Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του πρόεδρου Μ. Ομπάμα , οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι τους, επιθυμούν διακαώς να «λύσουν τα πρ...
Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του πρόεδρου Μ. Ομπάμα , οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι τους, επιθυμούν διακαώς να «λύσουν τα προβλήματα» με τους «ιδρυτές του χαλιφάτου» στη Μέση Ανατολή.
Πρόκειται για τις αναδυόμενες ισλαμικές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν με αμερικανική και Σαουδαραβική «συνδρομή», ελέγχοντας περιοχές στο Ιράκ, την Συρία, την Λιβύη, κινούμενες από την ανατολή προς τις χώρες του Μαγκρέμπ και του Σαχέλ. Αλλά γιατί υπάρχει τόση βιασύνη τώρα, ενάντια στην τρομοκρατία; Το πιο πιθανό είναι ότι η επόμενη κατεύθυνση τους θα είναι προς την Κασπίας Θάλασσα.
Εάν πάμε πίσω στο 1998, σε μια ομιλία του Dick Cheney σε ιδιοκτήτες εταιρειών πετρελαίου, αναφέρει ο ίδιος ότι, «δεν θυμάμαι άλλο προηγούμενο , όταν έτσι ξαφνικά μια τεράστια εδαφική έκταση «εν μια νυκτί», απέκτησε τόσο μεγάλη στρατηγική σημασία, όσο έχει πλέον καταστεί η λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας».
Επίσης ο γερουσιαστής Sam Brownback είχε επίσης δηλώσει ότι, «οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τεράστια συμφέροντα στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, την Κεντρική Ασία και τον Καύκαυσο. Αυτό αποτελεί μια περιοχή ζωτικών, πολιτικών και οικονομικών αμερικανικών συμφερόντων».
Η «μετάφραση» από την αμερικανική πολιτική της ορολογίας του όρου «ζωτική περιοχή », αφορά αποκλειστικά και μόνο «τα θεμελιώδη συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών», τα οποία η Ουάσιγκτον έχει σε όλο τον κόσμο, και για τα οποία είναι έτοιμη να δώσει μεγάλες μάχες. Εδικά όταν πρόκειται για χώρα ή περιοχή, η οποία έχει την ατυχία να ενδιαφέρει άμεσα την Αμερική. Και θα ήταν αφελές να ελπίζουμε ότι η Κασπία Θάλασσα, μια τεράστια περιοχή στην οποία υπάρχει μια έντονη διαμάχη μεταξύ των χωρών που συνορεύουν, αλλά και τα συμφέροντα πολυεθνικών επιχειρήσεων, υπηρεσιών πληροφοριών από την Ευρώπη, την Κίνα, την Τουρκία, την Ιαπωνία, έως τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν, θα την παρακάμψουν τα «γεράκια» της Ουάσιγκτον.
Στα επίσημα έγγραφα των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται για την Κασπία θάλασσα, υπήρχε έντονη ανησυχία ήδη από το 1997, όταν οι συντάκτες της έκθεσης «Εθνικής Στρατηγικής Ασφάλειας στο νέο αιώνα» , είχαν δηλώσει δημοσίως ότι, « ο τομέας της ενεργειακής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών εισέρχεται στη λεκάνη της Κασπίας θάλασσας με τα δυναμικά αποθέματα πετρελαίου να ανέρχονται σε 200 δισεκατομμύρια βαρέλια».
Για αυτόν τον λόγο εκπονήθηκαν σχέδια, για τον έλεγχο της Κασπίας Θάλασσας, προσελκύοντας σημαντικούς πολιτικούς και πνευματικούς παράγοντες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανάμεσά τους ήταν και τα λεγόμενα « Think Tank», όπως το Heritage Foundation, η εταιρεία «Rand», το Κέντρο Εθνικής Ασφάλειας του Hudson Institute, το Ίδρυμα της Εθνικής Στρατηγικής του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας, το αμερικανικό συμβούλιο ασφαλείας, το Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας, το Κέντρο για τη Διεθνή Ασφάλεια και τον Αφοπλισμό και το Κέντρο Ελέγχου πολιτικής ασφάλειας. Έτσι όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα «σηκώσανε τα μανίκια τους», έχοντας ως άμεσο προϊστάμενο τους στον Λευκό Οίκο, τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Al Gore.
Τα μέλη του «Kaspian club» επίσης, ήταν «ιερά τέρατα » της αμερικανικής πολιτικής σκηνής όπως ο , Dick Cheney, και ο William Perry, ο πρώην επικεφαλής του προσωπικού του Λευκού Οίκου John Sununu, ένας πρώην συνεργάτης του Μπιλ Κλίντον στο ινστιτούτο CIS, ο Blekker Coit, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Lloyd Bensten, ο γερουσιαστής Sam Brownback και «αυτοπροσώπως» ο ίδιος ο Zbigniew Brzezinski.
Επίσης όλους αυτούς τους πλαισίωναν εμπειρογνώμονες οι οποίοι , αν και δεν έγιναν ευρέως γνωστοί στο ευρύ κοινό, ανήκουν στα γραφεία της υπηρεσίας του Langley και του Πενταγώνου .
Όπως συμβαίνει συνήθως με την ρεαλιστική προσέγγιση των αμερικανών πολιτικών , το θεωρητικό πρόβλημα και ο έλεγχος πάνω από την Κασπία Θάλασσα, και κατ’ επέκταση της αμερικανικής παρουσίας εκεί , ήρθε με συγκεκριμένες δράσεις της αμερικανικής διπλωματίας στην περιοχή. Επιπλέον, η «πολιτική πράξη» είναι σαφώς πιο μπροστά από την «θεωρία».
Από το 1994, το Πεντάγωνο ζήτησε να δημιουργηθεί μια «ειδική σχέση» με τις πολιτικές ελίτ των χωρών της Κασπίας .
Επίσης το 1994, το Καζακστάν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ «Σύμπραξη για την Ειρήνη» . Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, για παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 2002, έφτασαν στο Καζακστάν 200 αμερικανοί στρατιωτικοί για να εκπαιδεύσουν τις ορεινές δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων του Καζαχστάν .
Παραμένει μυστήριο όμως το πώς η εκπαίδευση μάχης του στρατού του Καζακστάν μέσω τέτοιου τύπου προγραμμάτων , χρησιμοποιείται από το Πεντάγωνο για τον έλεγχο των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, της χώρας .
Αλλά από μόνα τους , όλα αυτά τα «προγράμματα συνεργασίας» δεν είναι κρίσιμης σημασίας. Το κύριο εργαλείο «ελέγχου» για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και θα είναι οι στρατιωτικές βάσεις, και συγκεκριμένα η δημιουργία ενός τέτοιου τύπου βάσεων πέριξ της Κασπίας Θάλασσας, αποτελώντας ύψιστο καθήκον της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής των ΗΠΑ . Σύμφωνα με το σχέδιο ελέγχου των αμερικανικών ινστιτούτων πάνω από την Κασπία Θάλασσα , η στρατιωτική παρουσία στην περιοχή θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν σημαντικά την επιρροή τους με « ενεργό έργο» και στον ρωσικό Καύκασο, λόγω εγγύτητας. Ω, και ένα ωραίο μπόνους, η «στενή περικύκλωση» του «αναξιόπιστου και απρόβλεπτου» Ιράν.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Καζακστάν τον Απρίλιο του 2002, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ κατέστησε σαφές στην στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας, ότι ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη στενών δεσμών με την χώρα αυτή.
Ο υπουργός Άμυνας Μουχτάρ Altynbayev είπε ότι, το Καζακστάν είναι έτοιμο να θέσει στην διάθεση του ΝΑΤΟ, τρεις στρατιωτικές βάσεις. Και απέστειλε για τον λόγο αυτό αξιωματικούς στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, υπήρχε ένα «αλλά».
Στην εμβάθυνση της εταιρικής σχέσης του με την άλλη πλευρά του ατλαντικού, το Καζακστάν κατέστησε σαφές ότι, θα συνεργαστεί επίσης με τη Ρωσία και την Κίνα, χωρίς να δώσει προτεραιότητα στις σχέσεις του με κάποια από τις τρεις εταίρους.
Τα γεωστρατηγικά παιχνίδια με τις τρείς υπερδυνάμεις του προέδρου Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ καλά κρατούν , αλλά όχι για πολύ .
Την περίοδο 2004-2005, με την ίδρυση της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο Καζακστάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες «προσπάθησαν» να ανατρέψουν τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, κατά τη διάρκεια της «πορτοκαλί επανάστασης», με ένα κύμα « επαναστάσεων» που σάρωσε τον πρώην Σοβιετικό χώρο.
Το σενάριο για την επανάσταση στο Καζακστάν...
Πρόκειται για ευκταία και μη ρεαλιστικά σενάρια. Άλλοι έχουν τον έλεγχο στην περιοχή. Ήδη η ασυγκράτητη κίτρινη φυλή διώχνει όλους τους άλλους εργολαβικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή