Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου. Εδώ και αρκετό καιρό είχαμε εκφράσει την απορία και τον έντονο προβληματισμό μας σχετικά με την ολιγω...
Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου.
Εδώ και αρκετό καιρό είχαμε εκφράσει την απορία και τον έντονο προβληματισμό μας σχετικά με την ολιγωρία και την εγκληματική αδιαφορία που επιδείκνυαν οι ΗΠΑ και γενικότερα ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος, απέναντι στις φρικαλεότητες και τις άγριες σφαγές αμάχων που προέβαιναν οι φανατικοί σουνίτες τζιχαντιστές του ISIL.
Ενώ καθημερινά δεκάδες αποτρόπαια βίντεο έκαναν τον γύρο του διαδικτύου με αποκεφαλισμούς, εκτελέσεις αιχμαλώτων, σταυρώσεις χριστιανών, ενώ η πλέον ψυχικά νοσηρή φαντασία αποτυπώνονταν στις πράξεις μίας χούφτας κουρελήδων και ξυπόλητων που από λάθος ανήκουν στο ανθρώπινο γένος και ξεπήδησαν από το πουθενά για να σπείρουν τον θάνατο και τον όλεθρο, οι «εγγυητές» και «υπέρμαχοι» της διεθνούς ειρήνης και του ανθρωπισμού, τηρούσαν σιγή ιχθύος.
Είχαμε λοιπόν τότε καταθέσει τα συμπεράσματά και τις θέσεις μας, υποστηρίζοντας, ότι η ολιγωρία και η αδιαφορία του δυτικού κόσμου και ειδικότερα των ΗΠΑ δεν ήταν τυχαία, αλλά μακροπρόθεσμα αποσκοπούσε κάπου. Μάλιστα είχαμε καταλήξει στο ότι για τους Αμερικανούς, η πρωθυπουργία του Νουρί Αλ Μαλίκι ήταν ανεπιθύμητη και ασύμφορη. Υπενθυμίζουμε ότι ο Μαλίκι ως ο πρώτος πρωθυπουργός του Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεϊν, είναι αυτός που έδειξε το 2011 την έξοδο στα Αμερικανικά στρατεύματα που παρέμεναν στην χώρα και καλά ως δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των εξτρεμιστών νοσταλγών του Σαντάμ, δηλώνοντας ότι πλέον η παραμονή τους δεν κρίνεται απαραίτητη και ότι η χώρα πρέπει να συνεχίσει χωρίς ξένη στρατιωτική παρουσία.
Φυσικά αυτό ήταν κάτι που το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο που στην ουσία κυβερνά τις ΗΠΑ, δεν μπορούσε να το δεχτεί ελαφρά τη καρδία, αφού αρχής εξ αρχής εδώ και χρόνια, ξεκίνησαν έναν πόλεμο εναντίον του χθεσινού «φίλου» τους και κυματοθραύστη σε περίπτωση σύρραξης με το Ιράν Σαντάμ Χουσεΐν, τον ανέτρεψαν και τον απαγχόνισαν, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη περιοχή, προβάλλοντας την ως απαραίτητη. Έτσι λοιπόν όχι μόνο εξασφάλισαν μια ισχυρή στρατιωτική βάση στο Ιράκ, αλλά επιπλέον η πολεμική βιομηχανία, ίσως ο κύριος οικονομικός πυλώνας της Αμερικανικής οικονομίας, συνέχισε να στέλνει υλικό, πολεμοφόδια, στρατιωτικό εξοπλισμό και οχήματα μάχης στο Ιράκ για τις εκεί δυνάμεις, κάτι που μεταφράζεται σε δισεκατομμύρια δολάρια.
Όπως ακριβώς συνέβη και την δεκαετία του 60, με τις χιλιάδες ελικοπτέρων Χιούι που εστάλησαν στο Βιετνάμ και τις χιλιάδες τόνων βομβών που χρησιμοποιήθηκαν.
Επομένως η νόμιμη και εκ του ασφαλούς ανατροπή του Μαλίκι ήταν επιβαλλόμενη.
Φυσικά δεν μπορούμε να δηλώσουμε μετά βεβαιότητος αν η παρουσία των ψυχοπαθών φανατικών του ISIL και η ανεξέλεγκτη δράση τους, ήταν προσχεδιασμένη από τους Αμερικάνους, ή απλά την εκμεταλλεύτηκαν επωφελώς αφήνοντας τους ανεξέλεγκτους να προελάσουν, να τρομοκρατήσουν και να βυθίσουν την χώρα σ’ ένα λουτρό αίματος και φρίκης, αποδεικνύοντας τοιουτοτρόπως την μαλθακότητα, την αδυναμία και την αναποτελεσματικότητα του πρωθυπουργού Μαλίκι που κάτω από τοιαύτες κρίσιμες συνθήκες μόνο εγκληματική μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Έτσι λοιπόν με την λήξη της δεύτερης πρωθυπουργικής θητείας του Μαλίκι και την εμμονή του να διεκδικήσει τρίτη, εν μέσω της ασταθούς και χαώδους πλέον κατάστασης, ο πρόεδρος του Ιράκ Φουάντ Μασούμ έδωσε εντολή στον αντιπρόεδρο του κοινοβουλίου Χάινταρ Αμπαντί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Γιατί;
Διότι ο νέος πρωθυπουργός θα παραχωρήσει αβασάνιστα γη και ύδωρ στις ΗΠΑ και τον Δυτικό κόσμο, όπως άδεια για νέα στρατιωτική παρουσία, καθώς και πολλαπλά οικονομικά και επενδυτικά κίνητρα, όσον αφορά το πετρέλαιο, προκειμένου να του εξασφαλίσουν την μακροημέρευσή του, αντιδρώντας επιχειρησιακά και εξαλείφοντας την απειλή του ISIL.
Ήδη άλλωστε οι ΗΠΑ εν όψει του γεγονότος της αλλαγής κυβέρνησης και της αναρρίχησης στο πρωθυπουργικό αξίωμα του φιλοδυτικού Χάινταρ Αμπαντί ξεκίνησαν αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον των θέσεων των τζιχαντιστών και ενίσχυσαν (άλλα εκατομμύρια δολάρια) με όπλα, πολεμοφόδια και στρατιωτικούς συμβούλους, τους Κούρδους μαχητές, που τους πολεμούν.
Απόλυτη επιβεβαίωση δε της αλλαγής του ρόλου των ΗΠΑ από απαθή παρατηρητή, σε εμπλεκόμενο σύμμαχο της νέας κυβέρνησης του Ιράκ στον πόλεμο εναντίον των ανταρτών, αποτελεί η δήλωση του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος έσπευσε να εκφράσει την ικανοποίησή του για την κυβερνητική εντολή που έλαβε ο Χάινταρ Αμπαντί και να την χαρακτηρίσει ως «βήμα προς τα εμπρός».
Επίσης ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν χαιρέτισε, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον πρόεδρο του Ιράκ, τον διορισμό ενός νέου πρωθυπουργού στη θέση του Νούρι αλ Μάλικι, χαρακτηρίζοντας την ενέργεια αυτή “κρίσιμης σημασίας” για την πολιτική κατάσταση στη χώρα.
Επίσης τόνισε ότι πρόθεση της Ουάσινγκτον είναι να εντείνει τη συνεργασία της με τη νέα ιρακινή κυβέρνηση και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, ώστε να αποκρουσθεί η επίθεση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους και επανέλαβε ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν τον Ιρακινό πρόεδρο Μασούμ, καθώς τον θεωρούν εγγυητή του ιρακινού Συντάγματος.
Παρ όλες πλέον τις αντιδράσεις του τέως πρωθυπουργού Μαλίκι και τις απειλές του για προσφυγή στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, ο κύβος έχει πλέον ριφθεί. Ήδη οι μισοί βουλευτές του, τον έχουν εγκαταλείψει.
Οι Αμερικανοί λοιπόν σύμφωνα με την συνήθη τακτική τους, εγκατέστησαν στον πρωθυπουργικό θρόνο του Ιράκ ένα φερέφωνο που με ευγνωμοσύνη θα υποστηρίξει και θα διασφαλίσει ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας την νέα στρατιωτική τους παρουσία, προκειμένου να εξαλειφτεί ο κίνδυνος των τζιχαντιστών.
Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα;
Οι ΗΠΑ υπό τις ευλογίες της νέας κυβέρνησης, θα αποκτήσουν στρατιωτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα και προνόμια στην ευρύτερη περιοχή και οι φανατικοί δολοφόνοι του ISIL θα εξαλειφθούν όχι άμεσα αλλά σταδιακά ή …… θα μετακινηθούν στο μέτωπο της Συρίας.
Συμπερασματικά λοιπόν διαπιστώνουμε, ότι για μια ακόμη φορά επαληθευτήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.