ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΥΜΝΟ... ΤΟ "ΚΟΜΙΖΕΙ" ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.... Ε ΡΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ... Αύγουστος 1979. Μια παρέα ανήσυχων...
Αύγουστος 1979. Μια παρέα ανήσυχων νεαρών συζητά για το πού θα περάσει τις σύντομες καλοκαιρινές διακοπές της. Μοναδικός βραχνάς ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους για να φύγουν. Ηταν μόλις δύο ημέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο και ευελπιστούσαν να μην ξεμείνουν στην τσιμεντούπολη. «Μάγκες, έχουμε μόλις δύο μέρες στη διάθεσή μας. Πρέπει να αποφασίσουμε γρήγορα πού θα τη βγάλουμε», είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης, παροτρύνοντας τους κολλητούς του να πάρουν απόφαση για κάποιο κοντινό προορισμό.
Εκείνη την εποχή εργαζόταν σε ένα τοπικό εφημεριδάκι της Αγίας Βαρβάρας, την «Προοδευτική». Χρήματα και περισσότερες ημέρες διαθέσιμες δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και πολύς ελεύθερος χρόνος. Το ίδιο ήλπιζε και το alter ego του, ο Τάσος Τσουκνικάς. Με τον Τάσο έκαναν παρέα από μικρά παιδιά, από το Δημοτικό μέχρι και το Γυμνάσιο. Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά αφού τα σπίτια τους βρίσκονταν σε απόσταση 100 μέτρων το ένα από το άλλο. Του Σταύρου ήταν σε ένα στενάκι, στην οδό Μιχαλάτου. Και τα δύο δίπλα στον θρυλικό κινηματογράφο «Το κουκλάκι», ο οποίος σήμερα λειτουργεί ως κινηματοθέατρο του Δήμου Αγ. Βαρβάρας.
«Στην αρχή είχε πέσει η ιδέα να πάμε στην Αίγινα επειδή ήταν κοντά αλλά και επειδή δεν είχαμε και πολλές μέρες στη διάθεσή μας», θυμάται ο Τάσος Τσουκνικάς, που εκείνη την περίοδο είχε τελειώσει μηχανολόγος στη Σιβιτανίδειο Σχολή και σκεφτόταν ότι από τον Σεπτέμβριο θα έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει για δουλειά.
«Μαζί μας ήταν και ο Γιώργος Αλευράς που σήμερα δουλεύει υπάλληλος στο Praktiker», θα προσθέσει και συνεχίζει: «Πήρα τον Σταύρο δικάβαλο στη Sachs, που ήταν η μηχανή της εποχής, γιατί τότε δεν είχε και λεφτά να αγοράσει δική του. Ο Σταύρος κρατούσε τις κουβέρτες, τα σλίπιν μπαγκ και την κιθάρα μου, ενώ ο Γιώργος ήρθε με τη δική του στο λιμάνι, μια Honda 400άρα. Τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες. Βγαίνουμε από τον Ηλεκτρικό και αντικρίζουμε το καράβι έτοιμο να σαλπάρει. Τρελαθήκαμε! Μας πιάνει πανικός. Βάζουμε μπρος και φεύγουμε ντουγρού για να το προλάβουμε πριν κλείσει η μπουκαπόρτα. Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, όπως βλέπουμε στα έργα, ο λοστρόμος μάς ρωτά αν έχουμε εισιτήρια, εμείς του εξηγούμε τι έχει γίνει και αυτός μας στέλνει πάνω να βγάλουμε. Τότε μαθαίνουμε ότι το καράβι δεν πάει στην Αίγινα αλλά στη Σάμο! Είχαμε κάνει λάθος καράβι και έπρεπε να υποστούμε δεκαοκτώ ώρες ταξίδι! Τελικά τη βγάζουμε στο σαλόνι με την κιθάρα μου κι εκεί έγινε το έλα να δεις, με το μισό πλοίο να τραγουδά μαζί μας επαναστατικά τραγούδια».
Για το παρεάκι της Αγίας Βαρβάρας η αυγουστιάτικη περιπέτεια είχε και συνέχεια. Φαίνεται πως ήταν γραφτό εκείνο το καλοκαίρι να ζήσουν μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές της μετεφηβικής τους ηλικίας. Σαν αυτές που βγαίνουν από το χρονοντούλαπο και προσφέρονται για πειράγματα και ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ φίλων.
«Ο Σταύρος», θα συνεχίσει ο Τάσος Τσουκνικάς, «είχε τη φαεινή ιδέα να στήσει τη σκηνή του στην παραλία, πιο μπροστά από τις δικές μας και πάνω στην άμμο. “Παιδιά, είναι μαλακά εδώ”, μας είπε. Ομως δεν μας άκουσε που του λέγαμε να έρθει πιο πίσω κι έτσι το πρωί με το πρώτο κύμα έγινε μούσκεμα και κυνηγούσε τη σκηνή του μέσα στη θάλασσα! Οπως ήταν επόμενο, σκάσαμε στα γέλια».
Η παρέα της Αγίας Βαρβάρας: ο Σταύρος Θεοδωράκης (πάνω αριστερά), δίπλα του ο κολλητός του Τάσος Τσουκνικάς. Κάτω (από αριστερά), οι Γιάννης Νικολάου, Θοδωρής Τσουκνικάς, Παντελής Σμυρναίος, Ηρακλής Βαρέλης
Οι γυμνιστές, ο Ρίτσος και οι Γερμανοί
Ο ίδιος θυμάται άλλα δύο περιστατικά από εκείνες τις διακοπές που ξεκίνησαν με την προοπτική να ολοκληρωθούν μέσα σε δύο νύχτες, όμως τελικά, όπως θα πει παρακάτω, διήρκεσαν μια ολόκληρη βδομάδα. «Πού να ξεκολλήσουμε από το νησί. Το πρωί την πέφταμε στην παραλία και το βράδυ τη βγάζαμε κάτω από τα αστέρια. Ηταν και δύσκολο να επικοινωνήσεις με Αθήνα μέσω τηλεφώνου, οπότε συνεχώς μας δίναμε παράταση. Οχι όμως χωρίς αφορμή. Συνέβαιναν και ωραία σκηνικά. Πήγαμε σε μια συναυλία κι εκεί έτυχε να γνωρίσουμε τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Του σφίξαμε το χέρι. Εκεί ήταν και η Δόμνα Σαμίου με τη χορωδία των Τρικάλων. Περάσαμε καταπληκτικά. Τραγουδούσαμε όλο το βράδυ». Σε αυτή την ηλικία βέβαια οι διακοπές δεν συνδυάζονται μόνο με τραγούδια, μπίρες και παραλίες, αλλά και με όμορφες γυναίκες. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης, σύμφωνα με τους συμμαθητές του στο Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας, ήταν ο γόης του σχολείου. «Στο νησί είχαμε εντοπίσει», θα πει ο Τάσος Τσουκνικάς, «και μια παραλία γυμνιστών. Από πάνω ήταν ένα στρατόπεδο. Εμείς τη βγάζαμε εκεί σχεδόν κάθε μέρα. Είχε κάτι Σουηδέζες και άλλες Βορειοευρωπαίες τουρίστριες που τα έβγαζαν όλα στη φορά και εμείς παίρναμε μάτι!». (γέλια)
Το τελευταίο τους βράδυ πριν την επιστροφή έμελλε να ζήσουν μια ακόμα στιγμή που θα τους μείνει αξέχαστη: όπως και τις προηγούμενες νύχτες, έτσι κι αυτή είχαν επιλέξει να τη βγάλουν στην παραλία. Αλλωστε λεφτά για να νοικιάσουν δωμάτιο δεν υπήρχαν. Οσα χρήματα είχαν έφευγαν σε μπίρες και φαγητό.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.