Για την πρόθεσή του να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, μίλησε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, σε συνέντευξη που παραχώρησε.«Έμαθ...
Όσον αφορά το δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό του δήμου Θεσσαλονίκης, από τις 9 Αυγούστου, λόγω χρέους 1,2 εκατομμυρίων ευρώ, ο κ. Μπουτάρης σημείωσε ότι το θέμα εχει ήδη τακτοποιηθεί και έχει δοθεί μια παράταση έως το τέλος Αυγούστου για να διευθετηθεί.
Σημείωσε ότι από το 1993 έως το 2011 δεν είχε γίνει κανένας έλεγχος από την εφορία στο δήμο Θεσσαλονίκης. Τονισε ότι δεν τίθεται θέμα προστασίας του δημοσίου συμφέροντος.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ... ΤΟΥ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ!
AΠΟΡΟ ΤΟΣΟ ΖΑΜΑ-ΦΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;ΑΥΤΟΣ Ο ΨΥΧΑΚΙΑΣ ΤΟΥΡΚΟΣΠΟΡΟΣ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΕ ΛΑΕ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ;ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΣΕ .........;ΜΑΛΑΚΕΣ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΥΠΟΣΤΥΡΙΞΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΣ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ ...ΘΑ ΦΑΕΙ ΛΕΥΚΟ ΠΟΥΤΣΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ... ΚΟΛΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΛΙΑΝ ΣΥΝΤΟΜΩΣ...ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ; ΛΕΥΚΟ ΠΟΥΤΣΟ ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατοι συνέλληνες καί φίλτατες συνελληνίδες, από της αποκλειστικής ιστορικής οπτικής, ο Ιωάννης Μπουτάρης έχει απόλυτο δίκαιον επί του προκειμένου. Μάλιστα, χάριν απτής τεκμηρίωσης, παραθέτω δίκην σχετικής πηγής τα γραφόμενα της διαδικτυακής ιστοσελίδας υπό την ονομασία
ΑπάντησηΔιαγραφή"Βικιπαίδεια", ευθύς αμέσως:
Λευκός Πύργος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Συντεταγμένες: 40°37′35″N 22°56′55″E (Χάρτης)
Ο Λευκός Πύργος, σύμβολο της Θεσσαλονίκης
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης το 1912.
Το τείχος (περίβολος) που τον περιέβαλλε κατεδαφίστηκε το 1917.
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι οχυρωματικό έργο οθωμανικής[1][2][3][4] κατασκευής του 15ου αιώνα (χτίστηκε πιθανόν μεταξύ 1450-70). Σήμερα θεωρείται χαρακτηριστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης και είναι ό,τι έχει σωθεί από την κατεδαφισμένη οθωμανική οχύρωση της πόλης[5]. Η σημερινή μορφή του πύργου αντικατέστησε βυζαντινή οχύρωση του 12ου αιώνα, για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια ως κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και ως φυλακή θανατοποινιτών. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο[6] και είναι ένα από πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Έχει 6 ορόφους, 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο.
Πίνακας περιεχομένων
[Απόκρυψη] 1 Ονομασίες
2 Ιστορία
3 Νεότερη χρήση
4 Κατασκευή
5 Υποσημειώσεις
6 Πηγές
7 Βιβλιογραφία
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ονομασίες[Επεξεργασία]
Στην αρχή ονομαζόταν Πύργος του Λέοντος, όπως αναφέρει τουρκική επιγραφή του 1535-1536, η οποία υπήρχε στην είσοδό του εξωτερικού περιβόλου (τώρα κατεδαφισμένος) και η οποία μάλλον αναφερόταν στη χρονολογία κατασκευής του περιβόλου.[7]
Από τον 17ο αιώνα και μετά ονομαζόταν ανεπίσημα Φρούριο της Καλαμαριάς/Kelemeriye Kal’asi και Πύργος των Γενιτσάρων. Μετά την διάλυση του τάγματος των Γενίτσαρων το 1826 αποκτά το όνομα Kanli-Kule, δηλαδή Πύργος του Αίματος λόγω των σφαγών των Γενιτσάρων. Το όνομα διατηρείται και μετά το 1826 λόγω της λειτουργίας του ως φυλακή μελλοθανάτων και τόπο βασανιστηρίων, τα οποία συχνά εκτελούνταν από τους Γενιτσάρους γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους.[7] Το σύγχρονο όνομά του το πήρε όταν ένας εβραίος κατάδικος, ο Nathan Guidili[8], τον ασβέστωσε με αντάλλαγμα την ελευθερία του, το 1891.[7] Μέχρι το 1912 ο χριστιανικός πληθυσμός συνεχίζει να τον αναφέρει Kanli-Kule[9], ενώ ο εβραϊκός υιοθετεί το Torre Blanca[10], που υιοθετούν και οι τούρκοι ως Beyaz-Kule, δηλαδή Λευκός Πύργος.
Η χρονολόγηση της μετονομασίας του έχει τροποποιηθεί με βάση τα βρετανικά έγγραφα που δημοσίευσε ο Βασίλης Κ. Γούναρης. Το 1883 ο Σουλτάνος Αβδ-ουλ-Χαμίτ Β έτυχε να διαβάσει κάποια έγγραφα από τη Θεσσαλονίκη. Σ' αυτά συνάντησε την ονομασία "Πύργος του Αίματος", που προφανώς ήταν σε χρήση ακόμη και από τις κρατικές υπηρεσίες. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Sir John Blunt, του πάντα καλά πληροφορημένου Βρετανού Γενικού Προξένου στη Θεσσαλονίκη, ο Σουλτάνος τηλεγράφησε αμέσως στον Νομάρχη (Βαλή), διατάζοντάς τον να ονομάζει στο εξής τον πύργο "Λευκό" (Ak-koule) και να απαγορεύσει -με την απειλή μάλιστα ποινής- την παλαιότερη δυσφημιστική ονομασία . Σύμφωνα με την εντολή ο Πύργος ασπρίστηκε και μέσα σε ένα χρόνο, όπως γράφει ο Blunt, δηλαδή εντός του 1884, η νέα ονομασία είχε επικρατήσει πλήρως. Η πληροφορία αυτή διασταυρώνεται με μια ακόμη ανεκμετάλλευτη έως τώρα πηγή, τον James George Cotton Minchin, Γενικό Πρόξενο της Σερβίας στο Λονδίνο, που, όταν επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 1884 βρήκε τον Πύργο ασπρισμένο. Ο Minchin αναφέρει μάλιστα την ίδια πληροφορία για την άνωθεν διαταγή: όταν ο Σουλτάνος έμαθε το όνομα της φυλακής είπε: "Είναι δυνατόν στις κτήσεις μου να υπάρχει πύργος ο οποίος να ονομάζεται `Πύργος του Αίματος';" Είναι προφανές ότι ο Minchin άκουσε την ιστορία από τον συνάδελφό του, τον Blunt, εκτός κι αν του την είπε ο ίδιος ο Βαλής, ο Γκαλίμπ πασάς, τον οποίο επισκέφτηκε προσωπικά. Θα μπορούσε βέβαια να υποθέσει κανείς ότι ο Γκαλίμπ, γνωστός για τις εξωραϊστικές του πρωτοβουλίες, διέδωσε σκόπιμα την ανάμιξη του Σουλτάνου, για να φέρει γρηγορότερα αποτελέσματα. Πάντως, αν και ο Πύργος ήταν όντως λευκός ήδη, ο Minchin σημείωσε ότι "όλοι οι ασπριστάδες της Θεσσαλονίκης δεν θα ξεπλύνουν το αθώο αίμα που χύθηκε εκεί".{{[11]}}
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη στην τοπική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης ο Φάρος της Μακεδονίας είναι δυνατόν να επιτευχθεί ακριβέστερη χρονολόγηση του ασπρίσματος. Στις 30 Ιουλίου 1883 (με το παλαιό ημερολόγιο) στον "Κανλί Κουλέ (Πύργο του Αίματος)" δύο κρατούμενοι που έπαιζαν τους "κύβους" φιλονίκησαν και ο ένας δολοφονήθηκε. Το φονικό ακολούθησε αναταραχή που αποκαταστάθηκε από τη φρουρά. Η αμέσως επόμενη αναφορά του Πύργου είναι στις 29 Φεβρουαρίου 1884 (π.η.), όταν μετά από σχετικό αίτημα των κρατουμένων έγινε "εν τη περιβόλω του παρά την προκυμαίαν Λευκού Πύργου δοξολογία υπέρ του Σουλτάνου", ως ένδειξη ευχαριστίας για την αμνήστευση πολιτικών κρατουμένων στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς η εφημερίδα δεν κυκλοφόρησε από τις 17 Σεπτεμβρίου 1883 έως τις 8 Φεβρουαρίου 1884, διάστημα μέσα στο οποίο, όπως φαίνεται, διατάχθηκε το άσπρισμα και η μετονομασία. Όμως, σε μια αίτηση πολιτικών κρατουμένων που υποβλήθηκε στον Βρετανό Γενικό Πρόξενο στις 14 Οκτωβρίου 1883 και σώζεται ακόμη μεταφρασμένη αναφέρεται ότι οι υπογεγραμμένοι μετήχθησαν στον "Λευκό Πύργο" (Ak-koule) με σίδερα στα πόδια. Θα ήταν επομένως λογικό να υποθέσουμε ότι πιθανόν το φονικό και η αναταραχή στη φυλακή προκάλεσαν τη διοικητική αλληλογραφία που, σύμφωνα με τον Blunt, υπέπεσε στην προσοχή του Αβδούλ-Χαμίτ και ότι η διαταγή του Σουλτάνου εκτελέστηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 1883.{{[12}}
Ιστορία[Επεξεργασία]
Ιστορία[Επεξεργασία]
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την Τουρκοκρατία έγιναν προσθήκες και τροποποιήσεις στα τείχη της πόλης, στις οποίες εντάσσεται και ο Λευκός Πύργος, μαζί με το Επταπύργιο και τον Πύργο Τριγωνίου). Ο τελευταίος χρονολογείται τον 16ο αιώνα.
Αναμνηστική φωτογραφία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, επί οθωμανικής περιόδου
Διάδρομος στο εσωτερικό του Λευκού Πύργου
Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε, στη θέση προϋπάρχοντος βυζαντινού πύργου, ο οποίος συνέδεε το ανατολικό τμήμα της οχύρωσης της Θεσσαλονίκης (που σώζεται και σήμερα), με το θαλάσσιο (το οποίο κατεδαφίστηκε το 1867). Παλιότερα πιστευόταν πως ήταν έργο των Βενετών αλλά αυτό έχει πια απορριφθεί από τη σύγχρονη ιστοριογραφία. Κατά μία εκδοχή, η χρονολογία κατασκευής του μνημείου τοποθετείται περί το 1450-1470, λίγο μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους (1430) και πρόκειται για ένα από τα πρωιμότερα δείγματα οθωμανικής οχυρωματικής που λαμβάνει υπόψη της το πυροβολικό.[13]
Έχει διατυπωθεί η υπόθεση πως αρχιτέκτονας του Πύργου ήταν ο φημισμένος Μιμάρ Σινάν, βάσει της ομοιότητας με ανάλογο πύργο στη Valona (Αυλώνα) της Αλβανίας ο οποίος κτίστηκε τη δεκαετία του 1530. Χρονολόγηση κορμών ξύλου που χρησιμοποιήθηκαν στο Λευκό Πύργο έδειξε ότι κόπηκαν το έτος 1535 αλλά υπάρχει η πιθανότητα οι κορμοί να χρησιμοποιήθηκαν σε εκτεταμένη επισκευή του μνημείου. Όλα αυτά καταδείχνουν τις δυσκολίες στη χρονολόγηση μνημείων της οθωμανικής στρατιωτικής αρχιτεκτονικής της εποχής της Αναγέννησης.[14]
Γύρω από τον πύργο υπήρχε χαμηλός οκταγωνικός περίβολος (προτείχισμα) με τρεις επίσης οκταγωνικούς πύργους, το οποίο κατεδαφίστηκε στις αρχές του 20ου αι.[7] Ο περίβολος αυτός χρησίμευε κυρίως για να προστατεύει τον Πύργο από τη θάλασσα αλλά θεωρείται πιθανή η χρήση του και για την τοποθέτηση βαρέων πυροβόλων τα οποία θα έλεγχαν την ακτογραμμή και το λιμάνι.[15]
Νεότερη χρήση[Επεξεργασία]
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λευκός Πύργος στέγαζε το κέντρο διαβιβάσεων των Συμμάχων, ενώ το 1916 χρησιμοποίησαν έναν όροφό του για τη φύλαξη αρχαιοτήτων από αρχαιολογικές εργασίες στη ζώνη ευθύνης του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912), το μνημείο περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο και έως το 1983 φιλοξένησε την αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο Μετεωρολογίας του Πανεπιστημίου και συστήματα Ναυτοπροσκόπων.[7]
Από το 1983 έως το 1985 η Αρχαιολογική Υπηρεσία συντήρησε και αναστήλωσε το μνημείο και το διαμόρφωσε σε εκθεσιακό χώρο. Από το 1985 έως το 1994 λειτούργησε η μόνιμη έκθεση «Θεσσαλονίκη: Ιστορία και Τέχνη». Το 1994 άνοιξε το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και τα εκθέματα άρχισαν να μεταφέρονται σταδιακά σε αυτό. Το 2001 παρουσιάστηκε στο Λευκό Πύργο η έκθεση «Καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» στο πλαίσιο του δικτύου τριών εκθέσεων με το γενικό τίτλο «Ώρες Βυζαντίου, Έργα και Ημέρες στο Βυζάντιο».[7]
Το 2002 παρουσιάστηκε έκθεση έργων του ζωγράφου και συντηρητή αρχαιοτήτων Φώτη Ζαχαρίου με τον τίτλο «Άθως: Αποτυπώσεις και Μνήμες».
Ανήκει διοικητικά στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και από το 2006 λειτουργεί μόνιμα ως Μουσείο Πόλης της Θεσσαλονίκης.
Κατασκευή[Επεξεργασία]
Είναι κυλινδρική κατασκευή με ύψος 33,9 μέτρα και διάμετρο 22,7 μέτρα. Έχει έξι ορόφους, οι οποίοι επικοινωνούν με εσωτερικό κλιμακοστάσιο, το οποίο ελίσσεται κοχλιωτά και σε επαφή με τον εξωτερικό τοίχο. Με αυτό τον τρόπο, σε κάθε όροφο υπάρχει μια κεντρική κυκλική αίθουσα διαμέτρου 8,5 μέτρα , με την οποία επικοινωνούν μικρότερα τετράπλευρα δωμάτια, ανοιγμένα στο πάχος του εξωτερικού τοίχου. Ο 6ος όροφος έχει μόνο κεντρική αίθουσα και έξω από αυτήν ένα δώμα με θέα του τοπίου γύρω από τον πύργο. Η ύπαρξη αφοδευτηρίων, τζακιών και καπναγωγών δείχνει πως ο πύργος προοριζόταν όχι μόνο ως αμυντικό έργο αλλά και για στρατιωτικό κατάλυμα.[7]
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποσημειώσεις[Επεξεργασία]
1.↑ James D. Tracy - University of Minnesota. Center for Early Modern History (December 2009). City Walls: The Urban Enceinte in Global Perspective. Cambridge University Press. σελ. 305. ISBN 9780521124157.
2.↑ David Nicolle (Author), Adam Hook (Illustrator) (May 25, 2010). Ottoman Fortifications 1300-1710. Osprey Publishing. σελ. 19. ISBN 978-1846035036.
3.↑ Amy Eckert, Beth Reiber, George McDonald, Hana Mastrini, Olivia Edward, Jocelyn Auerbach, Tania Kollias, Ryan James, Darwin Porter, Naomi P. Kraus, Danforth Prince (10 Μαρ 2008). Frommer's Europe by Rail. John Wiley & Sons. σελ. 497.
4.↑ Σελάνα Βροντή. Το οθωμανικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης. Εφημερίδα Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 2012-07-19.
5.↑ Manos Biris, Maro Kardamitsi-Adami (14 March 2005). Neoclassical Architecture In Greece. J. Paul Getty Museum. σελ. 188. ISBN 978-0892367757.
6.↑ Μουσείο Λευκού Πύργου
7.↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Δ. Ναλμπάντης (2007).
8.↑ H ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, Γιοζέφ Νεχαμά - University Studio Press, 2000
9.↑ Ο Vitaliano Poselli της Θεσσαλονίκης, Ζωρζέττα Ποζέλλι - University Studio Press, 2002
10.↑ Ονοματοθεσία Οδών και Πλατειών, Ηλίας Πετρόπουλος
11.↑ Βασίλης Κ. Γούναρης, «1884 εντός του Λευκού Πύργου: Το ζήτημα της μετονομασίας του Πύργου του Αίματος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τομ. 1 (1997),σελ. 100-105
12.↑ Βασίλης Κ. Γούναρης, «1884 εντός του Λευκού Πύργου: Το ζήτημα της μετονομασίας του Πύργου του Αίματος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τομ. 1 (1997),σελ. 100-105
13.↑ Tracy (2000), σ. 305 και σημ. 55.
14.↑ Tracy (2000), σ. 306, σημ. 56.
15.↑ Tracy (2000), σ. 307.
Πηγές[Επεξεργασία]
Δ. Ναλμπάντης, Πληροφορίες για τον Λευκό Πύργο στην ιστοσελίδα του Υπουργείο Πολιτισμού), 2007. Ανακτήθηκε 15/10/2009.
Tracy, James D (2000). City Walls: The Urban Enceinte in Global Perspective, Cambridge University Press. ISBN 0521652219.
Γιοζέφ Νεχαμά (2000). "H ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης", University Studio Press
Ζωρζέττα Ποζέλλι (2002). "Ο Vitaliano Poselli της Θεσσαλονίκης", University Studio Press
Ηλίας Πετρόπουλος (1995). "Η ονοματοθεσία οδών και πλατειών", Εκδόσεις Πατάκη
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία]
Βασίλης Κ. Γούναρης, «1884 εντός του Λευκού Πύργου: Το ζήτημα της μετονομασίας του Πύργου του Αίματος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τομ. 1 (1997),σελ. 100-105
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία]
Εικόνες της Θεσσαλονίκης (από τον Δήμο Θεσσαλονίκης)
Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού
Φώτης Ζαχαρίου, Ο συντηρητής της παράδοσης (από το Βήμαonline)
Η προέλευση του “Λευκού Πύργου”
Πηγή:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82
Αλλά καί ο ιστορικός Μάρκος Μαζάουερ, στο έργο του με τον τίτλο "Θεσσαλονίκη-Πόλη των φαντασμάτων: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι καί Εβραίοι 1430-1950", εκδοθέν εν Ελλάδι από τις εκδόσεις "Αλεξάνδρεια", Αθήνα, πρώτη έκδοση Οκτώβριος 2.006μ.α.χ.χ., αναφέρει τα κάτωθι
ΑπάντησηΔιαγραφήστη σελίδα 132, στις σειρές 14-19: "Οι Οθωμανοί ηγέτες της πρώιμης περιόδου δε φαντάζονταν σε καμία περίπτωση πόσο λίγους κινδύνους έμελλε ν' αντιμετωπίσει η πόλη, καί για τριακόσια χρόνια συντηρούσαν τα τείχη, τις πύλες καί το λιμάνι όπως έπρεπε. Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έχτισε το Λευκό Πύργο στην άκρη του παραθαλάσσιου τείχους κι ακόμα έναν, που δε σώζεται, στην άλλη πλευρά της πόλης".
Άρα, συντοπτικώς βάσει των ιστορικών πηγών, ουσιαστικώς έχουμε την απτήν απόδειξιν επί του προκειμένου, ότι ουσιαστικώς με τον όρο "Λευκός Πύργος" εννοείται το οικοδομηθέν από τους Οθωμανούς σουλτάνους κυκλικό οχυρό. Άρα, προσωπικώς επί του προκειμένου, όχι απλώς προσυπογράφω την πρόταση του δημάρχου Θεσσαλονίκης Ιωάννη Μπουτάρη, περί κατάργησής του ως ενός ταχυδρομικού σήματος της Θεσσαλονίκης, αλλά επιπροσθέτως, ιδεολογική θέση μου, δίλτατοι συνέλληνες καί φίλτατες συνελληνίδες, είναι η οριστική καί αμτάκλητη παύση κάθε φορολογίας μας χάριν των μνημείων των διαφόρων κατακτητών με τελικές αποκλειστικώς δύο(2) επιλογές, είτε δηλαδή την κατεδάφισή τους είτε την μετατροπή των επιμάχων φόρων σε προαιρετικούς. Έτσι, ουσιαστικώς ό,τι έκτισαν εν Ελλάδι ανά τις χιλιετίες οι διάφοροι κατακτητές(Ρωμαίοι, Βενετοί, Γενουάτες, Οθωμανοί, Άραβες, Άγγλοι, Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, Φράγκοι κ.λ.π.) είτε θα το πληρώνουν με ονοματεπώνυμο οι υπέρμαχοί τους είτε όταν δεν υπάρχουν υπέρμαχοι χάριν των μνημείων των ξένων κατακτητών, αυτά καλλίστως θα σαπίζουν/κατεδαφίζονται. Άχρηστες ηθικολογίες τέλος.-
Καί κλείνοντας την τελικήν απάντησίν μου επί του θέματος, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης, έχει μία θεμελιώδην ιδεολογικήν αντίφασιν επί του προκειμένου. Αφ' ενός υπεραμύνεται της "Ελληνοτουρκικής Φιλίας" καί αφ' ετέρου καταργεί από τη Θεσσαλονίκη ένα σύμβολόν επί του προκειμένου της επίμαχης πόλης, κτισθέν από τους προγόνους εκείνων των οποίων επιζητεί προφανώς την φιλία τους. Αλλά καθώς προσωπικώς απορρίπτω την αντίληψιν επί του προκειμένου της "Ελληνοτουρκικής Φιλίας", εγώ τουλάχιστον είμαι συνεπής επί τέτοιων ιδεολογικών θεμάτων, χωρις υπεκφυγές.-
ΑπάντησηΔιαγραφή