Ενα βιβλίο που μυεί τα παιδιά στην έννοια της συμμετοχής, της λειτουργίας της δημοκρατίας αλλά και της δυνατότητας να διεκδικούν οργανωμ...
Ο τίτλος είναι «Πολίτες ενωμένοι Ποτέ νικημένοι», ήρωας είναι ο μικρός Γιώργος και η μαμά του (που μοιάζει πολύ και εμφανισιακά με την Μιλένα Αποστολακη) την εικονογράφηση έχει κάνει η Αλεξία Λουγιάκη, ενώ το βιβλίο κυκλοφορεί από την Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη υπό την αιγίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η ιστορία εκκινεί από την απόφαση του δημάρχου να δημιουργήσει καφενεία και θέατρο μέσα στο πάρκο όπου παίζει ο μικρός Γιώργος και οι φίλοι του, κόβοντας δέντρα και καταστρέφοντας την παιδική χαρά. Με την υποστήριξη της μητέρας του ο Γιώργος μαθαίνει πως δεν πρέπει απλώς να κάθεται στον καναπέ και να παραπονιέται, αλλά με την συμμετοχή των φίλων του και της ευρύτερης τοπικής κοινωνίας απαιτούν να μην καταστραφεί το δάσος. Και το πετυχαίνουν.
Μέσα από όλη αυτή την αφήγηση η Μιλένα Αποστολάκη ως νομικός αλλά και μητέρα μιλά στα παιδιά για την έννοια της συμμετοχής, της οργάνωσης σε ομάδα, της διεκδίκησης, των δικαιωμάτων με βάση το νόμο. Λέξεις όπως υπόμνημα, φορείς, συνδικάτα, σωματεία, επιτροπή, συμμετοχή διατρέχουν το κείμενο με επεξηγήσεις και βιωματικού τύπου πράξεις. Ακόμη και άρθρα του Συντάγματος παρουσιάζονται στο πλαίσιο της μεγάλης συζήτησης που ανοίγει στο σχολείο για την καταστροφή του πάρκου. Και το βιβλίο κλείνει με την κατακλείδα της μαμάς – Μιλένας Αποστολάκη προς τον γιο της «Μην ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου αυτόν τον δρόμο, τον δρόμο της συμμετοχής. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος που φέρνει αλλαγές και νίκες».
Η ιστορία εκκινεί από την απόφαση του δημάρχου να δημιουργήσει καφενεία και θέατρο μέσα στο πάρκο όπου παίζει ο μικρός Γιώργος και οι φίλοι του, κόβοντας δέντρα και καταστρέφοντας την παιδική χαρά. Με την υποστήριξη της μητέρας του ο Γιώργος μαθαίνει πως δεν πρέπει απλώς να κάθεται στον καναπέ και να παραπονιέται, αλλά με την συμμετοχή των φίλων του και της ευρύτερης τοπικής κοινωνίας απαιτούν να μην καταστραφεί το δάσος. Και το πετυχαίνουν.
Μέσα από όλη αυτή την αφήγηση η Μιλένα Αποστολάκη ως νομικός αλλά και μητέρα μιλά στα παιδιά για την έννοια της συμμετοχής, της οργάνωσης σε ομάδα, της διεκδίκησης, των δικαιωμάτων με βάση το νόμο. Λέξεις όπως υπόμνημα, φορείς, συνδικάτα, σωματεία, επιτροπή, συμμετοχή διατρέχουν το κείμενο με επεξηγήσεις και βιωματικού τύπου πράξεις. Ακόμη και άρθρα του Συντάγματος παρουσιάζονται στο πλαίσιο της μεγάλης συζήτησης που ανοίγει στο σχολείο για την καταστροφή του πάρκου. Και το βιβλίο κλείνει με την κατακλείδα της μαμάς – Μιλένας Αποστολάκη προς τον γιο της «Μην ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου αυτόν τον δρόμο, τον δρόμο της συμμετοχής. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος που φέρνει αλλαγές και νίκες».
http://dexiextrem.blogspot.gr-iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.