ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΝΘΙΜΟΣ: ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΞΕΚΟΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ!

του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου Για πρώτη φορά αισθανόμαστε να μας νεκρώνουν τα δυό αυτά παγερά συναισθήματα. Δεν ξέρουμε, μήτε...

του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Για πρώτη φορά αισθανόμαστε να μας νεκρώνουν τα δυό αυτά παγερά συναισθήματα. Δεν ξέρουμε, μήτε μπορούμε να υποπτευθούμε, ούτε να προβλέψουμε "τί τέξεται η επιούσα". Ένα πυκνό σκοτάδι, ένα θολό σύννεφο μας κρύβει τον ορίζοντα. Δεν είναι μόνο η απορία για την οικονομική έκβαση της κοινωνίας μας, είναι και ο φόβος που κατέλαβε την ψυχή μας και την μούδιασε. Παρέλυσε κάθε ικμάδα της ζωτικότητος που είχαμε και στα πρόσωπά μας ζωγραφίζεται ο πανικός ενός άγνωστου αύριο, με τραγικές επιπτώσεις στην καθημερινή μας πραγματικότητα...

Ήδη είμαστε πολύ κουρασμένοι, οι Έλληνες Ορθόδοξοι!

Μόνο έτσι μπορούμε να περιγράψουμε τα υποτροπιάζοντα ειδεχθή συμπτώματα της σύγχρονης πυορροούσης κοινωνίας μας, πλέον.

Ένας ελληνισμός τελείως ξεκομμένος από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Δίχως ίχνος φιλοσοφικού στοχασμού, χωρίς ελληνική παιδεία στα σχολεία μας, χωρίς τον πλούτο της γλώσσας μας, χωρίς την ομορφιά του ανθρωπισμού στην τέχνη μας, χωρίς περηφάνια για την συγκεχυμένη στα σχολικά εγχειρίδια ιστορία μας, χωρίς πρόταση στη διεθνή πολιτιστική κονίστρα. Μόνο ανόητες, αφελείς, ξαναμασημένες απόψεις για το "χρέος" των ξένων απέναντι στους αρχαίους μας προγόνους, που δεν δίστασαν κάποιοι να θυμηθούν πρόσφατα, προκειμένου να καλύψουν την εθνική μας τεμπελιά και την γενικευμένη απάτη που ωθήθηκε να ερωτευθεί ο λαός μας κατά τις τελευταίες τρισήμισυ δεκαετίες. Λες και οι ξένοι δεν γνωρίζουν την ένδεια των ιδεών, τη φτώχεια της παιδείας, την πενία της γλώσσης, την κατάντια της ζωής των νεοελλήνων, όπως τα βιώνουμε στη Χώρα "που γέννησε τις αρετές, το κάλλος και τη δημοκρατία".

Έπειτα, ο Χριστιανισμός, που κρατώντας τρυφερά τον Ελληνισμό από το χέρι, έγινε Ορθοδοξία. Οι ξένοι που καταλαβαίνουν, ακόμη σέβονται την Ελλάδα για την Ορθοδοξία της. Ακόμα τιμούν την οφειλή τους σ' αυτήν. Μέσα στη Χώρα, όμως, ελάχιστοι εντρυφούν, σήμερα, στο πρωτότυπο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ελάχιστοι υποψιάζονται την ελευθερία των δογμάτων. Κανείς δεν εγκύπτει στο συμβολισμό της λατρείας. Κανείς δεν νοιάζεται για τα μηνύματα των μεταλλαγών που και η Εκκλησία ασύνειδα εκπέμπει. Ο θεολογικός μας λόγος, ισχνός, ξύλινος, ηθικοπλαστικός, πολιτικός, εθνικός, οπότε κενός ζωής και απαξιωμένος. Η Λατρεία μας, ειδωλική αναπαράσταση. Το Τυπικό μας, απαρχαιομένη έκφραση άλλων τόπων κι εποχών. Η αρρωστημένη εμμονή μας σε μια παρωχημένη Παράδοση, ανικανότητα να αντιμετωπίσουμε το παρόν και να καθορίσουμε προσευχητικά το μέλλον. Πρόσφατα επιδοθήκαμε στη μανία ευρέσεως αιρετικών, αν δεν τους εντοπίσουμε γρήγορα, τότε τους "κατασκευάζουμε" εύκολα και ακόμα, πισωγυρίσαμε σε μιά πεισιθάνατη εσχατολογία που στοχεύει να φοβήσει αντί να αγαπήσει, να προτείνει και να αγωνιστεί. Και οι ξένοι, αφού προσκύνησαν τα ιερά μας, απορημένοι, έκπληκτοι και με έκδηλη αμηχανία, μας προσπερνούν για το ραντεβού της Πίστεως με την Ιστορία.

Αυτή είναι η κατάσταση στην Πατρίδα μας, σήμερα. Αυτή είναι η εικόνα της Ορθοδόξου Ελλάδος, στις αρχές της 3ης χιλιετίας.

Μπορείτε να διαφωνήσετε μαζί μου αλλά δεν έχετε να μου αντείπειτε.

Μπορείτε να τεντώσετε τα βέλη σας και να βουτήξετε τις γραφίδες σας στη χολή. Σ' αυτές τις τακτικές καταφεύγουν όσοι δεν έχουν επιχειρήματα. Αυτές τις μεθόδους μεταχειρίζονται όσοι δεν έχουν οπλοστάσιο πνευματικό, ελληνικό, ορθόδοξο χριστιανικό.

Έτσι συμπεριφέρονται όσοι εγείρουν τις μάζες για να αναδειχθούν παχνόβιοι ηγέτες τους, προσφέροντας στους ανθρώπους πέτρες αντί για πνευματικό άρτο, ευθύνη, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια.

Κουραστήκαμε, λοιπόν, οι έλληνες, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Κουραστήκαμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας "πραμάτεια", που μανιωδώς αγόραζαν, αντέγραφαν ή έκλεβαν οι ξένοι. Κουραστήκαμε και ήδη πετάξαμε τα τιμαλφή μας γονίδια, παρελθόντος και παρόντος, στο έρεισμα του δρόμου του πολιτισμού. Κουραστήκαμε να είμαστε μπροστάρηδες και να δίνουμε παράδειγμα ζωής. Γι αυτό απορούμε και φοβόμαστε.

Αυτή ειναι η αιτία της κρίσεως που βιώνουμε. Η οποία ίσως, λέω ίσως, λειτουργήσει σαν την κάθαρση των αρχαίων, σαν την θεία δίκη, για να σωθεί ένα λείμμα που αξίζει να σωθεί, όταν το κακό που οικοδομήσαμε με τα χέρια μας, ολοκληρώσει την καθαρτήρια και λυτρωτική δράση του. Όταν η κόπωση μας φύγει και ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, εγωισμό και φιλότιμο, τότε ό,τι έχει απομείνει, ό,τι δεν έχει συλληθεί, θα ναι δικό μας πάλι. Εξάλλου όταν έπεσε η Ρωμηοσύνη με το πλιάτσικο στα 1204 και με την Άλωση στα 1453, τότε γεννήθηκε η Αναγέννηση. Ήταν αρκετές οι στάχτες μας να γίνουν ζώπυρα του όσου ανθρωπισμού ευδοκίμησε στην Ευρώπη.

Η λαμπάδα που φωτίζει το σκοτεινό δωμάτιο, ακόμα κι όταν λιώσει τελείως, κάτι αφήνει στον πάτο του κηροστάτη. Είναι το απόκερο που ξαναπλάθεται και γίνεται πάλι κερί. Η ελπίδα αυτή μας κρατάει πια.

Και είναι αρκετή, τώρα που η απορία και ο φόβος ετοιμάζονται να ενεργήσουν σπασμωδικά για να επιβεβαιώσουν την παραπάνω πραγματικότητα.

✥ Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος

alexpolisonline.blogspot.com

-------------------------------