ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Μεγάλα έθνη είναι εκείνα που σέβονται την ιστορία και τιμούν τους ηρωικούς νεκρούς τους όχι μεμψιμοιρώντας ή προβαίνοντας σε στείρες αναφ...

Μεγάλα έθνη είναι εκείνα που σέβονται την ιστορία και τιμούν τους ηρωικούς νεκρούς τους όχι μεμψιμοιρώντας ή προβαίνοντας σε στείρες αναφορές που τις παίρνει ο χρόνος και χάνονται, αλλά λαμβάνοντας δύναμη από τις τρανές γενιές που πέρασαν και δίνοντας όρκο πως θα ενσαρκώσουν τους πόθους του Γένους. Και η Ελλάς ως το μεγαλύτερο έθνος που έδωσε περιεχόμενο και νόημα στην ανδρεία και τη μεγαλοσύνη μέσα από τη γέννηση κοσμοκρατοριών αλλά και το αίμα των παιδιών της, θα πράξει το ιερό χρέος αντικρίζοντας την Βασιλεύουσα Πόλη του Ελληνισμού με βλέμμα αγέρωχο και ελληνικό ως αγγελτήριο μήνυμα χαρμόσυνης προσμονής κι όχι ως μοιρολόι. 

Το αγγελτήριο μήνυμα του Ελληνικού Έθνους αναφέρεται στην επιστροφή του Ελληνισμού στα πατρογονικά εδάφη της ελληνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Αναφέρεται στην Ανάσταση του Γένους και την εθνική του ολοκλήρωση που κάποιοι διέκοψαν βιαίως με την μερική απελευθέρωση της πατρίδος μας μετά την παλιγγενεσία του Εικοσιένα. Είναι οι ίδιοι που πολέμησαν το Βυζάντιο. Οι ίδιοι που φέρανε την Τουρκία στην περιοχή μας με τις αυτοκρατορικές και άλλες παραλλαγές της έως σήμερα. Προσωρινοί ισχυροί του κόσμου και πολιτικοί εκμεταλλευτές της Πίστης και του Πατριωτισμού των Ελλήνων.

Ο αυτοκράτοράς μας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος προ της επερχόμενης Αλώσεως της Πόλης πήρε επάνω του την βαριά ευθύνη της αντιστάσεως απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις που υποστηριζόντουσαν δολίως από την υποκριτική ηγεσία της «χριστιανικής» Δύσεως. Ο έμπορος των εθνών είχε κάνει την υποχθόνια δουλειά του και είχε μοιράσει το ανθελληνικό φιρμάνι. Ο Τούρκος ήταν πια έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη από τις άθλιες σταυροφορίες, αφιονισμένος για το τελείωμα της υπερχιλιετούς ελληνικής αυτοκρατορίας από τα ταξίματα του Μωάμεθ Β του Πορθητή για μωχαμέτικους παραδείσους και ηδονικές απολαύσεις.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος επάνω στα τείχη τής άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας επιθεωρούσε την κατάσταση και εμψύχωνε τον στρατό του ως νέος Λεωνίδας τού μεσαιωνικού ελληνισμού. Είχε εξαντλήσει πολύ καιρό πριν τις διπλωματικές ενέργειες για τη σύναψη συμμαχιών. Αλλά οι «σύμμαχοι», πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σαν τον Ιουστινιάνη που έσπευσε στην Πόλη για να πολεμήσει, είχαν κάνει τις επιλογές τους υπέρ του βολικού εισβολέα αφού αληθής τους στόχος ήταν το Βυζάντιο.

Ο Αυτοκράτοράς μας είχε εξαντλήσει την επιρροή του στην αντιμετώπιση του διχασμού ανάμεσα στους πρώτους της Φυλής μας για το εάν ήταν προτιμότερο το μουσουλμανικό φακιόλιο ή η παπική τιάρα αφού ο ίδιος ήταν αυτοκράτορας όλων των Ελλήνων και η δική του η απόφαση ήταν η Περιφανής Νίκη ή ο Έντιμος Θάνατος για τα ελληνικά όπλα. Η διάσωση του λαού και η ανόρθωση του Βυζαντίου.

Οι διχασμοί και οι λιποταξίες δεν λείψανε. Ανάθεμα αιώνιο στους προγόνους των ελληνόφωνων ολετήρων έως τις μέρες μας. Και τα συμμαχικά όπλα έξω από τα τείχη ήταν περισσότερα από ό,τι μέσα από αυτά. Χαρακτηριστική περίπτωση το γνωστό γιγάντιο κανόνι του διαβόητου Ουρβανού.

Όμως η απάντηση του Παλαιολόγου στον βάρβαρο κατακτητή Μωάμεθ τον Πορθητή, γέννημα Τούρκου και χριστιανικής σκλάβας ως λέγεται, γενίτσαρο κανονικό και μοχθηρό, στην πρόσκληση για την παράδοση της Πόλης είχε δοθεί ως αιώνιο ίχνος ελληνικής ανδρείας: «Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της. Γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

Την απόφαση για πόλεμο ολοκληρωτικό έως ενός τη μαρτυρεί και η τελευταία λειτουργία στην αυτοκρατορική εκκλησία της Αγίας Σοφίας όπου αυτοκράτορας, λαός, κλήρος και στρατός μετέλαβαν των αχράντων μυστηρίων. Και η μεγάλη απόφαση ήταν κοινή όλων όσων κουβαλούσαν μέσα τους την ακλόνητη πίστη πως ο αληθινός Έλληνας πολεμάει όρθιος για να ζήσει κυρίαρχος και δυνατός και δεν σέρνεται σαν το σκουλήκι για να επιβιώσει δέσμιος και ταπεινωμένος.

Εκείνες τις δραματικές ώρες ζωντάνευαν με μιας όλες οι παλιές ένδοξες στιγμές εμπρός στον υπέρτατο αγώνα της Φυλής. Ο Αυτοκράτορας είχε άριστη επίγνωση της έκβασης που θα είχε η αναμέτρηση με τις πολυπληθέστερες δυνάμεις των Τούρκων. Είχε όμως βαθιά ριζωμένη στην καρδιά την προγονική εντολή που έλεγε ξεκάθαρα πως ο Έλληνας δεν εγκαταλείπει ποτέ τα ιερά όπλα. Δεν κάνει ποτέ πίσω στο πεδίο της μάχης και δεν παραδίνεται. Ήξερε πως κάθε σταύρωση ακολουθείται από την ανάσταση. Και πως αν το Γένος των Ελλήνων πέσει μαχόμενο, θα σηκωθεί και πάλι. Θα παλέψει και θα γίνει πάλι μεγάλο και δυνατό.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα για Θεό και Ελλάδα. Μέχρι την ώρα που άθλιοι μισέλληνες άνοιξαν την Κερκόπορτα. Η Θυσία του αυτοκράτορα στο πλευρό του μαρτυρικού λαού του έγινε Θρύλος. «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι». Τώρα οι ίδιοι μισέλληνες και εμποράκοι σπρώχνουν τον Τούρκο για να μας επιτεθεί. Τώρα ο Θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά που περιμένει την ώρα να δράξει ο Έλληνας το ξίφος θα γίνει πραγματικότητα. Η Μεγάλη Ελλάδα θα αναστηθεί. Το θέλει ο Θεός. Το προσμένει ο ελληνικός λαός. Είναι έτοιμος ο ελληνικός στρατός.

http://www.youtube.com/watch?v=REaAPrLY-As&feature=player_embedded

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ