ΑΙΣΧΟΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΥΟ ΝΕΑΡΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΛΕΣΒΙΩΝ!!!

Με διαφορετικό background και διαφορετικές αναφορές, γνωρίστηκαν, φλέρταραν, αγαπήθηκαν. Ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα για την Αλεξάνδρα ...

Με διαφορετικό background και διαφορετικές αναφορές, γνωρίστηκαν, φλέρταραν, αγαπήθηκαν. Ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα για την Αλεξάνδρα και τη Δέσποινα, ώστε να μπορούν δημοσίως να ομολογήσουν τον ομόφυλο έρωτά τους; Στην περίπτωσή τους μάλλον ναι. Δύο γυναίκες που από παιδιά γνώριζαν και αργότερα διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να ζουν όπως τους αρέσει.
«Συνειδητοποίησα πως είμαι γκέι από πολύ νωρίς. Από νήπιο ακόμα, όταν ερωτεύτηκα τη δασκάλα μου. Θυμάμαι πως, όταν την έβλεπα, με έπιανε ταχυπαλμία. Δεν έχω κάνει σεξ με άντρα. Προσπάθησα, αλλά δεν το ’χω» λέει η Δέσποινα. «Κι εγώ από το σχολείο ήδη γνώριζα πως με έλκουν οι γυναίκες» λέει η Αλεξάνδρα.

Όχι πως οι λυτρωτικές ομολογίες κάνουν τα πράγματα a priori πιο εύκολα. «Για την Αλεξάνδρα ίσως. Λόγω εμφάνισης. Εγώ, που ήμουν και εξακολουθώ να είμαι πιο αγοροκόριτσο, είχα άλλη αντιμετώπιση. Ήμουν η λεσβία» θυμάται η Δέσποινα. «Μέχρι που ξεκίνησα αθλητισμό και διαπίστωσα πως υπάρχουντις περιπέτειές της. «Στα 17 μου έφερα μια “φίλη” στο σπίτι. Εκείνη ήταν 25 ετών. Η μαμά όμως –μεγάλο γατόνι– την επόμενη μέρα μού είπε ξεκάθαρα: “Να σου πω, σε αυτή τη φίλη σου δεν αρέσουν και πολύ οι άντρες, ε;”. Εγώ αρνήθηκα τα πάντα, μέχρι που είδε ένα μήνυμα και έγινε χαμός. Με έπιασε απροετοίμαστη, ενώ εγώ ήθελα να κάνω μια κανονική συζήτηση μαζί της και όχι να το μάθει από ατύχημα. Στο μυαλό της ήμουν ένα μικρό κορίτσι που απλά παρασύρθηκε. Εγώ πάντως συνέχισα να αρνούμαι τα πάντα και κάπως έτσι μετά από λίγο της παρουσίασα... τον Γιώργο. Όμως δεν πήγαινε άλλο. Και τότε μου είπε “Εγώ δεν χρειάζομαι προϋποθέσεις για να αγαπήσω το παιδί μου. Εάν είσαι εσύ ευτυχισμένη, είμαι κι εγώ ευτυχισμένη”. Ο πατριός μου, που το έμαθε αρκετά αργότερα, πιστεύει πως είναι κάποια φάση που θα περάσει, όχι βέβαια πως τον πειράζει. Κάποια στιγμή είχα σχέση με άντρα, γιατί εγώ ερωτεύομαι ανθρώπους και όχι φύλα. Το ότι εδώ και οκτώ χρόνια είμαι με γυναίκες δεν σημαίνει πως αύριο αποκλείεται να αγαπήσω ένα αγόρι». Άραγε συμμετείχαν φέτος στο gay pride; Έχουν γενικότερα μια πιο ακτιβιστική προσέγγιση στο θέμα; «Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να μπω σε κάποια ομάδα. Δεν είναι το γκέι θέμα που με αυτοπροσδιορίζει.

Βέβαια δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα γεννηθεί τη δεκαετία του ’70. Τότε που τόσοι άνθρωποι πλήρωσαν ακόμα και με τη ζωή τους τον αγώνα για τα ατομικά δικαιώματα» λέει η Αλεξάνδρα. «Οι περισσότερες φίλες μας καταπιέζονται. Και όχι μόνο στην ηλικία μας. Υπάρχουν 40 χρόνων γυναίκες και ακόμα δεν έχουν αποδεχτεί αυτό που είναι ή δεν τους αποδέχονται οι γύρω τους. Κι είναι τόσο λυπηρό να πρέπει να καταπιέζεσαι. Να είσαι γκέι και να μην μπορείς να το σθάνεται πως υπάρχουν δύο δρόμοι, ο λάθος και ο σωστός, και σου λέει “έλα πίσω τώρα να πάρεις τον άλλο”. Παρ’ όλα αυτά, οι σχέσεις μας είναι καλές. Π.χ., ξέρει για την Αλεξάνδρα, απλά δεν θέλει να γνωρίζει για την Αλεξάνδρα. Αυτό, όμως, δεν στάθηκε εμπόδιο τις προάλλες που η Αλεξάνδρα είχε πονοκέφαλο να την ξεματιάζει για ώρες. Όλοι οι τσακωμοί στην οικογένεια βέβαια καταλήγουν πως το πρόβλημα είναι ότι είμαι γκέι. Π.χ., δεν έχουμε αυγά, φταίει το ότι είσαι γκέι. Και φυσικά δεν αναφέρεται η λέξη γκέι.



Είμαι αυτό» λέει η Δέσποινα. Και τι γίνεται με τον πατέρα της; Παραδοσιακά είναι οι άντρες που έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα με την αποδοχή. «Μου είπε ξεκάθαρα “δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, αλλά αφού είσαι ευτυχισμένη, είμαι μαζί σου”». Για την Αλεξάνδρα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, αν και μέχρι αποκαλυφθεί είχε πολλά κορίτσια σαν εμένα. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου και βρισκόμουν σε μια ομάδα που επίσης πολλά κορίτσια είχαν τις ίδιες ανησυχίες. Είχα δε αυτό το ανδρόγυνο στιλάκι που τραβούσε τα άλλα κοριτσάκια. Πολλά νόμιζαν πως είμαι αγόρι και ήθελαν να μπουν στο παντελόνι μου για να το διαπιστώσουν. Δεν αισθανόμουν ντροπή γι’ αυτό που ήμουν, απλά δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ήμουν μόλις 12». «Δεν φοβήθηκα ποτέ να πω αυτό που αισθάνομαι. Λέω πάντα αυτό που μου αρέσει, αυτό που θέλω» ομολογεί η Αλεξάνδρα, φοιτήτρια στο Α.Π.Θ., στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.

Η ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΆ «Η μητέρα μου και η αδελφή μου δυσκολεύονται να το αποδεχτούν, αν και κατά βάθος πάντα το ήξεραν. Εμένα μου καλλιέργησαν τύψεις. Η μητέρα μου αιπεις στους δικούς σου. Αν το λύσεις αυτό, αισθάνεσαι πως μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο» λέει η Δέσποινα. Η Αλεξάδρα δεν σκέφτηκε ποτέ πώς πρέπει να «διαμορφώσει» τη συμπεριφορά της. «Ναι, αν είμαστε σε ένα μπαρ και θελήσω να φιλήσω τη Δέσποινα, και βέβαια θα το κάνω. Βέβαια, μια φορά σε στιγμή τρυφερότητας, με έδιωξαν από ένα μαγαζί. Ήρθε ο υπεύθυνος του μαγαζιού και μας ζήτησε να φύγουμε, γιατί προσβάλλουμε τον κόσμο. Ακόμα και αυτοί όμως οι στενόμυαλοι ομοφοβικοί δεν με ενοχλούν τόσο, όσο όταν μου κάνει παρατήρηση κάποιος από την παρέα μου. Το πιστεύεις πως το πρόβλημα το έχουν οι γκέι φίλες και όχι οι στρέιτ; Αγχώνονται πως, αφού είμαι με εσάς, οι υπόλοιποι θα καταλάβουν πως είμαι γκέι, κι ανάμεσα στους υπόλοιπους μπορεί να είναι κάποιος, π.χ., από τη δουλειά μου». Το εργασιακό περιβάλλον είναι ένα ζήτημα. Ή όχι; «Στη δουλειά μου δεν έχω κάνει κάποια δήλωση, αλλά τα περισσότερα κορίτσια το ξέρουν και είμαστε cool» λέει η Δέσποινα, που δουλεύει στο οικονομικό τμήμα μιας εταιρείας. Το λέει με τόση απλότητα και μηδενικό άγχος που αναρωτιέσαι «τόσο gay friendly είναι η Αθήνα και δεν το γνωρίζαμε;».

Όχι, δεν είναι, το θέμα είναι πώς ο καθένας μας χειρίζεται τις καταστάσεις. «Σε μια παρέα με πολλούς άντρες, όταν ομολόγησα πως είμαι γκέι, ένας από αυτούς μου επιτέθηκε άγρια» θυμάται η Δέσποινα μια παλιά ιστορία. «Μου έλεγε πως αυτό που είμαι δεν είναι φυσιολογικό, αλλά ανώμαλο. Τον ρώτησα “αν συνέβαινε σε εσένα, να είσαι αυτό που είμαι εγώ, θα σου άρεσε κάποιος να σου μιλάει όπως εσύ σε εμένα;”. Σταμάτησε». Δεν μπορώ να μη ρωτήσω για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένα φιλί τους μπροστά σε άντρες. «Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές να έρθει ένας άντρας και να μας πει “θέλετε να έρθετε σπίτι μου;”. Τις περισσότερες φορές είναι χυδαίοι και έκφυλοι.

Όχι πως, αν κάποιος ήταν ευγενικός, θα δεχόμουν να πάω σπίτι του, αλλά δεν θα τον έβριζα κιόλας, όπως έχω αναγκαστεί τόσες φορές να κάνω. Μου έχει συμβεί βέβαια και το κλασικό, “έλα να σε κάνω γυναίκα”». Η περιγραφή της Δεν έχω κάνει σεξ με άντρα. Προσπάθησα αλλά δεν το έχω. Με έλκυαν οι γυναίκες”. –ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ «ΛΕΣΒΙΑ» ΤΑΜΠΟΥ; «Πρόβλημα έχω με τις Ελληνίδες λεσβίες και το πρότυπο που έχουν αναπτύξει. Αυτή η συμπεριφορά, πως πρέπει να είμαι πιο άντρας από έναν άντρα: “Αφού εμένα μου αρέσουν οι γυναίκες, γιατί έχεις ανάγκη να το παίζεις άντρας;”. Γιατί σε ένα μαγαζί οι λεσβίες να είναι χειρότερες από το χειρότερο γλίτσα άντρα;» λέει η Αλεξάνδρα.



H Αλεξάνδρα (αριστερά) και η Δέσποινα (δεξιά) θα ήθελαν κάποια στιγμή να έχουν δικαίωμα στο γάμο ή να κάνουν παιδί. Αλεξάνδρας μάς φέρνει γέλια. Και μια και υπάρχει το εύθυμο κλίμα, τα κορίτσια σχολιάζουν και πόσο της μόδας έχει γίνει το να είσαι γκέι, «τύπου είμαι ένα χρόνο γκέι και μετά μου ’φυγε», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Αλεξάνδρα και συνεχίζει: «Όλο και περισσότερες γυναίκες φιλιούνται μεταξύ τους στα μπαρ. Αυτό δεν τις κάνει απαραιτήτως γκέι. Περισσότερο το κάνουν για να προκαλέσουν, κυρίως τα αρσενικά. Δεν είναι μόνο η αντίληψη “πάω κόντρα στο ρεύμα”, είναι αυτή η αυτοδιαφήμιση που κάνουν οι γυναίκες για να ερεθίσουν περισσότερο τους άντρες, για τους οποίους το λεσβιακό σεξ είναι η νούμερο ένα φαντασίωση». ΕΠΏΝΥΜΟΙ & OΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ «Εδώ οι Έλληνες celebrities μας κοροϊδεύουν μες στη μούρη μας. Δηλαδή, αν το παραδεχτεί, τι θα γίνει; Θα σταματήσει να είναι καλός ηθοποιός, καλός τραγουδιστής, καλός παρουσιαστής, καλός συγγραφέας;» λέει έξαλλη η Αλεξάνδρα. Και πόσο χρειάζεται η γκέι κοινότητα έναν επώνυμο, χωρίς ντροπή και ενοχές, να δηλώσει με περηφάνια πως αγαπάει έναν άνθρωπο του ίδιο φύλου, γιατί στο τέλος είναι η αγάπη που όλα τα νικάει.