ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ... 40 χρόνια μετά τελέστηκε η κηδεία αγνοούμενου της μαρτυρικής Άσσιας Αμμοχώστου!

Μέσα σε έντονα φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα, πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα από την εκκλησία Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Αυτοστέγ...

Μέσα σε έντονα φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα, πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα από την εκκλησία Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Αυτοστέγαση Λατσιών, η κηδεία των λειψάνων του αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής, Ματθαίου Παπαμιχαήλ από την Άσσια (χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου) , που ήταν 56 χρόνων, πατέρας πέντε παιδιών και παππούς τριών εγγονιών, όταν δολοφονήθηκε από Τούρκους στρατιώτες, μαζί με άλλους 69 άμαχους πολίτες τον Αύγουστο 1974.

Το χειρότερο μαζικό έγκλημα

Σύμφωνα με το sigmalive οι 70 άντρες, είχαν κρατηθεί από τους Τούρκους ως αιχμάλωτοι, είχαν μεταφερθεί στο Γκαράζ Παυλίδη την 21 Αυγούστου 1974 και από τότε είχαν χαθεί τα ίχνη τους. Η δολοφονία των Ασσιωτών, συνιστά το χειρότερο ίσως μαζικό έγκλημα του Αττίλα στη διάρκεια της εισβολής, σε βάρος αθώων Ελληνοκυπρίων.
Μετά από εκταφή λειψάνων το 2009 στα πλαίσια του προγράμματος εκταφών αναγνώρισης κι επιστροφής λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοουμένους που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, τα οστά του Ματθαίου ανευρέθηκαν σε μαζικό τάφο σε πηγάδι στην περιοχή Ορνίθι της κατεχόμενης Αφάνειας, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA και δόθηκαν τις τελευταίες μέρες στους οικείους του. Ο Ματθαίος Παπαμιχαήλ, είναι ο 14ος στη σειρά αγνοούμενος από την Άσσια που έχει ταυτοποιηθεί (από σύνολο 84) και ο τέταρτος από τον ομαδικό τάφο στο Ορνίθι.

«Πολυαγαπημένε μου παππού»…

Εκ μέρους της οικογένειας, επικήδειο εκφώνησε ο εγγονός του Κυριάκος Σιαμτάνης, γιος της μεγαλύτερης κόρης του εκλιπόντος, συγκλονίζοντας όσους παρευρέθηκαν στη νεκρώσιμη ακολουθία. «Πολυαγαπημένε μου παππού, ως ο πρώτος εγγονός σου, σε αποχαιρετώ εκ μέρους της γιαγιάς μου και συζύγου σου Ελένης, εκ μέρους της μητέρας μου Μηλίτσας και των παιδιών σου Μιχαλάκη, Κόκου, Τασούλας, που τόσα χρόνια περίμεναν να εξακριβωθεί η τύχη σου», είπε ανάμεσα σ’ άλλα, ο Κυριάκος και συνέχισε: «Σε αποχαιρετώ ακόμα εκ μέρους των νύφων και του γαμπρού σου που προστέθηκαν στην οικογένεια μετά τον χαμό σου κι έτσι δεν είχαν την ευκαιρία να σε γνωρίσουν. Σε αποχαιρετώ τέλος εκ μέρους των αδελφιών μου, που ήταν και τα μόνα εγγόνια που πρόλαβες να γνωρίσεις και να χαρείς έστω και για λίγο – κι εκ μέρους των υπόλοιπων 10 εγγονών και 17 δισέγγονων σου, που με λύπη έλεγαν τόσα χρόνια ότι ο παππούς τους είναι αγνοούμενος…Εκεί που βρίσκεσαι, θα έχεις ήδη συναντήσει τον θείο μου Άντρο και τον πατέρα μου Κώστα που μας άφησαν ο ένας πριν 28 χρόνια και ο άλλος πριν 10 μήνες…
»Μόλις την περασμένη βδομάδα, οι υπεύθυνοι της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων επικοινώνησαν μαζί μας, για να μας ανακοινώσουν το αναμενόμενο πια, ότι τα λείψανά σου έχουν ταυτοποιηθεί με τη μέθοδο του DNA. Τα συναισθήματα ανάμικτα και μπερδεμένα, οι λέξεις φτωχές να περιγράψουν τη συγκίνηση. Οι εικόνες σκληρές, θα μας συνοδεύουν μια ζωή. Θα θέλαμε παρόλο τον πόνο και τη συγκίνησή μας, να εκφράσουμε και δημόσια τις ευχαριστίες μας στους ανθρώπους της ΔΕΑ. Η αντιμετώπισή τους ήταν άψογη και ο επαγγελματισμός τους υποδειγματικός. Χάρις στις δικές τους ενέργειες, καταφέραμε να είμαστε σήμερα εμείς εδώ και αναγνωρίζοντάς το, θα θέλαμε να τους ευχαριστήσουμε θερμά και να τους ευχηθούμε καλή δύναμη στο πραγματικά δύσκολο έργο τους».

Ερωτηματικά πολλά και σκληρά…

«Κηδεύουμε σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, τα οστά και όχι τη σορό του παππού μου, που φονεύθηκε στα 56 του χρόνια», είπε μεταξύ άλλων στον επικήδειο, ο Κυριάκος Σιαμτάνης. «Τα ερωτηματικά πολλά, σκληρά, θα μας βασανίζουν ίσως για πάντα. Γιατί, πώς, τι; Τι έγινε και οδηγήθηκε σε αυτό τον μαρτυρικό θάνατο, ομολογούν τα οστά του. Οι αφηγήσεις και οι μαρτυρίες γύρω από τα γεγονότα του θανάτου του, μπερδεμένα κι αμφιλεγόμενα. Δεν γνωρίζω αν κάποια στιγμή θα πάρουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας – αν αυτό είναι πλέον εφικτό. Δεν γνωρίζω αν θα αποδοθεί κάποτε δικαιοσύνη, όπως αρμόζει στις σύγχρονες κοινωνίες. Γνωρίζω όμως ότι αξίζει να τιμούμε αυτό τον άνθρωπο, όχι απλά ως παππού και συγγενή, αλλά και ως ένα σύμβολο αντίστασης. Η ενσυνείδητη απόφασή του να μείνει και να υπερασπιστεί με κίνδυνο την ίδια τη ζωή του, όλα όσα ο ίδιος με τον ιδρώτα του έκτισε και κέρδισε, ήταν η δική του αντίσταση. Αν αποφάσιζαν και άλλοι ν’ αντισταθούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο εκείνες τις μέρες της προδοσίας και του μαρτυρίου, τότε ίσως σήμερα να ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα στην Κύπρο μας».

Η ευγνωμοσύνη της Πολιτείας

Στον δικό του επικήδειο, ο Νέστορας Νέστορος, Εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής πλευράς στη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, εξέφρασε «την τιμή και την ευγνωμοσύνη της Πολιτείας για έναν τίμιο οικογενειάρχη, πιστό στους θεσμούς της οικογένειας και της εκκλησίας, έναν άνθρωπο που αγαπούσε και ενδιαφερόταν για το χωριό του κι επιδείκνυε την απαιτούμενη αγάπη και σεβασμό προς όλους τους συγχωριανούς του». Πρόσθεσε και τα εξής, ο κ. Νέστορος: «Ο Ματθαίος Παπαμιχαήλ που τιμούμε σήμερα, γεννήθηκε το 1918 στην Άσσια, νυμφεύτηκε την Ελένη και μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά τον Μιχάλη, την Μηλίτσα, τον Ανδρέα, τον Γιώργο και την Αναστασία. Τα τραγικά γεγονότα της τουρκικής εισβολής, έμελλαν να καταστρέψουν τα όνειρα του Ματθαίου αφού ο Αττίλας τον εξανάγκασε βίαια να αφήσει το αγαπημένο του χωριό και ν’ αποχωριστεί την οικογένειά του. Στις 14 Αυγούστου 1974, όταν οι περισσότεροι κάτοικοι έντρομοι εγκατέλειπαν την Άσσια, ο Ματθαίος αρνούμενος ν’ αποδεχθεί ότι θα διωκόταν από το χωριό του, παρέμεινε στις επάλξεις για να διαφυλάξει τη γη που τον γέννησε, τις πατρογονικές του εστίες. Η πορεία θανάτου του Ματθαίου ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου 1974, όπου ομάδα ενόπλων Τούρκων στρατιωτών εισέβαλαν στην Άσσια κι αφού έφτασαν στο σπίτι τους, τον συνέλαβαν. Στην συνέχεια μεταφέρθηκε μαζί με άλλους συγχωριανούς του στην πλατεία του χωριού και ακολούθως μαζί με τους υπόλοιπους συλληφθέντες άντρες συγχωριανούς του, επιβιβάστηκαν σε φορτηγά και μεταφέρθηκαν στο τουρκοκυπριακό χωριό Αγυά και στη συνέχεια στο Γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία που ήταν χώρος συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Όταν έφτασαν στο Γκαράζ Παυλίδη, ο Τουρκοκύπριος αστυνόμος ανέβηκε στα φορτηγά και διέταξε 37 κρατούμενους που είχαν ηλικία κάτω των 50 χρόνων να κατέβουν και να εισέλθουν στο Γκαράζ. Τους υπόλοιπους 70 άντρες μεταξύ των οποίων και ο Ματθαίος, οι οποίοι είχαν ηλικία άνω των 50 χρόνων, τους οδήγησαν με τα φορτηγά προς άγνωστο μέρος και έκτοτε κανένας δεν έδωσε σημεία ζωής».

Οι σκόπιμες μετακινήσεις οστών

Ο Ν. Νέστορος διαβεβαίωσε ότι «με αφορμή την παρουσία μας εδώ για να αποδώσουμε στον Ματθαίο το ύστατο χαίρε, ανανεώνουμε ως Πολιτεία τη δέσμευση και υποχρέωσή μας προς τους συγγενείς όλων των αγνοουμένων της Κύπρου, ότι ο άοκνος αγώνας και προσπάθειές μας μέχρι την πλήρη διερεύνηση και διακρίβωση της τύχης τους, θα συνεχιστούν μέχρι να επέλθει η δικαίωση. Αδιαμφισβήτητα, η διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση και την Πολιτεία.
»Ματθαίο, απ’ αυτό εδώ το βήμα, σε αποχαιρετούμε με τιμές που αρμόζουν σ’ ένα γνήσιο πατριώτη και σε διαβεβαιώνουμε πως η δική σου θυσία είναι η κινητήρια δύναμη για το δικό μας ανθρωπιστικό αγώνα, πολύπτυχο και δύσκολο, με σκοπό την αποκατάσταση της αλήθειας και την τελική δικαιοσύνη. Η προσπάθεια εξεύρεσης και άλλων συγχωριανών σου θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Οι πιέσεις μας προς όλες τις κατευθύνσεις θα είναι στοχευμένες – και πρέπει να είναι – με αποτέλεσμα αυτοί που γνωρίζουν για το θέμα των σκόπιμων μετακινήσεων οστών, να δώσουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε οι τιμές που θ’ αποδοθούν στον κάθε Ασσιώτη, να γίνουν με άξονα την αξιοπρέπεια και όπως αρμόζει σε κάθε πατριώτη που χάραξε την ένδοξη ιστορία σ’ αυτό το μαρτυρικό νησί. Η Πολιτεία συμπαραστέκεται με βαθιά εκτίμηση στην οικογένειά σου, ως ελάχιστο χρέος για τη θυσία σου».

Αληθινός πατέρας, τίμιος Ασσιώτης

Εκ μέρους της κοινότητας Άσσιας, τον επικήδειο εκφώνησε ο κοινοτάρχης Γιώργος Ιωάννου, που όπως είπε χαρακτηριστικά, «κηδεύουμε σήμερα ό,τι απέμεινε από έναν τίμιο οικογενειάρχη, που κανένα κακό δεν είχε κάνει, ούτε έβλαψε ποτέ άνθρωπο, Έλληνα ή Τούρκο. Κηδεύουμε ένα ταπεινό αγωνιστή της ζωής που με τον ιδρώτα του και μόνον με αυτόν, αγωνιζόταν ως αγρότης, ως εργάτης, ν’ αναστήσει την οικογένειά του και να τους προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Έτσι ήθελε η ασσιώτικη παράδοση τον πατέρα – να καταβάλλει κάθε προσπάθεια, να στερείται, ν’ αναλώνει τον εαυτό του για να έχουν τα παιδιά του μιαν καλύτερη ζωή. Αυτός ο αληθινός πατέρας, αυτός ο γνήσιος Ασσιώτης, ήταν ο αείμνηστος Ματθαίος. Ενώ μεγάλωνε τα παιδιά του, ενώ πρόφτασε να δει την πρωτοκόρη του νύφη κι ενώ προδιαγραφόταν ένα ευτυχισμένο μέλλον για όλους, ήρθε η κατάρα του μαύρου Αυγούστου 1974.
Μεγάλο το τίμημα που πλήρωσε η Άσσια εκείνο τον Αύγουστο. Οι Αττίλες μη σεβόμενοι ούτε θείους ούτε ανθρώπινους νόμους, πήραν τις ψυχές αθώων, δολοφόνησαν άοπλους. Η δολοφονία τόσων πολλών συγχωριανών μας είναι καθαρό έγκλημα πολέμου κι ως τέτοιο πρέπει να το προβάλλουμε και να απαιτούμε από τη διεθνή κοινότητα δικαίωση. Οι άνθρωποι αυτοί ούτε όπλα κρατούσαν, ούτε πολεμούσαν, ούτε αντιστάθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο. Δολοφονήθηκαν γιατί ήταν Έλληνες χριστιανοί, αυτό ήταν το φταίξιμό τους. Ο αείμνηστος Ματθαίος είναι ακόμα ένας αδικοχαμένος μάρτυρας της Άσσιας. Προηγήθηκαν τόσοι άλλοι και θ’ ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Αυτές οι κηδείες ζωντανεύουν τον πόθο για επιστροφή στην αγαπημένη μας γενέτειρα, θεριεύουν την πίστη για τα δίκαιά μας».

*Στεφάνια κατατέθηκαν εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Προέδρου της Βουλής, του Υπουργού Άμυνας, του ΔΗΣΥ (στην παρουσία της Ελένης Θεοχάρους), του ΑΚΕΛ (στην παρουσία του Γιώργου Λουκαϊδη), των Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, της Συμμαχίας Πολιτών (στην παρουσία του Νίκου Κουτσού), του ΕΛΑΜ (στην παρουσία του Γεάδη Γεάδη), της ΔΕΑ, του Δημάρχου Λατσιών και οργανώσεων και σωματείων της Άσσιας.makeleio.gr