Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν αντέχω. Ειδικά όταν είναι για πολύ ή ακόμη και για πάντα... Δεν μπορώ ν...
Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν αντέχω. Ειδικά όταν είναι για πολύ ή ακόμη και για πάντα...Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα χρόνια γνωρίζω τη Μαρία. Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μαζί μεγαλώσαμε στις διακοπές κι ανταμώναμε τα καλοκαίρια. Άλλες εποχές στην Ελλάδα του 80 και του 90. Ξέγνοιαστες. Disco, rap, Ace of Base και οι ανησυχίες μπορούσαν να περιμένουν. Είχε ο Θεός για εκείνη την Ελλάδα.
Τα χρόνια πέρασαν. Το σχολείο έφυγε. Οι υποχρεώσεις ήρθαν. Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Είτε εύκολο είτε δύσκολο. Η Μαρία παιδεύτηκε πολύ όμως τελευταία. Ήταν από τα πρώτα θύματα της κρίσης. Δεν έχανε την αισιοδοξία της αλλά ο καιρός περνούσε.
Είδε κι απόειδε. Δουλειά καμία. Την πήραν ένα τηλέφωνο πριν κάτι μήνες από μια αγγελία. Απελπισμένη όντας έτρεξε. Αυτό το ντριν την γέμισε ελπίδα. Ο διευθυντής την κράτησε ώρα στο γραφείο του. Στο τέλος της ζήτησε αν μπορούν να κουβεντιάσουν κάπου έξω. Η Μαρία απλά εξαφανίστηκε. Μετά μια άλλη αγγελία. Άλλο κελεπούρι. Οκτώ εννιά ώρες δουλειά για 600 ευρώ και ΟΑΕΕ. Ούτε 300 δηλαδή.
Κι ένα απόγευμα ήρθε η απάντηση από μια εταιρεία στη Ντόχα. Μια απάντηση που την ήθελε και την απευχόταν ταυτόχρονα. Την ήθελε γιατί πια στα 32-33 ο χρόνος κυλά γρήγορα και το τρένο για ορισμένα πράγματα κινδυνεύει να χαθεί. Τη φοβόταν όμως γιατί θα έπρεπε να φύγει από την πατρίδα της και να εγκαταλείψει τους δικούς της.
Η παλιά παρέα ξαναμαζευτήκαμε για την αποχαιρετίσουμε στο αεροδρόμιο. Ευαίσθητη η Μαρία, λύγισε. “Δε θέλω να φύγω ρε παιδιά! Θέλω να μείνω ρε γαμώτο αλλά φεύγει η ζωή μου μέσα από τα χέρια μου”. Τι να της πεις εκείνη την ώρα;
Κατέρρευσε μπροστά μας. Είδαμε και πάθαμε να τη συνεφέρουμε. Στάθηκε στα πόδια της, τσέκαρε το εισιτήριο της και πέρασε την πόρτα μη γυρνώντας να κοιτάξει πίσω μέχρι που δεν τη βλέπαμε πια.
Φύγαμε σκυθρωποί. Ποιος άραγε θα είναι ο επόμενος;
Την ώρα που έβαζα το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου, ένα αεροπλάνο απογειωνόταν. Κοντοστάθηκα. Ήταν σα να βλέπω τη Μαρία να φεύγει και μαζί με τη Μαρία ήταν σα να έβλεπα την Ελλάδα…
του Στρατή Μαζίδη - freepen.gr
Αφηνουμε την Μαρια και την καθε Μαρια να φυγει ενω τα πραγματα ειναι πολυ απλα.ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΣΕΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΡΕ ΣΤΟΧΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ-ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ-ΈΧΕΙ ΈΝΑ ΛΑΘΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙ AKΡΙΒΩΣ ΘΑ ΠΕΙ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ;...
ΑΝ ΌΝΤΩΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ, ΕΚΕΙ ΝΑΙ-ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ-ΚΑΙ ΊΣΩΣ ΔΕΧΤΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΥΤΣΟΣ ΣΕ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΈΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΗΤΟ...
ΑΛΛΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ΜΙΑ ΦΤΩΧΗ ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΕΦΤΑ ΠΧ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΑ;...
ΉΜΑΡΤΟΝ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ!...
ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΦΤΩΧΑ-ΈΣΤΩ ΠΟΛΥ ΦΤΩΧΑ-ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΌΠΩΣ ΈΖΗΣΑΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΕ ΑΡΧΑΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΌΛΩΝ, ΈΣΤΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΦΤΩΧΟΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ...
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΈΘΝΟΣ-ΑΝ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ-ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΖΗΣΕ...
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΧΑΘΗΚΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2-3-4 ΓΕΝΝΙΕΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ...
ΆΣΕ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΥΤΥΧΗΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...
ΜΗΠΩΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ;...
ΆΚΟΥ ΕΚΕΙ ΚΑΤΑΡ!... ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΜΕ 300 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΡΙΓΥΡΩ...
ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ 2:54
ΑπάντησηΔιαγραφήΖω Θεσ/νικη και έχω 11 ανίψια. Κάποια στιγμή με παίρνει τηλ. το μεγαλύτερο από Αλεξ/πολη. -Γειά σου θείε. -Γειά σου Γεωργία, τι κάνεις; -Πήρα να σε χαιρετίσω, πάω Γερμανία. -Α ωραία, πότε θα γυρίσεις; -Ποτέ. Έχω βρει σπίτι απ το ίντερνετ όπως και δουλειά σε νοσοκομείο,..., που θέλανε γιατρό...... Έκλαψα, θύμωσα,.... κάποια στιγμή όμως θα πληρώσουν όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή