ΗΣΥΧΙΑΝ ΕΙΧΕΝ Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΛΕΓΕ ΟΥΔΕΙΣ, ΔΕΔΙΩΣ ΚΑΙ ΟΡΩΝ ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΞΥΝΕΣΤΗΚΟΣ

Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας. Ένα διδακτικό περιστατικό για τις πολιτικές δίκες και τις σκευωρίες που μπορεί να στήσει το όποιο καθεσ...

Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας.

Ένα διδακτικό περιστατικό για τις πολιτικές δίκες και τις σκευωρίες που μπορεί να στήσει το όποιο καθεστώς εναντίον αθώων ανθρώπων, περιγράφεται στον δικαστικό αγώνα των ηθικών και δίκαιων δικαστών Τερτσέτη – Πολυζωίδη να πείσουν τους υπόλοιπους δικαστές να μην καταδικάσουν σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη, αφού τα «στοιχεία» ήταν ανύπαρκτα και κάποια μέχρι και πλαστά, και μόνο η βούληση της διεφθαρμένης εξουσίας ήταν που ήθελε έναν αθώο πατριώτη νεκρό.

Ο Τερτσέτης όχι μονάχα δεν τ’ αρνιέται πως γύρεψε, μ’ όλους τους τρόπους να τους συγκινήσει, μα στην απολογία του περηφανεύεται γι’ αυτό.

«-Ναι, παραδέχτηκε, έκλαψα ενώπιον των τριών… Η εντολή “ου φονεύσεις” μ’ εφόβιζεν απαρηγόρητα, επειδή φόνος ασυγχώρητος είναι ο άδικος αποκεφαλισμός ανθρώπου. Ναι! σχεδόν εγονάτισα, φιλώντας τα χέρια των τριών.

Μα όλα πήγαν χαμένα -κι οι παρακλήσεις, και τα επιχειρήματα, και τα δάκρυα».

Οι τρεις άλλοι δικαστές μένουν ψυχροί κι αμετάπειστοι -προτιμάνε από τη δόξα που απόχτησαν ο Πολυζωίδης κι ο Τερτσέτης, να μείνουν, όπως τόσοι άλλοι πριν κι έπειτα απ’ αυτούς, δικαστές σκοπιμότητας.

-Με τέτοια αποδεικτικά, τους φωνάζει για μια στιγμή ο Τερτσέτης ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται σε θάνατο!

Τίποτα… Οι δοτοί δικαστές ήταν από τους ανθρώπους που δεν είχαν ανάστημα να το ορθώσουν ενάντια στην εξουσία και τον καταδίκασαν, αλλά δεν κέρδισαν τίποτε.