Τα ζόμπι της πολιτικής ζωής, οι εκκαθαριστές της ζωής μας και των ονείρων μας, εκείνοι που μας έφτασαν στο τελευταίο σκαλί εξαθλίωσης κα...
Τα ζόμπι της πολιτικής ζωής, οι εκκαθαριστές της ζωής μας και των ονείρων μας, εκείνοι που μας έφτασαν στο τελευταίο σκαλί εξαθλίωσης και ταπείνωσης σαν Έθνος και σαν προσωπικότητες, ζητούν να επανέλθουν! Αν δεν μας πιστεύετε διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Γ.Α.Π. και φρίξτε….:
“Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και Φίλοι,
Σας ευχαριστώ όλους για τη σημερινή σας παρουσία.
Είναι τιμή για όλους μας να βρισκόμαστε σήμερα εδώ.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους δούλεψαν για να γίνει πραγματικότητα η σημερινή έκθεση.
Ξεκινώ τις σκέψεις μου με ένα ερώτημα:
Γιατί αυτή η Έκθεση;
Είχαμε τη φιλοδοξία, να αποτελέσει αυτή η Έκθεση τον ελάχιστο φόρο τιμής στην Ελλάδα που αντιστέκεται, στην Ελλάδα που θέλει να αλλάξει.
Μέσα από δύο ιστορικές προσωπικότητες,
τον Γεώργιο Παπανδρέου – τον Γέρο της Δημοκρατίας,
και τον Ανδρέα Παπανδρέου,
να παρουσιάσουμε τους αγώνες μιας Παράταξης, ενός λαού.
Για περισσότερη Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια.
Αγώνες στους οποίους συμμετείχαν τα δυναμικότερα τμήματα του Ελληνικού λαού και εκφράστηκαν μέσα από αυτούς.
Αγώνες με πρόσημο προοδευτικό, αισιόδοξο, με οράματα με απαιτήσεις.
Για μια Ελλάδα, που μέσα μας, ξέραμε ότι υπήρχε, ότι μπορούσε.
Για μια υπόθεση που ξέραμε ότι ήταν εφικτή – όχι ουτοπική.
Είχαμε τη φιλοδοξία, αυτή η Έκθεση να αποτελέσει ένα προσκλητήριο μνήμης, για παλιούς και νέους, αλλά και μια απάντηση σε όσους συνειδητά θέλουν να ξεχάσουν, να υποτιμήσουν, να αλλοιώσουν τη σημασία αυτών των αγώνων.
Στον διάβα αυτής της ιστορικής πορείας και λάθη έχουν γίνει – κανένας μας αλάθητος – πρώτος το ομολογώ.
Αλλά όσοι θέλουν να απαξιώσουν τις τεράστιες προσπάθειες για δημοκρατία και αλλαγή, την ιστορία αυτού του λαϊκού κινήματος, τους αγώνες που άλλαξαν την χώρα, απλά – πολύ απλά, θέλουν έναν λαό, έναν πολίτη, ηττοπαθή, ένα πολίτη που δεν πιστεύει στον εαυτό του, παραιτημένο.
Φίλες και φίλοι,
Οι επέτειοι, ποτέ δεν χάνουν την αξία τους, αλλά η σημασία τους πάντα έτσι επανα-καθορίζεται.
Αυτό που θέλαμε να πούμε με αυτή την έκθεση είναι ένα “ΟΧΙ”.
Στην απαξίωση και στην ηττοπάθεια.
Και ένα ΝΑΙ.
ΝΑΙ μπορούμε.
Μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την ιστορία αυτού του Κινήματος.
Να πούμε ότι, στην πρόσφατη κρίση, οι θυσίες, οι σκληρές αποφάσεις που μας πόνεσαν όλους, όσο και αν ήταν απαραίτητες δεν μας ήταν αρεστές.
Μας έκαναν πιο σοφούς και πιο ταπεινούς
αλλά η ιστορία μας δεν θα ακυρωθεί,
τα όνειρά μας δεν θα ταπεινωθούν
ούτε θα χαθεί η πίστη μας στις δυνατότητες της χώρας.
Aυτές είναι οι προσδοκίες μας για αυτή την έκθεση.
Τόσο απλά.
Τόσο αληθινά.
Όμως η δική μας φιλοδοξία, ξεπεράστηκε από την δική σας ανταπόκριση.
Όχι μόνο η παρουσία σας, αλλά το ενδιαφέρον που προκάλεσε, οι προσδοκίες που δημιούργησε, ξεπέρασαν κατά πολύ τις δικές μας επιδιώξεις.
Το γεγονός αυτό, το ερμηνεύω απλά.
Αναζητά ο κόσμος μας μια νέα αρχή.
Εκφράζει το αίτημα και την ελπίδα για ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Μια αναγέννηση του Κινήματός μας.
Θα προσπαθήσω να υπηρετήσω αυτή την απαίτηση, όσο πιο σωστά μπορώ, όσο πιο απλά, όσο πιο ενωτικά, έχοντας συνείδηση της ιστορίας, της πορείας, της ευθύνης που μου αναλογεί.
Τι σημαίνει όμως, νέα αρχή, νέο ξεκίνημα;
Σημαίνει ότι η πορεία μας, δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε στέρεες βάσεις.
Πρώτα απ’όλα – και σε αυτό θα συμβάλλει η Έκθεση αυτή – στις αλήθειες και τα διδάγματα από το παρελθόν μας.
Από τους αγώνες, το έργο και την προσφορά της Παράταξής μας στη χώρα και το λαό.
Τους αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου, για τη Δημοκρατία και την Παιδεία.
Τους αγώνες του Ανδρέα Παπανδρέου, για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων και των αδικιών.
Και αργότερα, του Κώστα Σημίτη για τα μεγάλα έργα και την είσοδό μας στο ΕΥΡΩ.
Επιδίωξή μου είναι, περιδιαβαίνοντας την ιστορία μας, να συμβάλλουμε ώστε να πραγματοποιηθεί ένας “ανοιχτός” δημόσιος διάλογος για τα μεγάλα διακυβεύματα του καιρού μας και τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Του σήμερα και του αύριο των Ελλήνων.
Και αν σήμερα υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70, δεν είναι άλλο από τη μάχη απέναντι στην εξάρτηση της χώρας.
Τότε, από τα ανάκτορα και τις ξένες δυνάμεις, ακόμη και τη βία μιας δικτατορίας.
Σήμερα, από τα πάσης φύσεως κατεστημένα, εντός ή εκτός Ελλάδας, που δημιούργησαν και συντήρησαν δομές εξάρτησης μέσα από το πελατειακό κράτος.
Τα διδάγματα πολλά.
Όπως και από την τελευταία, τιτάνια προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας.
Την προσπάθεια, που σήμερα επιτρέπει σε κάποιους να συνεχίζουν να μιλούν για εύκολες λύσεις πάνω στις δικές μας πλάτες, αλλά επιβάλλει σε μας να βρισκόμαστε εδώ, για να μιλάμε για το μέλλον μας.
Σε κρίσιμες περιόδους για τη χώρα, πάντα η Παράταξή μας βρέθηκε αντιμέτωπη με την Ιστορία.
Κληθήκαμε – πάντα βαλλόμενοι – να σηκώσουμε μεγάλα βάρη, να βγάλουμε τη χώρα από τα αδιέξοδα και τα δεινά που προκαλούσε η συντήρηση.
Να δούμε τι κοινά έχουμε με παλαιότερους αγώνες, ή τι πρέπει να αλλάξουμε στην προσέγγισή μας.
Ας μιλήσουμε για όλα αυτά – αλλά και για τα λάθη μας.
Ναι λάθη – αλλά όχι το λάθος να μείνουμε αδρανείς μπροστά στα προβλήματα της χώρας, όχι το λάθος να συμβιβαστούμε, να ενσωματωθούμε, όχι το λάθος να αποφύγουμε να σηκώσουμε το βάρος της σωτηρίας της χώρας, έστω και εάν δεν μας αναλογούσε.
Η Ελλάδα, πόσο μάλλον το Κίνημά μας, δεν μπορούν να πάνε μπροστά, αν δεν πατήσουμε γερά επάνω σε στέρεες αλήθειες.
Πολλά ψέματα, στρεβλώσεις και συνωμοσιολογίες, έχουν ακούσει οι δημοκράτες πολίτες – ειδικά για την πρόσφατη κρίση.
Όμως η αλήθεια είναι μία – το 2009, αποκαλύφθηκε το πραγματικό μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής.
Υπονομεύτηκε η αξιοπιστία της χώρας εξαιτίας της συνειδητής αλλοίωσης των στατιστικών της στοιχείων.
Η χώρα βρέθηκε τότε στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κερδοσκοπικής επίθεσης σε βάρος της.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σήκωσε το βάρος αυτής της προσπάθειας.
Μόνοι μας βρεθήκαμε σε αχαρτογράφητα νερά, παλέψαμε σκληρά και αποτρέψαμε μια εθνική καταστροφή.
Έδωσα προσωπικό αγώνα μαζί με το οικονομικό μας επιτελείο.
Αλλά ήμασταν μόνοι.
Μόνοι στο εξωτερικό.
Αντιμέτωποι με το σύνολο των Ευρωπαίων, τους λέγαμε ότι, το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό μόνο, αλλά και ευρωπαϊκό.
Δεν μας έδιναν ούτε τον χρόνο που ζητήσαμε.
Μόνοι στην Ελλάδα.
Έχοντας απέναντι όλους να λοιδορούν, παριστάνοντας με ευκολία τους μάγκες, ενώ η χώρα ήταν ετοιμόρροπη.
Τελικά τα καταφέραμε.
Διασφαλίσαμε ένα οικονομικό πρόγραμμα στήριξης.
Αυτό χρηματοδότησε τις ανάγκες μας προκειμένου η χώρα να μη χρεοκοπήσει.
Να μη βρεθεί εκεί που βρίσκεται σήμερα η Αργεντινή.
Σήμερα κάποιοι σκόπιμα αποσιωπούν ότι τα όσα στη συνέχεια πέτυχε η χώρα,
ακόμα και η σημερινή συζήτηση για την εκ νέου αναδιάρθρωση του χρέους,
οφείλονται σε αυτούς που ξεκίνησαν την προσπάθεια και έπεισαν τους Ευρωπαίους να στηρίξουν την Ελλάδα.
Σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο – και διώκονται ακόμη, γιατί όταν χρειάστηκε έκαναν αυτό που έπρεπε για τη χώρα, για τους Έλληνες.
Φαίνεται ότι είναι αρκετοί εκείνοι που θα ήθελαν να ξαναγυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες.
Θα έχετε ακούσει πολλούς να μιλάνε για επιστροφή στην “ομαλότητα” μετά από την περιπέτεια του Μνημονίου – και την ταυτίζουν με μια δήθεν “κανονικότητα”.
Ναι, την επιστροφή στα κακώς κείμενα.
Επιστροφή στα τερατώδη ελλείμματα, τα αισχρά μαγειρέματα, το ρουσφέτι, που είχε γονατίσει το δημόσιο. Την αδιαφάνεια στις προμήθειες.
Τα χατίρια σε συμφέροντα, τραπεζίτες και μίντια – την αιχμαλωσία της πολιτικής ζωής του τόπου.
Όλα όσα δημιούργησαν τη φούσκα του 2009, ένα έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και των παιδιών της.
Συντάσσομαι με εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια «κανονικότητα» στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε.
Η Ελλάδα, παρά τους αγώνες δύο δεκαετιών, για να μην πω δύο αιώνων, έχει ακόμη υστερήσεις και αγκυλώσεις μεγάλες.
Για αυτό χρειάζεται μια επανάσταση.
Την επανάσταση του αυτονόητου”.
Φίλες και Φίλοι,
Σας ευχαριστώ όλους για τη σημερινή σας παρουσία.
Είναι τιμή για όλους μας να βρισκόμαστε σήμερα εδώ.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους δούλεψαν για να γίνει πραγματικότητα η σημερινή έκθεση.
Ξεκινώ τις σκέψεις μου με ένα ερώτημα:
Γιατί αυτή η Έκθεση;
Είχαμε τη φιλοδοξία, να αποτελέσει αυτή η Έκθεση τον ελάχιστο φόρο τιμής στην Ελλάδα που αντιστέκεται, στην Ελλάδα που θέλει να αλλάξει.
Μέσα από δύο ιστορικές προσωπικότητες,
τον Γεώργιο Παπανδρέου – τον Γέρο της Δημοκρατίας,
και τον Ανδρέα Παπανδρέου,
να παρουσιάσουμε τους αγώνες μιας Παράταξης, ενός λαού.
Για περισσότερη Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια.
Αγώνες στους οποίους συμμετείχαν τα δυναμικότερα τμήματα του Ελληνικού λαού και εκφράστηκαν μέσα από αυτούς.
Αγώνες με πρόσημο προοδευτικό, αισιόδοξο, με οράματα με απαιτήσεις.
Για μια Ελλάδα, που μέσα μας, ξέραμε ότι υπήρχε, ότι μπορούσε.
Για μια υπόθεση που ξέραμε ότι ήταν εφικτή – όχι ουτοπική.
Είχαμε τη φιλοδοξία, αυτή η Έκθεση να αποτελέσει ένα προσκλητήριο μνήμης, για παλιούς και νέους, αλλά και μια απάντηση σε όσους συνειδητά θέλουν να ξεχάσουν, να υποτιμήσουν, να αλλοιώσουν τη σημασία αυτών των αγώνων.
Στον διάβα αυτής της ιστορικής πορείας και λάθη έχουν γίνει – κανένας μας αλάθητος – πρώτος το ομολογώ.
Αλλά όσοι θέλουν να απαξιώσουν τις τεράστιες προσπάθειες για δημοκρατία και αλλαγή, την ιστορία αυτού του λαϊκού κινήματος, τους αγώνες που άλλαξαν την χώρα, απλά – πολύ απλά, θέλουν έναν λαό, έναν πολίτη, ηττοπαθή, ένα πολίτη που δεν πιστεύει στον εαυτό του, παραιτημένο.
Φίλες και φίλοι,
Οι επέτειοι, ποτέ δεν χάνουν την αξία τους, αλλά η σημασία τους πάντα έτσι επανα-καθορίζεται.
Αυτό που θέλαμε να πούμε με αυτή την έκθεση είναι ένα “ΟΧΙ”.
Στην απαξίωση και στην ηττοπάθεια.
Και ένα ΝΑΙ.
ΝΑΙ μπορούμε.
Μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την ιστορία αυτού του Κινήματος.
Να πούμε ότι, στην πρόσφατη κρίση, οι θυσίες, οι σκληρές αποφάσεις που μας πόνεσαν όλους, όσο και αν ήταν απαραίτητες δεν μας ήταν αρεστές.
Μας έκαναν πιο σοφούς και πιο ταπεινούς
αλλά η ιστορία μας δεν θα ακυρωθεί,
τα όνειρά μας δεν θα ταπεινωθούν
ούτε θα χαθεί η πίστη μας στις δυνατότητες της χώρας.
Aυτές είναι οι προσδοκίες μας για αυτή την έκθεση.
Τόσο απλά.
Τόσο αληθινά.
Όμως η δική μας φιλοδοξία, ξεπεράστηκε από την δική σας ανταπόκριση.
Όχι μόνο η παρουσία σας, αλλά το ενδιαφέρον που προκάλεσε, οι προσδοκίες που δημιούργησε, ξεπέρασαν κατά πολύ τις δικές μας επιδιώξεις.
Το γεγονός αυτό, το ερμηνεύω απλά.
Αναζητά ο κόσμος μας μια νέα αρχή.
Εκφράζει το αίτημα και την ελπίδα για ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Μια αναγέννηση του Κινήματός μας.
Θα προσπαθήσω να υπηρετήσω αυτή την απαίτηση, όσο πιο σωστά μπορώ, όσο πιο απλά, όσο πιο ενωτικά, έχοντας συνείδηση της ιστορίας, της πορείας, της ευθύνης που μου αναλογεί.
Τι σημαίνει όμως, νέα αρχή, νέο ξεκίνημα;
Σημαίνει ότι η πορεία μας, δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε στέρεες βάσεις.
Πρώτα απ’όλα – και σε αυτό θα συμβάλλει η Έκθεση αυτή – στις αλήθειες και τα διδάγματα από το παρελθόν μας.
Από τους αγώνες, το έργο και την προσφορά της Παράταξής μας στη χώρα και το λαό.
Τους αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου, για τη Δημοκρατία και την Παιδεία.
Τους αγώνες του Ανδρέα Παπανδρέου, για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων και των αδικιών.
Και αργότερα, του Κώστα Σημίτη για τα μεγάλα έργα και την είσοδό μας στο ΕΥΡΩ.
Επιδίωξή μου είναι, περιδιαβαίνοντας την ιστορία μας, να συμβάλλουμε ώστε να πραγματοποιηθεί ένας “ανοιχτός” δημόσιος διάλογος για τα μεγάλα διακυβεύματα του καιρού μας και τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Του σήμερα και του αύριο των Ελλήνων.
Και αν σήμερα υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70, δεν είναι άλλο από τη μάχη απέναντι στην εξάρτηση της χώρας.
Τότε, από τα ανάκτορα και τις ξένες δυνάμεις, ακόμη και τη βία μιας δικτατορίας.
Σήμερα, από τα πάσης φύσεως κατεστημένα, εντός ή εκτός Ελλάδας, που δημιούργησαν και συντήρησαν δομές εξάρτησης μέσα από το πελατειακό κράτος.
Τα διδάγματα πολλά.
Όπως και από την τελευταία, τιτάνια προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας.
Την προσπάθεια, που σήμερα επιτρέπει σε κάποιους να συνεχίζουν να μιλούν για εύκολες λύσεις πάνω στις δικές μας πλάτες, αλλά επιβάλλει σε μας να βρισκόμαστε εδώ, για να μιλάμε για το μέλλον μας.
Σε κρίσιμες περιόδους για τη χώρα, πάντα η Παράταξή μας βρέθηκε αντιμέτωπη με την Ιστορία.
Κληθήκαμε – πάντα βαλλόμενοι – να σηκώσουμε μεγάλα βάρη, να βγάλουμε τη χώρα από τα αδιέξοδα και τα δεινά που προκαλούσε η συντήρηση.
Να δούμε τι κοινά έχουμε με παλαιότερους αγώνες, ή τι πρέπει να αλλάξουμε στην προσέγγισή μας.
Ας μιλήσουμε για όλα αυτά – αλλά και για τα λάθη μας.
Ναι λάθη – αλλά όχι το λάθος να μείνουμε αδρανείς μπροστά στα προβλήματα της χώρας, όχι το λάθος να συμβιβαστούμε, να ενσωματωθούμε, όχι το λάθος να αποφύγουμε να σηκώσουμε το βάρος της σωτηρίας της χώρας, έστω και εάν δεν μας αναλογούσε.
Η Ελλάδα, πόσο μάλλον το Κίνημά μας, δεν μπορούν να πάνε μπροστά, αν δεν πατήσουμε γερά επάνω σε στέρεες αλήθειες.
Πολλά ψέματα, στρεβλώσεις και συνωμοσιολογίες, έχουν ακούσει οι δημοκράτες πολίτες – ειδικά για την πρόσφατη κρίση.
Όμως η αλήθεια είναι μία – το 2009, αποκαλύφθηκε το πραγματικό μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής.
Υπονομεύτηκε η αξιοπιστία της χώρας εξαιτίας της συνειδητής αλλοίωσης των στατιστικών της στοιχείων.
Η χώρα βρέθηκε τότε στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κερδοσκοπικής επίθεσης σε βάρος της.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σήκωσε το βάρος αυτής της προσπάθειας.
Μόνοι μας βρεθήκαμε σε αχαρτογράφητα νερά, παλέψαμε σκληρά και αποτρέψαμε μια εθνική καταστροφή.
Έδωσα προσωπικό αγώνα μαζί με το οικονομικό μας επιτελείο.
Αλλά ήμασταν μόνοι.
Μόνοι στο εξωτερικό.
Αντιμέτωποι με το σύνολο των Ευρωπαίων, τους λέγαμε ότι, το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό μόνο, αλλά και ευρωπαϊκό.
Δεν μας έδιναν ούτε τον χρόνο που ζητήσαμε.
Μόνοι στην Ελλάδα.
Έχοντας απέναντι όλους να λοιδορούν, παριστάνοντας με ευκολία τους μάγκες, ενώ η χώρα ήταν ετοιμόρροπη.
Τελικά τα καταφέραμε.
Διασφαλίσαμε ένα οικονομικό πρόγραμμα στήριξης.
Αυτό χρηματοδότησε τις ανάγκες μας προκειμένου η χώρα να μη χρεοκοπήσει.
Να μη βρεθεί εκεί που βρίσκεται σήμερα η Αργεντινή.
Σήμερα κάποιοι σκόπιμα αποσιωπούν ότι τα όσα στη συνέχεια πέτυχε η χώρα,
ακόμα και η σημερινή συζήτηση για την εκ νέου αναδιάρθρωση του χρέους,
οφείλονται σε αυτούς που ξεκίνησαν την προσπάθεια και έπεισαν τους Ευρωπαίους να στηρίξουν την Ελλάδα.
Σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο – και διώκονται ακόμη, γιατί όταν χρειάστηκε έκαναν αυτό που έπρεπε για τη χώρα, για τους Έλληνες.
Φαίνεται ότι είναι αρκετοί εκείνοι που θα ήθελαν να ξαναγυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες.
Θα έχετε ακούσει πολλούς να μιλάνε για επιστροφή στην “ομαλότητα” μετά από την περιπέτεια του Μνημονίου – και την ταυτίζουν με μια δήθεν “κανονικότητα”.
Ναι, την επιστροφή στα κακώς κείμενα.
Επιστροφή στα τερατώδη ελλείμματα, τα αισχρά μαγειρέματα, το ρουσφέτι, που είχε γονατίσει το δημόσιο. Την αδιαφάνεια στις προμήθειες.
Τα χατίρια σε συμφέροντα, τραπεζίτες και μίντια – την αιχμαλωσία της πολιτικής ζωής του τόπου.
Όλα όσα δημιούργησαν τη φούσκα του 2009, ένα έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και των παιδιών της.
Συντάσσομαι με εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια «κανονικότητα» στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε.
Η Ελλάδα, παρά τους αγώνες δύο δεκαετιών, για να μην πω δύο αιώνων, έχει ακόμη υστερήσεις και αγκυλώσεις μεγάλες.
Για αυτό χρειάζεται μια επανάσταση.
Την επανάσταση του αυτονόητου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.