ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞ ΖΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Αποφράς ημέρα. Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια των, με κλειστά παντζούρια...

Αποφράς ημέρα. Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια των, με κλειστά παντζούρια. Από πού έρχονται αυτές οι μεραρχίες δεν ξέρω, αλλά σε 48 ώρες δεν υπάρχει πια ούτε ένα νεράντζι στα δένδρα των δρόμων και του κήπου. Τα κατεβρόχθισαν όλα.

Αρχίζουν να επιτάσσουν τα κτίρια. Μερικοί κατασκηνώνουν στην πλατεία Συντάγματος και απλώνουν την μπουγάδα των, κάτι περίεργα ροζ κουφετί και πορτοκαλιά πουκάμισα. Απορούμε. Ανοίγουν τις αποθήκες με ρουχισμό που άφησαν οι Άγγλοι και βάζουν τα χακί. Εμείς έχομε ακόμη αρκετή αναίδεια και αυτοί όχι ακόμη πάρα πολλή. Ένας φίλος μας, ο Μανόλης Ροδοκανάκης, φοράει μία αγγλική σημαιούλα στο πέτο του. Τον σταματά ένας Γερμανός και του λέει αγγλικά: «Εγγλέζικο, βγάλε το» και ο Μανόλης τραβώντας το short του Γερμανού του απαντά: «Εγγλέζικο, βγάλε το». Αυτά είναι τα αστεία της αρχής που δεν πρόκειται να διαρκέσουν. Όλοι είναι τόσο φανατισμένοι που είναι ριψοκίνδυνοι. Η μητέρα και εγώ γράφομε με κιμωλία το γράμμα V (το σήμα της νίκης, V για Victory) επάνω στα σταματημένα γερμανικά αυτοκίνητα έως ότου μας πει ο πατέρας να παύσωμε πριν καταλήξωμε στην φυλακή.

Αφού επέταξαν τα μεγάλα κτίρια τοποθετούν αξιωματικούς στα σπίτια. Όταν έρχονται σε μας μαζί με έναν Έλληνα διερμηνέα βάζω τα παιδιά να τσακωθούν στο χωλ· θεωρούν ότι δεν είναι κατάλληλη η κατοικία μας και γλυτώνομε. Δύο τρία χρόνια αργότερα ο Στέφανος με ρωτά:

«― Γιατί δεν έχομε και μεις Γερμανό στο σπίτι;
― Θα ήθελες να έχωμε; του απαντώ.
― Ναι, γιατί αν δεν έχομε ποιον θα πετάξωμε από το μπαλκόνι άμα θα τελειώσει ο πόλεμος;»

Αυτό ήταν το θέμα της κουβέντας των παιδιών στον Εθνικό Κήπο όπου παίζουν.

Ο παππούς μου, ο Δημήτρης Δραγούμης, κάθεται στην απέναντι πολυκατοικία. Του έχουν βάλει έναν Αυστριακό. Μια μέρα γυρίζει η Αριέττα από κει και ξέροντας πόσο φανατισμένη είμαι κρύβει πίσω από την πλάτη της μία πλάκα σοκολάτα και λέει «Δεν είναι Γερμανός, δεν είναι Γερμανός, είναι Αυστριακός». Βεβαίως την άφησα να φάει την σοκολάτα.

Περνά μία εβδομάδα. Μέσα από τις σκοτεινές μου αναμνήσεις ξεπροβάλλει η πιο λαμπερή μέρα της ζωής μου. Η χαρά μας είναι απερίγραπτη. Η Αριέττα, αν και πολύ μικρή, θυμάται καθαρά ότι εκείνη την ώρα τρώγαμε σούπα ντομάτα και ακούμε την κόρη του θυρωρού να φωνάζει: «Ήλθε ο κύριος Ζάννος». Ο Κλεάνθης καταφθάνει γερός και καλά. Μας διηγείται ότι σε ένα δυνατό βομβαρδισμό στο μέτωπο είχαν βρεθεί σε ένα χαμόσπιτο που γκρεμίστηκε και τους πλάκωσε. Ήταν όμως κτισμένο από χωμάτινες πλίνθους και κανείς δεν έπαθε τίποτε. Καθώς υπηρετούσε σε μηχανοκίνητη μονάδα μπόρεσε να έλθει με αυτοκίνητο, κουβαλώντας μαζί του ένα τενεκέ φέτα, ένα τενεκέ μέλι και ένα τενεκέ ταχίνι που αγόρασε περνώντας από τους Δελφούς.

Τώρα όμως αρχίζουν τα πολύ δύσκολα και μάλιστα τα πάρα πολύ δύσκολα...

(Άλεξ Ζάννου, Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ελλάδα. 1940-1944. Αναμνήσεις. Αδημοσίευτο)

------------------------------------------