ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ

Όταν μια χώρα έχει μπει στο στόχαστρο της παγκόσμιας εξουσίας προκειμένου να καταληφθεί με την πρόκληση εσωτερικού πολιτικού προβλήματος,...

Όταν μια χώρα έχει μπει στο στόχαστρο της παγκόσμιας εξουσίας προκειμένου να καταληφθεί με την πρόκληση εσωτερικού πολιτικού προβλήματος, τότε ακολουθούνται δύο σίγουροι δρόμοι από τον εχθρό. Η διάλυση των βασικών υποδομών λειτουργίας του κράτους και η διασάλευση της κοινωνικής συνοχής. Κι ο τομέας που δραστηριοποιείται δίνοντας αποτελέσματα και στους δύο πυλώνες της εθνικής κοινότητας ταυτόχρονα είναι ο τομέας του εγχώριου παραγωγικού ιστού. Η επιχειρηματική, η παραγωγική και η εργατική τάξη δηλαδή που εξασφαλίζουν από κοινού στο κράτος εργασιακές θέσεις, πρώτες ύλες και αγαθά μετουσιώνοντας στην πράξη την λεγόμενη πραγματική οικονομία.

 Οι πολιτικοί ολετήρες του τόπου στην διατεταγμένη αποστολή της εξαρτήσεως του Ελληνικού Έθνους από τους διεθνείς τοκογλύφους, που είναι παλιά κι όχι νέα πατέντα εθνικής ομηρίας, φρόντισαν να τραβήξουν τους εργαζόμενους μακριά από την παραγωγή εθνικού προϊόντος και να αφοπλίσουν την ελληνική επιχείρηση από τα ανταγωνιστικά της όπλα έναντι των πολυεθνικών υπηρεσιών. Ενέργειες που πέτυχαν με τις εφήμερες επιδοτήσεις, την ενίσχυση του αστικού τρόπου ζωής με την προώθηση των υπηρεσιών έναντι της παραγωγής, την είσοδο των φτηνών ξένων εργατικών χεριών, την υπερμεγέθη φορολόγηση της ελληνικής δραστηριότητας. Και έτσι όλοι μαζί οι πολιτικοί υπάλληλοι του διεθνιστικού νεοταξισμού κατάφεραν να δημιουργήσουν στην αρχή την πλαστή πάλη των «προνομιούχων» και μη προνομιούχων τάξεων, καταλήγοντας στον πραγματικό τους στόχο. Την απομύζηση και την εξόντωση της πραγματικής ελληνικής οικονομίας υπέρ της ενισχύσεως των ξένων πολυεθνικών και του διεθνούς χρηματοοικονομικού παράγοντα.

 Οι εισβολείς του διεθνιστικού νεοταξισμού εξυπηρετούνται από την πρόκληση αρνητικών τετελεσμένων στο εργασιακό ζήτημα της Ελλάδος. Η διάσπαση των δυνάμεων προκαλεί το αδυνάτισμα της εργασιακής αλυσίδας που με τη σειρά της προκαλεί την αδράνεια. Η αδράνεια αυτή νεκρώνει την εκμετάλλευση των πρώτων υλών, δηλαδή το χωράφι, που με τη σειρά του αφήνει χωρίς ανεφοδιασμό τη βιομηχανία, την βιοτεχνία και το εμπόριο. Φυσικά στις πρώτες ύλες συμπεριλαμβάνεται ο ενεργειακός τομέας και ο εγχώριος εξοπλισμός από καταναλωτικά αγαθά μέχρι στρατιωτικό εξοπλισμό. Αλλά επειδή οι ανάγκες παραμένουν, αυτές ικανοποιήθηκαν με την ευθύνη των γραικύλων από τα τραπεζικά δάνεια, τις εισαγωγές αγαθών και την πλημμυρίδα λαθρομεταναστών. Και την ίδια στιγμή οι προδότες πολιτικάντηδες μας φόρτωσαν στις πλάτες ως επιστέγασμα το δικό τους χρέος ως τάχα εθνικό ενώ είναι μια αποκλειστικά δική τους φτιαχτή υπόθεση.

 Για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό η λύση του οικονομικού προβλήματος της χώρας στο ποσοστό που αληθινά υφίσταται, η κοινωνική ισορροπία, η εργασιακή επάρκεια, η παραγωγή του εθνικού προϊόντος σε όλα τα επίπεδα και ο αδέσμευτος χαρακτήρας του εθνικού μας κράτους έχουν τον κοινό παρονομαστή που λέγεται Εργασιακό Ζήτημα. Η Πατρίδα μας δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να ζεσταίνεται, να παράγει τρόφιμα και να εισάγει όπλα και μηχανολογικό εξοπλισμό μακριά από την φυσική της προίκα που αποτελεί η ελληνική εργασία και η ελληνική γη. Η επένδυση του Εθνικού Κράτους που έχει το πρώτο λόγο στον οικονομικό μας σχεδιασμό είναι η επαναδραστηριοποίηση της παραγωγικής διεργασίας και η απόλυτη εξάρτηση της χρηματοδοτήσεως του εργατικού μας δυναμικού και της εθνικής μας άμυνας ως κλειστή υπόθεση κράτους και εργαζομένων.

 Και το όνομα της ανάπτυξης της πατρίδος και της συντηρήσεως του ελληνικού λαού είναι η καλλιέργεια του χωραφιού, η αξιοποίηση των θαλασσίων πόρων, η έξοδος του υπεδαφικού και υποθαλάσσιου πλούτου, η λειτουργία του εργοστασίου, το άνοιγμα περισσοτέρων ελληνικών μαγαζιών. Η στήριξη της παραγωγικής μας μηχανής από το κράτος και η μεταξύ τους στήριξη των ιδίων των παραγωγικών εταίρων  στις δραστηριότητες που εξαρτώνται εκ των πραγμάτων η μια από την άλλη. Το ελληνικό χρήμα να στηρίξει τον Έλληνα Εργοδότη με την προϋπόθεση να απασχολήσει τον Έλληνα Εργαζόμενο και μόνο που θα παράξει ελληνικό προϊόν και θα χρηματοδοτήσει το ελληνικό σπίτι και το ελληνικό κράτος. Θα αυξηθούν με αυτό τον τρόπο οι θέσεις εργασίας, η τροφοδοσία της εγχώριας αγοράς και οι εξαγωγές. Και έτσι θα φτάσουμε στην ενίσχυση της έρευνας και την αξιοποίηση του γεωφυσικού πλούτου που θα μας δώσει κι άλλη εθνική ανεξαρτησία και άλλες θέσεις εργασίας Ελλήνων. 

 Στο αστικό κράτος με την υπερτροφική πρωτεύουσα και την εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο, τα αδικαιολόγητα ή και αχρείαστα δάνεια και την ενεργειακή εξάρτηση από γειτονικά μορφώματα και δυνάμεις που εποφθαλμιούν ελληνικά εδάφη, οι εξουσιαστές νοιάζονται να μετατρέψουν τους Έλληνες σε ατροφικές υπάρξεις και οι «αντιστασιακοί» της εξουσίας ζητούν πάλεις των τάξεων. Ολέθρια έργα και ψωμί μονάχα για τους ξένους. Οι ποιούντες τους πατριώτες ζητούν καλύτερους όρους αιχμαλωσίας των εργαζομένων. Και άπαντες πωλούν την πατρίδα στερώντας την από τις δικές της δυνάμεις.

 Για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό η λύση είναι ακριβώς σ’ αυτές τις εγχώριες δυνάμεις. Είναι η αφαίρεση των οικονομικών δεσμών από τον Έλληνα Εργαζόμενο, τον Έλληνα Παραγωγό, τον Έλληνα Εργαζόμενο. Είναι η ενότητα και η συνεργασία των δυνάμεων του μόχθου και της ελληνικής γης. Τα ελληνικά χέρια και το ελληνικό μυαλό. Είναι η μετατροπή του Εργασιακού Ζητήματος στον κινητήριο μοχλό της εθνικής μας οικονομίας και την δεξαμενή αναχρηματοδότησης, ανεφοδιασμού και ζωντανέματος κράτους και αγοράς εργασίας. 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ