ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, Ή ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ Η ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥΣ

Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου Πόσο θλιβερή στ’ αλήθεια μπορεί να είναι μια προσωπικότητα, όταν η κοινωνική της θέση, οι δραστηριό...

Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου

Πόσο θλιβερή στ’ αλήθεια μπορεί να είναι μια προσωπικότητα, όταν η κοινωνική της θέση, οι δραστηριότητες και ο γενικότερος τρόπος ζωής της, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά που  πρεσβεύει και διατυμπανίζει. Από πόσο άγχος και αγωνία μπορεί να διακατέχεται προκειμένου να πείσει αυτήν καθεαυτή την ύπαρξη της, ότι συνειδητά εννοεί τα ιδεολογήματα που προβάλει.

Ειλικρινά πόσο συμπλεγματικό και άηθες είναι το άτομο που καθημερινά βιώνει μια κρίση ταυτότητας που οδηγεί σ’ ένα γενικότερο υπαρξιακό πρόβλημα.

Για έναν όμως ουδέτερο παρατηρητή αυτό το συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα, μπορεί να αποτελέσει και την ερμηνεία και αιτιολόγηση μιας αλλοπρόσαλλης, ανερμάτιστης και ανακόλουθης εχθρικής συμπεριφοράς. Μίας συμπεριφοράς που συγκλίνει προς την ισοπέδωση, τον εκφυλισμό και την παρακμή.

Αλλά ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Πραγματικά είναι δραματικό και ψυχοφθόρο να διακηρύσσει κάποιος προλεταριακές φανφάρες, αφ ης στιγμής ο ίδιος είναι πολύ αστός για να τις πιστέψει.

Πως είναι δυνατόν να μάχεται και να ωρύεται για αταξική κοινωνία, για κατάληψη των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους, καθώς και για σοσιαλιστική δικαιοσύνη, όταν ο ίδιος διαβιώνει σε μια άνετη και σύγχρονη κατοικία των Βορείων προαστίων, κυκλοφορεί με ακριβό αυτοκίνητο, κινείται σε κύκλους μεγαλοεπιχειρηματιών και βιομηχάνων, στέλνει τα παιδιά του στο Αμερικάνικο κολλέγιο και γενικότερη διάγει βίο, χωρίς προβληματισμούς και ανησυχίες καθημερινής επιβίωσης.

Πώς είναι δυνατόν να μιλάει για την εργατική τάξη και για την κοινωνική επανάσταση, όταν δεν γνωρίζει καν που βρίσκονται το Πέραμα, τα Ταμπούρια, το Κερατσίνι. Καλά την Ελευσίνα σίγουρα την γνωρίζει λόγω του αντιτίμου των διοδίων που καταβάλει κατά τις αποδράσεις που πραγματοποιεί τα Σαββατοκύριακα στα κοντινά θέρετρα της Πελοποννήσου.

Πως είναι δυνατόν να μιλάει για διεθνισμό και για μια μορφή κοινωνίας που στηρίζεται  σ΄ ένα πολιτισμικό και φυλετικό μωσαϊκό, και σε ένα χαώδη και παρακμιακό ιδεολογικό προσδιορισμό, όταν τα χρωματοσώματα του προέρχονται από μια Φυλή πρωταγωνιστή στην παγκόσμια ιστορική εξέλιξη, από μια Πατρίδα που αποτέλεσε την κοιτίδα του Πολιτισμού. Ενός Πολιτισμού που στηρίχθηκε και εξελίχθηκε μέσα από καθάρια Υπερηφάνεια, με κύριες παραμέτρους τις διαχρονικές αξίες και τα ιδανικά, όπως η λατρεία προς την Πατρίδα, η πίστη προς την Φυλή και η βαθιά συνείδηση της Ιστορικής κληρονομιάς.

Αυτό λοιπόν το επιμελημένα σχεδιασμένο και εξωραϊσμένο επαναστατικό κέλυφος μέσα από το οποίο κινείται και κοινωνικά εκφράζεται, κατακερματίζεται σε χίλια κομμάτια, όταν βρίσκεται μόνος, με τον εαυτό του, εμπρός στον καθρέπτη. Η ίδια η απεικόνιση του ειδώλου του τον χλευάζει και τον οικτίρει, γιατί ως γνωστόν «τα φοβισμένα μάτια, δεν ψεύδονται». Κατάληξη τούτου, είναι το μίσος προς τον ίδιο του τον εαυτό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ