Γράφει ο Αθανάσιος. Αγαπητοί συναγωνιστές, χαίρετε. Η μελέτη της ιστορίας είναι όχι απλά εξόχως διδακτική, αλλά και άκρως επιβαλλόμενη...
Αγαπητοί συναγωνιστές, χαίρετε.
Η μελέτη της ιστορίας είναι όχι απλά εξόχως διδακτική, αλλά και άκρως επιβαλλόμενη για οποιονδήποτε εξ ημών διατείνεται ότι διατηρεί μία εμπεριστατωμένη άποψη για τα τεκταινόμενα στην πολύπαθη αυτή γη των Ελλήνων.
Αποτελεί υποχρέωση καθ ενός Έλληνα η γνώση των γενεσιουργών αιτιών, των προσώπων, των διεθνών συνθηκών και των σκοπών που εξυπηρετούνται όταν λαμβάνουν χώρα καταλυτικές πολιτικές εξελίξεις και γεγονότα.
Κοντολογίς, δεν απαιτούνται μαντικές ικανότητες, είτε εξειδικευμένες γνώσεις, για τον έλληνα πολίτη, προκειμένου να κατανοήσει το θανάσιμο, για τον ίδιο και το Έθνος, ιστό που περιπλέκει το παρόν πολιτικό σύστημα.
Η ιστορία του κοινοβουλευτισμού, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, είναι “διανθισμένη” από κάθε είδος προδοσιών, δολοπλοκιών κι έκνομων καθώς και ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ μεθοδεύσεων.
Γνωστοί ως “εθνάρχες” πολιτικάντηδες χρησιμοποίησαν κάθε μέσον και δύναμη του Έθνους (Στρατιωτικοί, Δικαστές, Κεφαλαιούχοι) προκειμένου να διατηρήσουν, είτε να επανακτήσουν την πολιτική τους εξουσία.
Εκμεταλλεύθηκαν αγώνες του Έθνους, υπονόμευσαν και πρόδωσαν πανεθνικές προσπάθειες για την απελευθέρωση αλύτρωτων Πατρίδων, όλα αυτά είτε υπό τα κελεύσματα ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, είτε υπό την επήρεια της ιδιοτελούς και ματαιόδοξης προσωπικότητάς τους.
Αυτοί οι “εκπρόσωποι” της δημοκρατίας, την κατέλυσαν πολλάκις και επαναλαμβανόμενα, δημιουργώντας “Κινήματα” (η λέξη πραξικόπημα δεν τους ήταν αρεστή έκτοτε).
Μεταπολεμικά δε, μετέτρεψαν τον πολιτικό βίο της χώρας σε ένα όργιο εκλογικών νοθειών, παρακρατικής βίας, διώξεων φρονημάτων, δολοπλοκιών, αποστασιών βουλευτών, όλα αυτά προκειμένου να συντηρηθεί ένα θνησιγενές, ξενοκινούμενο και σάπιο πολιτικό καθεστώς.
Το Κίνημα της 21 Απριλίου 1967, αιφνιδίασε σύσσωμο αυτό το σάπιο κοινοβουλευτικό έκτρωμα της εποχής και τους υπερατλαντικούς επικυριάρχους του, καθώς αυτοί άμεσα απαιτούσαν την απελευθέρωση των “πολιτικών κρατουμένων” (δηλαδή των υπαλλήλων τους), δεν επέφερε όμως την κάθαρση του τόπου καθώς όλα αυτά τα σκύβαλα της πολιτικής ζωής του τόπου απελευθερώθηκαν και “αυτοεξορίσθηκαν” σε τόπους “μαρτυρίου” (Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Βρυξέλλες κλπ, κλπ).
Η επάνοδος των σταυρωτών του Έθνους ήταν πανηγυρική την αποφράδα ημέρα της 24-7-1974, η αποκατάσταση της εξουσίας των ΓΝΩΣΤΩΝ και ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΩΝ πολιτικών “τζακιών”, δεν ήταν απλά καθολική…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.