Ένας Τούρκος βετεράνος στρατιώτης που έχασε και τα δύο πόδια κατά τη διάρκεια άσκησης, σε σημερινή συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε με ομιλη...
Ωστόσο, άλλη μια ομάδα είχε ήδη αποχωρήσει ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την άφιξη των μελών της Επιτροπής.
Ο βετεράνος στρατιώτης, Selçuk Çelik, ο οποίος είχε χάσει και τα δύο του πόδια από την έκρηξη μιας νάρκης, ενώ υπηρετούσε στο στρατό στα νοτιοανατολικά, άρχισε να επικρίνει τις εξελίξεις της ειρηνευτικής διαδικασίας, λέγοντας, “Δεν υπάρχει κουρδικό ζήτημα σε αυτή τη χώρα. Κούρδοι υπήρξαν πρόεδροι, πρωθυπουργοί, οι ηγέτες των επιχειρήσεων. Γιατί το κάνουν ζήτημα τώρα; Αν τους έδωσα και τα δύο πόδια μου, τους τα έδωσα για την ενότητα της χώρας. Έχασα τα δύο του πόδια μου για την καταπολέμηση του PKK. ”
Ένας άλλος βετεράνος, ο Ümit Kaplan, είχε εκφράσει τη στήριξή του για τη δήλωση Çelik, όταν κάποιοι από τους συμμετέχοντες τον προειδοποίησαν να μην μιλήσει πολύ δυνατά, σε εκείνο το σημείο Çelik έχασε την ψυχραιμία του και πήρε ένα από τα προσθετικά του πόδια, και το πέταξε στο πίσω μέρος του δωματίου. Ο Kaplan και ο Çelik μετά το περιστατικό έφυγαν από την ομιλία. eglimatikotita.gr
--------------------------------------
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς για τον Τούρκο βετεράνο ο πόλεμος και το αποτέλεσμα του ακροτηριασμού των κάτω άκρων του πήγαν χαμένα με την σημερινή εξέλιξη των γεγονότων. Οχι αλλά εμείς στους δικούς μας ανάπηρους πολέμων που πέρνανε και μιά συνταξούλα άν τούς έβγαινε, βολτάριζαν και με το αναπηρικό αμαξίδιο, παρακαλουθούσαν τις παρελάσεις και οι επίσημοι τους έσφιγγαν το χέρι μέχρι να έρθει την επόμενη χρονιά η παρουσία τους ξανά σε παρέλαση και τους έδιναν όχι μόνο δύο τεχνητά πόδια σ΄αυτούς που τα είχαν χάσει αλλά ένα ακόμα μήπως σπάσουν κανέναν σε κανενός κεφάλι Βέβαια οι άνθρωποι αυτοί με την πα΄ροδο των ετών λιγόστεψαν αισθητά, οστόσο χρειάστηκε να έρθει η περίοδος εκείνη που κάποιοι Μαντέληδες μοιράζανε συντάξεις (σε ανάπηρους) αφισοκολητές, όπου εγίνοντο ομιλίες σωτηρίας από τους τότε κυβερνήτικούς αγάδες, άσε εκείνες των αντιστασιακών που άν και δεκάχρονα πιτσιρίκια τότε, σαν άλλοι Σπίθες και Θαλάσσηδες ειχαν πηδήξει τους Γερμαναράδες στην κυριολεξία. Τελικά είναι νάχει τύχη κανείς τέλος πάντων. Αμα ειναι να πάρει κανείς σύνταξη για ήρωϊκές πράξεις στα πεδία των μαχών καλύτερα να προτιμούσε την Ελλάδα εκείνης της εποχής όπου την χαρακτήριζε η απλοχεριά, της κομπίνας το κάγκελο, η χρυσή εποχή των πρασινοφρουρών και των μετέπειτα διαδόχων αυτών, ορατών τε πάντων και αοράτων. Στις μέρες μας εορτάζουμε την επέτειο όλων αυτών των ονείρων που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Με τη μόνη διαφορά ότι πρέπει να βάλουμε εμείς οι απλοί φορολογούμενοι πολίτες το χέρι βαθειάααα σ΄'ολες τις τσέπες μέχρι τελευταίας ρανίδας συγνώμη δεκάρας μας.