Η ΝΑΟΥΣΑ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ, ΑΝΤΩΝΗ ΜΙΓΓΑ... ΜΕ ΓΟΡΓΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ

Στις 17 Οκτωβρίου, ημέρα ιστορικής μνήμης της απελευθέρωσης της Νάουσας από τον τουρκικό ζυγό το 1912, η Νάουσα ξεπληρώνει το ελάχιστο χ...

Στις 17 Οκτωβρίου, ημέρα ιστορικής μνήμης της απελευθέρωσης της Νάουσας από τον τουρκικό ζυγό το 1912, η Νάουσα ξεπληρώνει το ελάχιστο χρέος της προς τον εθνομάρτυρα της Αντώνης Μίγγας, ο οποίος τον Ιούνιο του 1907 απαγχονίστηκε από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, μετά από προδοτική ενέργεια,  στο πλευρό του Μακεδονομάχου Τέλλου Άγρα. Το μνημείο που ετοιμάζει η δημοτική αρχή της Νάουσας, στο χώρο θυσίας, στο
πάρκο της πόλης, θα εγκαινιαστεί στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 100χρονα της απελευθέρωσης της. Η θυσία του Αντώνη Μίγγα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της περήφανης Ελληνικής τιμής, αφού αν και θα μπορούσε να γλιτώσει τη ζωή του, προτίμησε να θυσιαστεί δίπλα στον αρχηγό του και να θαφτούν μαζί. Δείτε πώς περιγράφει τον Μακεδονομάχο Αντώνη Μίγγα ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τον Ιούνιο του 2007, σε ομιλία του στην Έδεσσα.

“Ο Αντώνης Μίγγας ήταν αυτοδημιούργητος Ναουσαίος "τερζής", δηλαδή γουναροποιός. Εξυπνος επιχειρηματίας είχε αποκτήσει σημαντική περιουσία. Θα μπορούσε να ασχολείται με την επέκταση της επιχείρησης του και να απολαμβάνει τα αγαθά της ευμάρειας και του πλούτου. Όμως εκείνος ήταν ιδεολόγος, αγνός και αυθόρμητος. Εργασία και περιουσία τα έβαζε πολύ χαμηλά στην αξιολόγηση της ζωής του, σε σχέση με την ελευθερία της Μακεδονίας και την ένταξη της στην Μητέρα Ελλάδα. Προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στον Μακεδονικό Αγώνα, ακόμη και την ίδια του τη ζωή, κοντά στον αρχηγό του Τέλλο Αγρα. Τον ακολούθησε στον Γολγοθά του και τον συντροφεύει και μετά θάνατο ακόμη, αφού κοιμούνται μαζί σε τάφους αδελφωμένους, που τους περιβάλλει το ίδιο κιγκλίδωμα. Ο δεσμός της αγάπης, της πιστότητας και της φιλίας των δύο ανδρών έμεινε παροιμιώδης. Μόνο όσοι έχουν υψηλά ιδανικά, όπως είναι αυτά της λατρείας προς τον Θεό και της Φιλοπατρίας, μπορούν να αναπτύξουν τέτοια φιλία ανιδιοτελή και θυσιαστική μέχρι θανάτου.Τη φιλοπατρία του Αντ. Μίγγα αποδίδουν γλαφυρά τα λόγια που είπε στον Θεόδ. Κανελόπουλο η χήρα του Ευγενία: " Είχαμε μανία να ιδούμε το ελληνικό' ο άντρας μου φιλούσε το όπλο. Ο Αντώνης ήταν δοσμένος εκεί, άφηνε τη δουλειά του' κι εγώ ήθελα την ελευθερία, η καρδιά μου πετούσε, ποθούσε η ψυχή μου την ελευθερία…" (αυτ. σελ. 146). Και η αφοσίωση του στον Αγρα φαίνεται και από τα λόγια πριν από τη θυσία τους. Όταν με την προδοσία και την ατιμία, για την οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω, συνέλαβαν οι Βούλγαροι τον Αγρα και τα παλληκάρια του εκείνος τους ζήτησε να τα αφήσουν ελεύθερα, αφού αυτόν ήθελαν να βασανίσουν και φονεύσουν. Αλλά ο Μίγκας δεν το δέχθηκε, λέγοντας τα συγκινητικά αυτά λόγια: " Μαζί ήρθαμε, μαζί θα πεθάνουμε, σαν θέλει ο Θεός και όπου θα πεθάνει ο αρχηγός μου, εκεί θα πεθάνω κι εγώ". Ο Μίγγας γνώριζε, είχε βιώσει το νόημα της ζωής που δεν είναι άλλο από την αγάπη στον Θεό και στον άνθρωπο και ασφαλώς ενώ φαινομενικά ήταν μαρτυρικό το τέλος του, εν τούτοις ήταν μακάριο, χριστιανικό, όπως εξάλλου και του Αγρα.

eleytheriadhs.blogspot.gr