ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ! ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...

Στην Χειμάρα επικρατούσε αναβρασμός, οι Έλληνες δεν άντεχαν άλλο την βαναυσότητα των τούρκων, δεν τους σήκωνε άλλο ο τόπος. Έτσι, το 1670...

Στην Χειμάρα επικρατούσε αναβρασμός, οι Έλληνες δεν άντεχαν άλλο την βαναυσότητα των τούρκων, δεν τους σήκωνε άλλο ο τόπος. Έτσι, το 1670 μερικές οικογένειες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Μια απ' αυτές ήταν και η οικογένεια Δημητρίου. Φόρτωσαν τα λιγοστά υπάρχοντά τους και πήρανε τον μακρύ δρόμο του ξεριζωμού μακριά από την αγαπημένη τους Χειμάρα.

Στην αρχή περιπλανήθηκαν στην Ιταλία, πέρασαν από την Γένοβα και την Βενετία, αλλά δεν μπόρεσαν να στεριώσουν. Πήγαν στην Αθήνα και στον Πειραιά, αλλά ο παλιός κόσμος δεν τους σήκωνε κι έτσι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν οικογενειακώς στον νέο κόσμο. Είχαν ακούσει για μια χώρα στην άλλη άκρη της γης που ήταν πολύ πλούσια και μπορούσε να τους θρέψει. Κατά το έτος 1678 μπήκαν σ' ένα από αυτά τα πλοία που συνέδεαν τον Ατλαντικό ωκεανό και ύστερα από ένα κουραστικό ταξίδι έφτασαν Αργεντινή. Εκεί η οικογένεια Δημητρίου πρόκοψε με σκληρή δουλειά, υπομένοντας όλες τις κακουχίες των νεοφερμένων σ' εκείνη την άγνωστη χώρα.

Τα χρόνια και οι δεκαετίες πέρασαν και μετά από 4 γενιές ήρθε στον κόσμο ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου, ο οποίος, γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1821. Πατέρας του ήταν ο Αμβρόσιος Δημητρίου (Μίτρε στα ισπανικά), που ήταν στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Αργεντινής. Ο Αμβρόσιος μόρφωσε όσο καλύτερα μπορούσε τον μικρό Βλαδίμηρο. Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία και σπούδασε δημοσιογραφία. Όμως τελικά ακολούθησε την καριέρα του στρατιωτικού όπως ο πατέρας του κι έφτασε να γίνει συνταγματάρχης πυροβολικού του αργεντινού στρατού.

Λόγω πολιτικής αστάθειας εξορίστηκε από την χώρα και ταξίδεψε ως δημοσιογράφος στο Περού, στην Βολιβία και στην Χιλή, όπου έζησε πολλά χρόνια αρθρογραφώντας σε διάφορες εφημερίδες. Μετά την ήττα του δικτάτορα Juan Manuel de Rosas στην μάχη του Caseros το 1852, γύρισε από την εξορία του. Αναμίχθηκε με την πολιτική και αφού έγινε πρώτα κυβερνήτης του Μπουένος Άϊρες, έβαλε υποψηφιότητα διεκδικώντας την προεδρία της Αργεντινής. Στην διάρκεια του Παραγουανού πολέμου αυτός ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τις συμμαχικές δυνάμεις και ήταν ένας από τους λόγους που νίκησαν στον πόλεμο.

Ο Βλαδίμηρος στις 12 Οκτωμβρίου του 1862 ορκίζεται ως ο πρώτος πρόεδρος της ενωμένης Αργεντινής δημοκρατίας, το έργο του ήταν επίπονο, καθώς έπρεπε να ανορθώσει μια χώρα που είχε καταστραφεί από τόσους πολέμους. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να τα βάλει με τους ισχυρούς που διαφέντευαν την χώρα και να περιορίσει την δύναμή τους. Επεξέτεινε τις τηλεγραφικές γραμμές ενώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο περισσότερο την αχανή χώρα και αναδιοργάνωσε με πολύ μεγάλη επιτυχία τα δημόσια οικονομικά. Αύξησε το εξωτερικό εμπόριο ισχυροποιώντας διεθνώς ακόμη περισσότερο την Αργεντινή, πρόωθησε την μετανάστευση ώστε να έρθουν ακόμα περισσότεροι Ευρωπαίοι άποικοι για να συνεισφέρουν με την εργασία και τις γνώσεις τους στην χώρα. Βοήθησε επίσης, στην δημιουργία του συντάγματος της χώρας, δίνοντας ελευθερίες στους απλούς ανθρώπους. Στην εξαετία που κυβέρνησε μέχρι τις 11 Οκτωμβρίου του 1868, ανόρθωσε κυριολεκτικά την χώρα και χάραξε τα σύνορα μεταξύ των νοτιαμερικανικών χωρών που συνόρευαν με την Αργεντινή όπως την Βραζιλία, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη, βάζοντας τέλος στις προστριβές με τα γειτονικά κράτη.

Στον Βλαδίμηρο άρεσε να γράφει ποίηση και πρόζες, όπως επίσης και ιστορικές πραγματείες για την ιστορία της νότιας Αμερικής. Τα σημαντικότερα έργα του ήταν:

- Historia de Belgrano του 1858-59
- Historia de San Martin y de la emanisipacion soudamericana (η ιστορία του Σαν Μάρτιν και η χειραφέτηση της Νοτίου Αμερικής) που γράφτηκε το 1893.

Μετέφρασε έργα όπως την “θεία κωμωδία” του Δάντη. Ίδρυσε την εφημερίδα La nacion (το έθνος), η οποία και έγινε από τις κορυφαίες εφημερίδες της λατινικής Αμερικής, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να εμφυσήσει στους λατινοαμερικανούς την φιλοπατρία. O Bartolome Mitre όπως ήταν γνωστός στην Αργεντινή άφησε την τελευταία του πνοή στον Μπουένος Άϊρες στις 19 Ιανουαρίου του 1906 και σε ηλικία 84 ετών. Πλήθος κόσμου τον συνόδεψε στην περιοχή Ρεκολέτα, όπου κηδεύτηκε αυτός ο μεγάλος άνδρας.

Αίας ο Τελαμώνιος
 Τ. Ο. Καβάλας (xryshaygh.com)