Το δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική διάταξη του Συνταξιοδοτικού κώδικα, με το σκεπτικό ότι η ολοκληρωτική απώλεια της σύνταξης αποτελε...
Το δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική διάταξη του Συνταξιοδοτικού κώδικα, με το σκεπτικό ότι η ολοκληρωτική απώλεια της σύνταξης αποτελεί μέτρο υπερβολικά επαχθές, που βάζει σε κίνδυνο τη διαβίωση σε προχωρημένη ηλικία.
Δεν μπορεί να «κόβεται» ολόκληρη η σύνταξη ενός επίορκου δημοσίου υπαλλήλου και μάλιστα οριστικά και αυτόματα, ούτε να χάνονται παροχές ασφάλισης λόγω ασθένειας, αμέσως μόλις καταδικαστεί αμετάκλητα για οικονομικό αδίκημα σε βάρος του Δημοσίου, ΝΠΔΔ, κ.λπ.
Η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΣ) με ψήφους 20-1 έκρινε αντισυνταγματική και ανίσχυρη σχετική διάταξη του Συνταξιοδοτικού Κώδικα (για πολιτικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους του δημόσιου τομέα), γιατί η πλήρης απώλεια της σύνταξης και παροχών ασφάλισης αποτελεί μέτρο υπερβολικά επαχθές που διαιωνίζει την τιμωρία, βάζοντας σε κίνδυνο τη διαβίωση σε προχωρημένη ηλικία.
Το ΕΣ δέχθηκε ότι θα μπορούσαν να είναι συνταγματικά ανεκτές άλλες «ενδιάμεσες μορφές στέρησης» της σύνταξης, όπως η μερική περικοπή ενός ποσοστού ή και η πλήρης, εφόσον όμως την ελέγχει και την καθορίζει ένα δικαστήριο, σταθμίζοντας κάθε φορά τη δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στο δημόσιο συμφέρον και στα θεμελιώδη δικαιώματα του θιγόμενου προσώπου.
Η σχετική συνταξιοδοτική νομοθεσία προβλέπει πλήρη και αυτοδίκαιη απώλεια της σύνταξης, μόλις ο υπάλληλος καταδικαστεί αμετάκλητα σε ποινή κάθειρξης για κλοπή, υπεξαίρεση, απάτη, δωροδοκία, απιστία, πλαστογραφία κ.λπ σε βάρος του Δημοσίου.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
Δυστυχώς, φίλτατοι συνέλληνες καί φίλτατες συνελληνίδες, δεν έχουμε τους νόμους των Αρχαίων Αθηναίων, επί τέτοιων θεμάτων, ώστε να δείτε πόσον ακριβώς θα "δωροδοκούνταν". Έτσι, παραθέτω σκοπίμως τους Αθηναϊκούς νόμους καί μετά πείτε μου, οι Αρχαίοι Αθηναίοι θα θεωρούνταν σήμερα ως "δημοκράτες" ή ως "φασίστες", τύραννοι", "αυταρχικοί" κ.λ.π.
ΑπάντησηΔιαγραφή(1) Δημοσθένους "Κατά Μειδίου ή περί του κονδύλου"
Αρχαίον κείμενον
[113] Ταῦτα μὲν οὖν ἀπείποι τις ἄν, οἶμαι, θρηνῶν. Τὸν δὲ νόμον μοι λέγ᾽ ἐφεξῆς, ὥσπερ ἠρξάμην. Λέγε.Νόμοςἐάν τις Ἀθηναίων λαμβάνῃ παρά τινος, ἢ αὐτὸς διδῷ ἑτέρῳ, ἢ διαφθείρῃ τινὰς ἐπαγγελλόμενος, ἐπὶ βλάβῃ τοῦ δήμου ἢ ἰδίᾳ τινὸς τῶν πολιτῶν, τρόπῳ ἢ μηχανῇ ᾑτινιοῦν, ἄτιμος ἔστω καὶ παῖδες καὶ τὰ ἐκείνου.
Μετάφραση "Κάκτου"
Νομίζω πάντως πως η μεμψιμοιρία για την κατάσταση αυτή είναι κουραστική. Διάβασε συνέχεια τον νόμο, όπως είχα αρχίσει. Διάβασε.
ΜΟΜΟΣ
Αν κάποιος Αθηναίος δωροδοκηθεί ή δωροδοκήσει άλλον ή με υποσχέσεις εξαγοράσει κάποιους προς ζημία του δήμου ή κάποιου πολίτη προσωπικά, με οποιονδήποτε τρόπο ή τέχνασμα, στερείται, ο ίδιος καί τα παιδιά του, τα πολιτικά δικαιώματα καί δημεύεται η περιουσία του.
(2) Δεινάρχου "Κατά Δημοσθένους"
Αρχαίον κείμενον
[60] δεῖξον γὰρ τοῖς δικασταῖς σύ, Δημόσθενες, νυνὶ ὡς τούτων τι τῶν ἁμαρτημάτων ὅμοιόν ἐστι τοῖς σοῖς ἀδικήμασι, καὶ ὡς τὸ δῶρα λαμβάνειν κατὰ τῆς πατρίδος συγγνώμης ἐστὶν ἄξιον, ὥστ᾽ ἀποφύγοις ἂν παρὰ τούτοις εἰκότως. ἀλλ᾽ οἱ νόμοι περὶ μὲν τῶν ἄλλων ἀδικημάτων τῶν εἰς ἀργυρίου λόγον ἀνηκόντων διπλῆν τὴν βλάβην ὀφλεῖν κελεύουσι, περὶ δὲ τῶν δωροδοκούντων δύο μόνον τιμήματα πεποιήκασιν, ἢ φάνατον, ἵνα ταύτης τυχὼν τῆς ζημίας ὁ λαβὼν παράδειγμα γένηται τοῖς ἄλλοις, ἢ δεκαπλοῦν τοῦ ἐξ ἀρχῆς λήμματος τὸ τίμημα τῶν δώρων, ἵνα μὴ λυσιτελήσῃ τοῖς τοῦτο τολμῶσι ποιεῖν.
Μετάφραση "Κάκτου"
Απόδειξε, λοιπόν, τώρα στους δικαστές, Δημοσθένη, ότι ένα από τα παραπάνω παραπτώματα είναι όμοιο με τα δικά σου αδικήματα καί ότι ο στρεφόμενος εναντίον της πατρίδας χρηματισμός είναι άξιος συγγνώμης, ώστε εύλογα να σε αθωώσουν οι δικαστές. Οι νόμοι όμως σχετικά με τα άλλα οικονομικά εγκλήματα επιβάλλουν καταβολή ποσού διπλασίου της προξενηθείσης ζημίας, για την περίπτωση της δωροδοκίας προβλέπουν δύο μόνον ποινές: ή τη θανατική, ώστε όποιος πήρε χρήματα να τιμωρείται με αυτήν καί να γίνεται παράδειγμα στους άλλους, ή την καταβολή δεκαπλασίου ποσού από το αρχικό της δωροληψίας, ώστε η πράξη να μη συμφέρει όσους τολμούν να την κάνουν.
(Β) Χρήσιμα στοιχεία
ΑπάντησηΔιαγραφή(1) Ο Δημοσθένης ήταν οικογενειακός καί πολιτικός αντίπαλος του πλουσίου Μειδίου, ήδη παιδιόθεν. Το 352π.α.χ.χ. ή κατ' άλλην εκδοχήν το 348π.α.χ.χ., ο Δημοσθένης ορίσθηκε χορηγός τραγωδίας. Τότε, ο Μειδίας, μέσω πληρωμένων εκ του ιδίου εγκαθέτων, κατέστρεψε τα ενδύματα καί τα μηχανήματα της χορηγίας του Δημοσθένους, αλλά τελικώς ο Δημοσθένης κατόρθωσε καί δημιούργησε νέα. Έτσι, την ημέραν της ενάρξεως των παραστάσεων της τριλογίας του Δημοσθένους, ο Μειδίας ενώπιον τρισμυρίων(30.000) θεατών, επιτέθηκε καί γρονθοκόπησε τον Δημοσθένη. Ο Δημοσθένης, αφού μέσω της "προβολής", δικαιώθηκε από την Εκκλησίαν του Δήμου, ετοιμαζόταν προς δικαστικήν προσφυγήν κατά του Μειδίου, αλλά επενέβησαν οι δύο(2) παρατάξεις, λόγω των διενέξεων με τον Φίλιππον Β΄ καί αφού ο Μειδίας απεζημίωσεν τον Δημοσθένη καί δεσμεύθηκε περί της άπαξ διά παντός παύσεως της έχθρας του προς τον Δημοσθένη, έληξε το θέμα. Έτσι, το πρώτον κείμενον προέρχεται από αυτόν ακριβώς τον λόγον του Δημοσθένους, μηδέποτε όμως εκφωνησθέντα αλλά δημοσιευθέντα εκ μέρους του γραπτώς.
(2) Το επόμενον κείμενον, εξ ίσου σημαντικόν αφορά μίαν άλλην υπόθεσιν, επικεντρουμένη περί τον Δημοσθένην. Το 325-324π.α.χ.χ.,
ο ταμίας του Αλεξάνδρου Γ΄ Μακεδόνος, ονόματι Άρπαλος, κατεχράσθη συνολικώς πεντακισχίλια(5.000) τάλαντα καί με την εταίρα του έφυγεν από την θέσιν του, έχοντας μισθοφόρους. Εξ αυτών, κατέθεσε τα επτακόσια εν Αθήναις, επί του Παρθενώνος, ενώ την επομένην ημέραν οι Αθηναίοι βρήκαν μόλις τα ημίσεα, δηλαδή τριακόσια πενήντα(350). Μεταξύ των κατηγορηθέντων περί δωροδοκίας ήταν καί ο ρήτορας Δημοσθένης, αλλά παρά τη μη παράθεση απτών στοιχείων περί δωροδοκίας του, λόγω της αξιώσεως του Αλεξάνδρου περί παραδόσεως του Αρπάλου καί κυρίως των χρημάτων, καθώς καί της αντιμακεδονικής πολιτικής του Δημοσθένους, ο Δημοσθένης κατεδικάσθη. Όμως, παρελθόντων ελαχίστων μηνών, δολοφονηθέντος του Αρπάλου στην Πελοπόννησο, προσεκομίσθησαν εκ των εμπίστων του Αρπάλου τα ονόματα των δωροδοκηθέντων Αθηναίων ηγητόρων καί τα ποσά της δωροληψίας τους, οπότε καί διεπίστωσαν όλοι ανεξαιρέτως την αθωότητα του Δημοσθένους. Περί του σκανδάλου των "Αρπαλείων ταλάντων" υπάρχουν πλείστες Αρχαίες Ελληνικές πηγές, διότι απετέλεσε αν όχι το μέγιστον, ένα εκ των μεγαλυτέρων οικονομικών σκανδάλων της Αρχαιότητος. Τα συμπεράσματα δικά σας.-
Υστερόγραφον: Ο Δείναρχος ήταν Κορίνθιος ως προς την καταγωγήν του, ενώ έζησε την περίοδον 360-290/280π.α.χ.χ. Διέμεινε στην Αθήνα ως μέτοικος καί καθώς δεν είχε πολιτικά δικαιώματα, ενώ διέθετε μίαν ευρυτάτην παιδείαν, εργάσθηκε ως λογογράφος, δηλαδή έγραφεν επί αμοιβή δικανικούς λόγους, χάριν Αθηναίων, αδυνατούντων προς την δικαστικήν υπεράσπισίν τους, έναντι των αντιπάλων τους. Εν Αθήναις εγκαθίσταται το 342/341π.α.χ.χ., δηλαδή κατά την κορύφωσιν της πολιτικής δράσεως του Δημοσθένους, ενώ διαμενει έως καί του 307/306π.α.χ.χ., καθώς λόγω της πολιτικής υποστηρίξεώς του προς τον ολιγαρχικόν Δημήτριον Φαληρέαν, εξορίζεται καί καταφεύγει στην Χαλκίδα. Εκ Χαλκίδος επιστρέφει τελικώς εν Αθήναις το 292π.α.χ.χ., όταν ένας παλαιός φίλος του, κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί, ο Πρόξενος, του κλέπτει το σύνολον των χρημάτων του. Έτσι, σχεδόν εβδομηοντούτης εκφωνεί πρώτην φοράν αυτοπροσώπως λόγον ενώπιον ενός Αθηναϊκού δικαστηρίου. Πεθαίνει σχετικώς βραδέως μετά την δίκην, Ίσως την επομένην πενταετίαν-δεκαετίαν, δηλαδή το αργότερον έως του 280π.α.χ.χ.-
ΑπάντησηΔιαγραφή