Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ...

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη Η αριστερά πάσης αποχρώσεως δεν αποτελεί την «ιερή αγελάδα» της πολιτικής και της Ιστορίας. Έχει κι αυτή στις...

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η αριστερά πάσης αποχρώσεως δεν αποτελεί την «ιερή αγελάδα» της πολιτικής και της Ιστορίας. Έχει κι αυτή στις περισσότερες εκδοχές της ευθύνη για την αποδόμηση του εθνικού φρονήματος, τον αφελληνισμό της παιδείας, την διάλυση των Πανεπιστημίων, την ιδεοληπτική υπεράσπιση του αναχρονιστικού θεσμού του «ασύλου», που στην ουσία κατέλυσε την ελευθερία γνώμης στους ακαδημαϊκούς χώρους και «νομιμοποίησε» την βία και τον εκφασισμό. Έχει ευθύνες για την απαξίωση των θεσμών, για την κατάλυση της αξιοκρατίας με τον άκρατο κομματισμό και την εξίσωση προς τα κάτω. Έχει ευθύνες για τον ανεύθυνο συνδικαλισμό, την «ποινικοποίηση» και απηνή καταδίωξη της επιχειρηματικότητας, τον αγκυλωμένο κι αντιπαραγωγικό κρατισμό, την παράλυση του εμπορικού κέντρου της Αθήνας από μειοψηφικές κινητοποιήσεις.
Έχει και αυτή ευθύνες για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας. Επίσης διαφορών ειδών παραφυάδες της επί χρόνια λειτούργησαν ως αβανταδόροι των δουλέμπορων και της λαθρομετανάστευσης, ως de facto υποστηρικτές της μαύρης εργασίας κι εχθροί των Ελλήνων εργαζομένων.
Ξόδεψε τεράστια ενέργεια και χρόνο υποστηρίζοντας με πάθος τις πιο απίθανες ολοκληρωτικές εξουσίες στα μήκη και τα πλάτη της γης, γυρνώντας την πλάτη στην κατεχόμενη Κύπρο, στους αγνοούμενους, στην τουρκική απειλή, στα δεινά του Κυπριακού και του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, στο αίμα  αγωνιστών του Έθνους μας. Οι λατινοαμαερικανοί και Ιρλανδοί αγωνιστές τιμούσαν και τιμούν την ΕΟΚΑ, τον Αρχηγό και τους Ήρωες της, τους ίδιους που όταν δεν τους λοιδορούσε και συκοφαντούσε, τους περιφρονούσε δια της σιωπής της η εν Ελλάδι αριστερά.
Η ελληνική αριστερά αγωνίστηκε με πάθος να επιβάλλει την εξουσία της, κατασπάραξε η ίδια πολλά από τα παιδιά της και ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, με αντιπάλους εξίσου γενναίους, όχι κάποιους αλλοδαπούς μισθοφόρους αλλά στρατευμένα παιδιά του λαού, με λαϊκή καταγωγή κατά κανόνα.
Την ρεβάνς της η αριστερά την πήρε μετά το 1974 καταλαμβάνοντας αργά και μεθοδικά την κουλτούρα, τα ΜΜΕ, την Παιδεία, τα κέντρα διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου. Στην πλέον παρακμιακή εκδοχή της, τα υποπροϊόντα της ορθόδοξης αριστεράς, η ανακυκλωμένη αριστερά του Κολωνακίου, μαζί με ένα ιδιότυπο αντικομμουνισμό που ανέπτυξε, κράτησε ως σημαία έναν παράδοξο διεθνισμό. Πρακτική του έκφραση ο ενδοτισμός απέναντι σε κάθε δύναμη και συμφέρον αντίθετο με τα συμφέροντα του Έθνους. Νεοπροσήλυτοι ατλαντιστές, μαϊμού «εκσυγχρονιστές» και τρόφιμοι πρεσβειών, κρέμασαν κάθε ξένη φούντα στο βρώμικο σπαθάκι τους και υπηρέτησαν την πολιτική ορθότητα ως ευαγγέλιο, διαρρηγνύοντας την κοινωνική συνοχή, υπονομεύοντας την εθνική ταυτότητα.
Οι πάλαι ποτέ «επαναστάτες», μια ιδιόρρυθμη διασταύρωση του Τσε Γκεβάρα με τον Χατζηαβάτη, αφού ονειρεύτηκαν ένοπλους αγώνες και σήκωσαν την γροθιά τους εκ του ασφαλούς, υποστηρίζοντας κοινωνικά συστήματα, στα οποία δεν θα άντεχαν να ζήσουν ούτε Σαββατοκύριακο, τελικά στρατολογήθηκαν μαζικά στους μηχανισμούς της λεηλασίας της Πατρίδας και υπηρέτησαν πιστά τους διεκπεραιωτές της εξάρτησης. Κατ’ επανάληψη έχω εκφράσει τον σεβασμό μου στην αριστερά που αγωνίστηκε με πάθος για τις λάθος ιδέες της. Είναι ένας αντίπαλος πάλαι ποτέ ρωμαλέος, που έβγαλε άντρες και γυναίκες που έδωσαν τη ζωή τους για τις ουτοπικές ιδέες τους. Πίστευαν σε κάτι. Είναι ένας αντίπαλος που έχει κάποιες αρχές, έστω και απαρχαιωμένες, βλαπτικές για την Πατρίδα. Έχει όμως κάποια Τιμή.
Όμως για την άλλη αριστερά, για τους μεταλλαγμένους βοηθητικούς της μεταπολιτευτικής παράγκας, μόνο περιφρόνηση αισθάνομαι. Εύκαμπτοι υποκριτές, με τσίγκινα «παράσημα». Αν ήταν τόσοι πολλοί οι «αγωνιστές του Πολυτεχνείου», δεν θα τους χωρούσε ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε καν το Ολυμπιακό Στάδιο. Την δικτατορία δεν την έριξαν αυτοί, που μετά κι επί τριάντα τόσα χρόνια πήγαιναν στο εκλογικό ταμείο για να εισπράξουν ξανά και ξανά την ίδια πλαστογραφημένη επιταγή από το Λαό. Την δικτατορία την έριξε το αδικαίωτο αίμα της Ελληνικής Κύπρου, οι χιλιάδες νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι, οι διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες, η κόκκινη σημαία του αίσχους που λέρωσε και λερώνει την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, την γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, την Λύση. Αυτοί δεν είχαν το δικό τους Γουδί. Μνημείο της αμάθειας και της ανοησίας μας το πρόσφατο σύνθημα «Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Δεν τελείωσε το ’73, γλύστρησε και έπεσε στο αίμα του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974 στην γη του Ευαγόρα και του Κυριάκου Μάτση.
Σήμερα, στην ακραία κατάσταση που ζούμε, μια ικανή μερίδα της αριστεράς προτείνει και πάλι «λύσεις», που καμμιά σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες των καιρών και των απλών ανθρώπων. Τριτοκοσμικές ιδεοληψίες που φλερτάρουν με το χάος και την έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Επενδύουν στην κατάρρευση, υιοθετώντας ακόμη και πατριωτικά συνθήματα, για μια πατρίδα στην οποία ποτέ δεν πίστεψαν, ήταν έξω από τις ετερόφωτες κι ολοκληρωτικές δοξασίες τους.
Σε πολλές περιπτώσεις  οι συνδικαλιστές και συνεταιριστές που συνέργησαν στην λεηλασία των δανεικών και των επιδοτήσεων ήταν καθαρόαιμοι «προοδευτικοί», από ράτσα με κόκκινα, πράσινα και ροζ εύσημα. Πολλές φορές τα πολυτελή αυτοκίνητα που άραζαν σε ντουζίνες, σαν μανταλάκια, έξω από τα σκυλάδικα, αγορασμένα με το πλιάτσικο των δανεικών που πληρώνει σήμερα ο Λαός, ανήκαν σε «κοινωνικούς αγωνιστές». Όταν η προσέγγιση σου δεν είναι ανθρωποκεντρική, δηλαδή ελληνική, όταν πιστεύεις πως τα πάντα είναι η οικονομία, οι απρόσωποι μηχανισμοί, τότε ο «αγωνιστής» απέχει μια τρίχα από το λαμόγιο με το βρώμικο μάτι.
Η πολιτική αντιπαράθεση λοιπόν με αυτά τα κομμάτια της αριστεράς, δεν είναι «αντικομμουνισμός», είναι καθήκον. Άλλωστε αυτοί είναι τόσο «κομμουνιστές», όσο εγώ πυρηνικός επιστήμονας.
Η έξοδος λοιπόν από την κρίση δεν απαιτεί μόνο αγώνα για ανάπτυξη, χτύπημα της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, απελευθέρωση της υγιούς επιχειρηματικότητας, ώστε να ανασυστήσουμε την παραγωγική μας βάση και να απαλλαγούμε από τα δεσμά των δανεικών και των δανειστών με ρεαλιστικό τρόπο. Απαιτεί κι αγώνα στο πεδίο των ιδεών, στα Μαρμαρένια Αλώνια της Ιστορίας και της ζώσας πολιτικής. Κι εκεί δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες, μόνο η Αλήθεια και η Ανάγκη.

(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)
 antinews.gr

------------------------------------