Ο "Στόχος" μεταφέρει απλώς τί έγραψε για το νέο βιβλίο του διώκτη της "Χρυσής Αυγής' Δημητράκη Ψαρρά ο Εβραϊκός Σιωνι...
Οι ιδρυτικοί μύθοι αποτελούν απαραίτητο συστατικό κάθε συλλογικότητας και η αμφισβήτησης τους συχνά εκλαμβάνεται ως πράξη αμφισβήτησης της υλικής ύπαρξης της ίδιας της συλλογικότητας. Ειδικά στην Ελλάδα μια τέτοια στάση είναι ακόμα περισσότερο επικίνδυνη, μιας και για διάφορους λόγους, αποτελεί έναν μοναχικό δρόμο δεδομένης της μονολιθικότητας της σκέψης της ελληνικής κοινωνίας σε ορισμένα θέματα.
Ακριβώς για αυτό το λόγο το έργο της δημοσιογραφικής ομάδας “Ιός της Ελευθεροτυπίας” αποτέλεσε όχι μόνο υπόδειγμα δημοσιογραφικής εργασίας αλλά και μια ιδιότυπη πράξη θάρρους. Ακριβώς για αυτό το λόγο περίμενα με ανυπομονησία το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρά “Τα μπεστ σέλερ του μίσους. Τα Πρωτόκολλα ων Σοφών της Σιών στην Ελλάδα, 1920 – 2013″. Αξίζει να σημειωθεί ήδη από το 1995 ο Ιός είχε κάνει ένα αφιέρωμα στα Πρωτόκολλα και επί χρόνια αποτελούσε την καλύτερη, αν και προφανώς με προβλήματα, διαδικτυακή παραπομπή στην Ελληνική γλώσσα για το θέμα.
Κριτική
Παρά το γεγονός οτι στην Ελλάδα ούτε έλειψαν πογκρόμ, ούτε γεγονότα ιστορικών διαστάσεων όπως η μεταπολεμική λεηλασία της Θεσσαλονίκης υπάρχει μια απόλυτη ένδεια στην μελέτη του ελληνικού αντισημιτισμού. Το καλύτερο βιβλίο συνεχίζει να αποτελεί μια μελέτη της Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου το 1998, που ασχολείται έμμεσα με το θέμα μιας και ασχολείται με την εικόνα του Εβραίου στην ελληνική λογοτεχνία. Την τελευταία δεκαετία όμως υπήρξε μια σειρά μεταφρασμένων βιβλίων, κυρίως του Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ – που δημιούργησαν ένα ελάχιστο υπόστρωμα στο οποίο μπορεί να υπάρξει μια συζήτηση επί του θέματος.
Το βιβλίο του Δ. Ψαρρά αποτελεί μια απαραίτητη, όσο και ικανή εισαγωγή για το θέμα. Προϊόν όχι μόνο επισκόπησης του ογκώδους ξενόγλωσσου corpus, αλλά και προσωπικής έρευνας του συγγραφέα αποκαλύπτει πτυχές που είναι άγνωστες ακόμα και σε ειδικούς επί του θέματος. Είναι ιδιαίτερα ικανό στην παρουσίαση της ιστορικής διαδρομής τους και των συνθηκών που οδήγησαν στην αποδοχή τους. Προφανώς το θεωρητικό τμήμα δεν είναι το κυρίαρχο, αν και αυτό αναμενόμενα δεν είναι ο σκοπός του βιβλίου. Ειδικά το κομμάτι που αφορά τη σύγχρονη εποχή είναι εξαιρετικής ποιότητας και ορθά αξιολογεί τα Πρωτόκολλα όχι απλά ως ένα (πλεον αρχαίο) κομμάτι προπαγάνδας αλλά ως το blueprint πάνω στο οποίο έχει δομηθεί η ελληνική συνωμοσιολογία.
Ανάφερα πριν οτι ορισμένα κομμάτια για τη Θεσσαλονίκη πάσχουν αλλά αυτές οι ερμηνευτικές επιλογές, (γιατί ο Ψαρράς αναφέρει τους Δώδο/Τσιρώνη/Μόλχο στη βιβλιογραφία, άρα γνωρίζει περί της βενιζελικής προσφυγικής υφής του σαλονικιώτικου αντισημιτισμού), δεν δημιουργούν πρόβλημα γιατί είναι περιφερειακής αξίας όσο αφορά το αντικείμενο του βιβλίου. Επίσης λείπουν μερικές σημαδιακές στιγμές όπως η απόφαση του Πρωτοδικείου Ηρακλείου το 1984 που ανέφερε οτι οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποσκοπούν την δημιουργία μιας παγκόσμιας Σιωνιστικής Αυτοκρατορίας με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Προσωπικά πιστεύω οτι θα άξιζε να αναφέρει την κεντρική θέση των Πρωτοκόλλων στο κόμμα της Χριστιανική Δημοκρατία του Ψαρουδάκη και την προσέγγιση τους από το ΠΑΣΟΚ, (υπήρξε προσωπική επιλογή του Α.Παπανδρέου και έγινε βουλευτής Επικρατείας). Από την άλλη δε διστάζει να μιλήσει ξεκάθαρα για τον οξύ αντισημιτισμό της ΕΣΣΔ και του αραβικού κόσμου που επηρέασε την εγχώρια Αριστερά. Αλλά εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη αδυναμία του βιβλίου.
Ο Δ.Ψαρράς μιλάει για την κεντρική θέση του “αντισιωνισμού” ως κεντρική θέση της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης και των αραβικών κρατών, που συνεχίζουν την παράδοση του αντισημιτισμού και αντλούν από κλασικά αντισημιτικά στερεότυπα. Μάλιστα αναγνωρίζει την επίδραση τους στην ελληνική Αριστερά αλλά και στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ενώ το βιβλίο αναφέρει χωρίς δισταγμό την πραγματικότητα, ξαφνικά σωπαίνει όταν είναι να αναφερθεί σε εγχώρια παραδείγματα. Ενώ δεν είναι φειδωλό σχολίων σε ότι αφορά το σύγχρονο ακροδεξιό χώρο ή την Εκκλησία όσο αφορά την διείσδυση των Πρωτοκόλλων, δεν αναφέρει ούτε ένα σύγχρονο παράδειγμα της επικράτησης της συνωμοσιολογίας σε όλο το φάσμα του ιδεολογικού χώρου, συμπεριλαμβανομένης και της αντιφασιστικής Αριστεράς. Και αν το αντισημιτικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 είναι δύσκολο να διερευνηθεί, (δύσκολο μιας και η Αυριανή βρίθει δηλώσεων – ειδικά την εποχή του πολέμου του Λιβάνου), βρίσκω αδιανόητο το γεγονός από τα χιλιάδες δημοσιεύματα της εποχής του Διαδικτύου δε μπόρεσε να βρει παραδείγματα όταν ακόμα και ο ίδιος ο Ιος έχει αναφέρει περιπτώσεις στο παρελθόν. Ούτε καν η ιδεολογική αλληλεγγύη μπορεί να εξηγήσει το γεγονός γιατί αμφιβάλλω αν η “πατριωτική Αριστερά” του Καραμπελιά είναι ανάμεσα στις συμπάθειες του Δ.Ψαρρά.
Πάνω στο ίδιο θέμα απορίες γεννά η αναφορά στις αντισημιτικές “παρέες” πολιτικών του δεξιού χώρου όπως τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Σιούφα αλλά όχι στον σοσιαλιστικό ή αριστερό κόσμο. Στα πλαίσια του αντικειμένου του βιβλίου δε δικαιολογείται η αποσιώπηση αλληλοτέμνοντων κύκλων, πχ τα ίδια άτομα να συμμετέχουν σε αντισιωνιστική ημερίδα της Ιρανικής Πρεσβείας για την “Ημέρα της Ιερουσαλήμ” με ομιλητή τον ναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη και και ταυτόχρονα είναι ομιλητές σε αντισιωνιστική ημερίδα για “Ιερουσαλήμ, πρωτεύουσα του Αραβικού Πολιτισμού” που μιλάνε οι αριστεροί Κουράκης/Σακοράφα/Κακλαμάνης et al.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.