωμένοι αλλά εμείς να συνεχίζουμε να είμαστε «ακραίοι», «γραφικοί», «περιθωριακοί» ακόμη και «λαθρόβιοι» όπως μας αποκάλεσε γνωστό μόνιμο κρατικοδίαιτο κατακάθι της Παπανδρείκής χαβούζας από την δεκαετία του ‘80, σχετικά πρόσφατα, που άξαφνα την είδε πατριώτης...

Βλέπετε που την έφτασε την Πατρίδα το... πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.  Δείτε και πίσω όμως για να δείτε που την παρέλαβε το 73. Και μην απορήσετε... Ναι το 73 το Νοέμβριο... Τότε ξεκίνησε η μεταπολίτευση και όχι τον Ιούλιο του 74. Κι αυτό δεν μπορεί πιά κανείς να μου το βγάλει από το μυαλό!

Ενάντια σε αυτό το πολιτικό σύστημα αγωνιζόμασταν την εποχή της ευμάρειας, ενάντια στο ίδιο πολιτικό σύστημα αγωνιζόμαστε και τώρα! Ποιοί δηλαδή μπορεί να είναι πιό αυθεντικοί εκφραστές αυτής της Αντίστασης; Αυτοί που έρχονται δίπλα στις θέσεις μας επειδή σταμάτησε η Αγελάδα τους να κατεβάζει γάλα;;; Συνεχίζουμε ακάθεκτοι και με τα χέρια και τα μυαλά μας καθαρά και ξάστερα! Με τον ίδιο πόθο και με την ίδια λαχτάρα δέκα χρόνια τώρα, με την μέρα που ξεκινήσαμε. Κι έχουμε μιά και μόνο Φιλοδοξία! Ούτε πλούσιοι θέλουμε να γίνουμε ούτε βουλευτές. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι να μπορούσαν να το πούν αυτό και να το τηρήσουν...

Φιλοδοξία μας ήταν και παραμένει να εκφράσουμε όσο καλύτερα γίνεται κι όσο πιό αποτελεσματικά, ένα Μεγάλο Πατριωτικό Κίνημα, μακρυά από πολιτικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες. Μακρυά από εκλογές... Μακρυά από κόμματα και ύποπτους μηχανισμούς. Μακρυά από εκλογές γιατί δεν πιστεύω στις εκλογές... Δεν πιστεύουμε στις εκλογές... Δεν πιστεύει ο "Στόχος" στις εκλογές... Έναν αγώνα καθάρα Εθνικό και εθνικά καθαρό! Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας αποσπάσει από αυτή την Φιλοδοξία που είναι ταυτόχρονα και φιλοσοφία ζωής. Ζωής Σπαρτιάτικης, γιατί ο «Στόχος» είναι και καθ’ όλα Σπαρτιάτης, αρνούμενος να αμελοφιλοσοφεί εις τας εξοχάς –εντός και εκτός εισαγωγικών- της εύκρατης, δημοκρατικής και εκφυλιστικής τελικά για το Έθνος, Άθήνας... Λες και δεν πέρασε μιά μέρα...

Δεν θα μακρυγορήσω άλλο, θα κρατήσω να πώ κάποια πράγματα στο τέλος, θα επανέλθω, ορμόμενος κυρίως από τους συναγωνιστές μας που θα ακολουθήσουν αλλά και τις δικές σας παρατηρήσεις που θέλω και ζητώ να έχουν έναν και μόνο χαρακτήρα με πολλές καλές ιδιότητες! Αγωνιστικό, Εξωστρεφή, έντονα κριτικό και απέναντι μας και φυσικά Ελληνόψυχο... ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ. 

ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ.

ΓΙ ΑΥΤΟ ΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΑΣ, ΤΟΣΟ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΟΣΟ ΔΙΚΕΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ, έχοντας με την σειρά μας εμπιστοσύνη ΜΟΝΟ στα Ένοπλα τμήματα του Ελληνικού Έθνους που ξεσκλαβώνουν επί χιλιετίες με τα όπλα τους, όσα χάνει η πολιτική, η δημοκρατία και η διπλωματία... ΑΜΗΝ!

Σ. Χατζηπαρασκευάς