ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ - Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Στα κατοχικά χρόνια της μνημονιακής φτώχιας και του ξεπουλήματος της Πατρίδος οφείλουμε να επιδείξουμε τον ανώτερο βαθμό προστασίας στους αρ...

Στα κατοχικά χρόνια της μνημονιακής φτώχιας και του ξεπουλήματος της Πατρίδος οφείλουμε να επιδείξουμε τον ανώτερο βαθμό προστασίας στους αρχέγονους θεσμούς που είναι επιφορτισμένοι με την εθνική ασφάλεια της Ελλάδος. Γιατί στην όμορφη γωνιά της πλάσης που έχουμε την Θεία ευλογία να ζούμε γειτνιάζουμε με κρατικά μορφώματα του διεθνιστικού νεοταξισμού που δεν έχουν παύσει ποτέ να ζητούν ελληνικά εδάφη και μας προκαλούν στις πιο δύσκολες στιγμές του Ελληνικού Έθνους, θυμίζοντάς μας πόσο άνανδροι και ανδρείκελα είναι.
Το ασφαλέστερο οχυρό του Ελληνισμού μας είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις. Και η στρατιωτική θητεία είναι το δίχως άλλο η ωραιότερη πατριωτική εμπειρία στη ζωή ενός Άξιου Έλληνα. Γνωρίζουμε ότι στους καιρούς της παρακμής που συνοδεύονται σταθερά από τα βρώμικα αιτήματα συρρικνώσεως της πατρίδος μας, τα παράσιτα που κατακλύζουν τις πολιτικές θέσεις ευθύνης στο κράτος και στο παρακράτος βάλλουν πάντοτε εναντίον του Στρατού μας. Είτε γιατί νοιώθουν απειλή διατεταγμένη ή μη είτε ζητώντας την μείωση της θητείας και του στρατιωτικού εξοπλισμού για να ανοιχτεί η νέα κερκόπορτα. Αλλά ο Έλληνας, ανέκαθεν ον εκπολιτιστικό των ανθρώπων του και της οικουμένης, έχτιζε σε κάθε εργαστήριο κάματου και γνώσης δίπλα και ένα φρούριο πολεμικό να βαστάει λεύτερα τα έργα της ειρήνης.

Η στρατιωτική θητεία αποτελεί το βάπτισμα του πυρός για τον νεαρό Έλληνα στον απογαλακτισμό από το υπερπροστατευτικό περιβάλλον της ασφάλειας που έχει ορθά λάβει από την οικογένειά του. Είναι η ιερή στιγμή κατά την οποία πρέπει εκείνος πλέον να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του και τα αγαπημένα του πρόσωπα, ανταποδίδοντας τα ωφελήματα που έχει λάβει από αυτά στα πρώτα του βήματα. Ο Έλληνας Πολίτης τώρα καθίσταται Οπλίτης της Φυλής προκειμένου να φυλάξει τα ιερά και τα όσια που του εμπιστεύθηκαν τρανοί πρόγονοι. Και το όπλο δεν θα είναι μια απλή ύλη στα χέρια του αλλά η προέκταση της φύσης του κατόχου του ώστε να αποτραπούν κατοχές και να αναπνεύσει καθαρό αέρα ο κάθε πληγωμένος αδελφός μας.

Δεν μπορεί κανείς να νιώσει τι σημαίνει ελευθερία και τι Ελληνισμός αν δεν έχει περάσει από τις τάξεις των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Γιατί τα αγαθά αυτά δεν διασφαλίζονται μονάχα στον καιρό του πολέμου μα και της ειρήνης. Η έπαρση της σημαίας, η αξιοκρατία, ο αγώνας για την αξιοπρέπεια, η πειθαρχία, η συντροφικότητα, η επαφή με την ελληνική επαρχία και τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Πατρίδος είναι έννοιες υψηλές που τις συναντάς όταν φοράς την τιμημένη στολή του Έλληνα Στρατιώτη. Στιγμές που τις αναπολώ με πολύ αγάπη όταν ζωντανεύω στη μνήμη μου το πέρασμα από την πύλη του στρατοπέδου της Σπάρτης στο Κέντρο Εφοδιασμού Μεταφορών σαν κατατάχτηκα το 1995. Και έπειτα το εθνικιστικό μου χαμόγελο όταν σήκωσα το κεφάλι και είδα το πανώ που έγραφε με μεγάλα γράμματα ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Δεν μπορούν να ξεχαστούν αυτές οι μνήμες γιατί δεν επιτρέπω εγώ ο ίδιος να ξεχαστούν. Το πρωινό ξύπνημα με τους γνώριμους στρατιωτικούς ήχους, η έπαρση της σημαίας, η πρωινή αναφορά του λόχου, οι γρήγοροι ρυθμοί στα γεύματα και τις ασκήσεις, το πεδίο βολής με το τυφέκιο, οι σκοπιές και τα φυλάκια. Αλλά και οι αγγαρείες με τις παρατηρήσεις σαν αυτές έπρεπε να μας γίνουν για να γίνουμε καλοί πατριώτες και να σταθούμε ικανοί να σώσουμε ζωές. Να κάνουμε τους δικούς μας και την Ελλάδα υπερήφανους για εμάς, τους Φρουρούς του Έθνους. Τα πάντα στροβιλίζονται με απίστευτη γαλήνη στο νου μου κάτι τέτοιες στιγμές. Και ύστερα θυμάμαι τις εκπαιδευτικές πορείες με τον εξοπλισμό ολάκερο επάνω στους ώμους μας. Και στο τέλος το γλυκό σάλπισμα προ της κατάκλισης.

Θυμάμαι τη Σπάρτη, περνάω στο στρατόπεδο της Λάρισας που έλαβα την ειδικότητα του χειριστή καυσίμων για να περάσω ύστερα στην Μυτιλήνη και το στρατόπεδο της Εθνοφυλακής. Και εκεί, στο όμορφο νησί που πέρασα εννιά μήνες τιμής και υπερηφάνειας, θυμάμαι τα Ίμια εκείνον τον Γενάρη του 1996 όταν προδότες πολιτικάντηδες μας οδήγησαν σε μια προσχεδιασμένη ήττα από το πουθενά με τρία δικά μας παιδιά νεκρά. Και τη σίγουρη νίκη της Μεγάλης Ελλάδος απέναντι στην Τουρκία την μετατρέψανε σταδιακά στην τωρινή «περιούσια» κατοχή.
Ναι λοιπόν ρε κηφήνες. Η στρατιωτική θητεία είναι η ωραιότερη πατριωτική εμπειρία. Και για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό Άνδρας, Ηγέτης και Πολίτης είναι μονάχα εκείνος που την έχει γευτεί σε όλο της το μεγαλείο. Αυτός είναι ο Έλληνας που ξέρει να τιμάει και προγόνους και πατρίδα και γονείς και παιδιά και το Ελληνικό Έθνος ολάκερο. Και φυσικά να προστατεύει όσους πραγματικά έτυχε να έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας που δεν τους άφησαν να στρατευτούν. Οι πολέμιοι του Στρατού και οι προδότες του Έθνους δεν είναι Έλληνες. Και στις 28 του Γενάρη στις 7 το βράδυ στην ΛΑΕΔ τιμούμε με την Επιτροπή Εθνικής Μνήμης τους Βλαχάκο, Γιαλοψό και Καραθανάση.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ