Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΚΑΘΕ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ! ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΩΡΗ...;;;

ΤΟ "ΜΩΡΗ" ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ETHNIKISMOS.NET: ΑΦΗΝΟΥΜΕ την κυρία Ρεπούση να εφο...

ΤΟ "ΜΩΡΗ" ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ETHNIKISMOS.NET:

ΑΦΗΝΟΥΜΕ την κυρία Ρεπούση να εφορμά στα εθνικά μας. Την κάναμε «φίρμα», την ψήφισαν κάποιοι περίεργοι (και πιθανώς σήμερα κοψοχέρηδες) κι ούτε σκέψη (της) για «ήμαρτον». Η μικρασιατική μας τραγωδία σε μια λέξη (της) “ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ”! και, αντί συγγνώμης, μοστράρεται για τα περαιτέρω. Για τα αρχαία ελληνικά (μας), για τους οποίους λόγους (της), βαθείς και ανεξερεύνητους.

ΝΑ σταθούμε, λοιπόν, στο γλωσσικό, που τυράννησε γενιές ελλήνων, με ξεσηκωμούς και μαχαιρώματα, έως και φόνους. Χωρίς εθνικισμούς, προγονολατρία και πατριδοκαπηλικές εξάρσεις.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ το… αποτέλεσμα. Το γλωσσικό μας χάλι (γενικά). Με τον δάσκαλο να σηκώνει το λάβαρο για μεγαλύτερο μισθό, τον γονιό για θέματα «βατά» και τον μικρό «αγωνιστή» πλησίστιο για… καταλήψεις.

Ας δούμε πόσο νεκρή είναι τούτη η γλώσσα! «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα» είχε πει ο  Γιώργος Σεφέρης!

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;
Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Αρχαία Γλώσσα των Ελλήνων, η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.


Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο, Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

 Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύποροκάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άποροαυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.
Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.
Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.
Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.
Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.
Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

• Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.
• Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
• Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.
• Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετίες πριν από αυτόν.

«ΜΗΝ πιεις απ’ τη στάμνα, όταν μπορείς να πας στην πηγή». Κι αν νομίζεις πως θα μιλήσεις τη δημοτική ξεκομμένος απ’ την πηγή; Στέκεσαι ξεκάρφωτος και μετέωρος, σε μιαν αφύσικη και αγωνιώδη προσπάθεια κάπου ν’ ακουμπήσεις. Με το αρχαιοελληνικό κείμενο να διδάσκεται στα σχολεία «κουτόφραγκων». Και, βέβαια, η επαφή με το αρχαίο κείμενο (και πάνω του τη γραμματική) είναι αναγκαιότητα. Με ομαλό βηματισμό για τη νεοελληνική. Μη γίνει ( η γλώσσα μας) έρμαιο θλιβερών γλωσσοπλαστών με νεολογισμούς που αναπαράγουν όρους της… γιαγιάς (Φληβάρς αντί Φεβρουάριος) και φτάνουν στην «Πενταήμερη».

ΚΑΙ πως να κάνει «παραγωγή» ο μαθητής, χωρίς τις δασυνόμενες λέξεις και τα πάθη φωνηέντων που θέλουν «ανθυπολοχαγό», τον «αντ-υπολοχαγό», «αφαίρεση», «εφησυχάζω» κλπ;

ΚΑΛΗ η πληροφόρηση περί την κα Μενεγάκη, η ψυχαγωγία (μετά στοιχείων…μόρφωσης) «παρά τω Λαζοπούλω», αλλά (με τη φορά των πραγμάτων) μην τρίβουμε τα μάτια για τα «γκρήκλις» και το λεξιλόγιο (των 50 λέξεων) των «θεών» της τηλεθέασης ελέω Ρεπούσης!!!!!!

Ε Λ Ε Ο Σ!!!…

Θ.Τ.