19ΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΑΙΔΟΣ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ ΣΤΗΝ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΑΝ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ!..

ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΑΝ: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΙ Ο...

ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΑΝ: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ»... ΡΕ ΜΗΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ;

efsyn.gr_ Οσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο λόγος που ο Γ., 19 χρόνων, αντιμετωπίζει σήμερα με ψυχραιμία όσα του συνέβησαν το Σάββατο το βράδυ, όταν άγνωστοι πήγαν να τον φτύσουν κι έπειτα τον καταδίωξαν στο κέντρο της Αθήνας, είναι πως έχει πέσει κι άλλες φορές θύμα ομοφοβικής βίας και ξέρει πώς να το διαχειριστεί.

«Εχω μάθει να βάζω ένα τείχος και γίνομαι αρκετά εριστικός, δεν αφήνω το περιθώριο να με επηρεάσουν αυτά τα περιστατικά. Μπορώ να πω μάλιστα πως χαίρομαι που έτυχε το συγκεκριμένο περιστατικό σε μένα και όχι σε κάποιον πιο αδύναμο, κάποιον που δεν ξέρω αν θα κατάφερνε να γλιτώσει ή τι αντίκτυπο θα είχε στη ζωή του», δηλώνει στην «Εφ.Συν.».

Το χρονικό

Γύρω στις 12.30 το βράδυ, καθώς προχωρούσε με δυο μπουκάλια μπίρα κοντά στην Αλεξάνδρας για να πάει να συναντήσει τους φίλους του, είδε ένα αυτοκίνητο να περνά δίπλα του, τον οδηγό να ανοίγει το τζάμι και να τον φτύνει, χωρίς να τον πετύχει. «Ηταν αρκετά γρήγορο, δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Συνεχίζω την πορεία μου προς την Αλεξάνδρας και βλέπω το ίδιο αυτοκίνητο, ένα μαύρο τζιπ, να ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και να έρχεται κατά πάνω μου με ανοιχτά τα μεγάλα φώτα. Ηταν ξεκάθαρο ότι πήγαιναν να με πατήσουν.

»Συνειδητοποιώ ότι ανοίγουν οι πόρτες, βγαίνει ένας τυπάς και μου φωνάζει ότι θέλει μόνο να μου μιλήσει ήρεμα και καλά. Οσο προσπαθεί να με καθυστερήσει, βλέπω έναν άλλο να βγαίνει από την πίσω πόρτα και να τρέχει κατά πάνω μου. Αρχίζω να τρέχω και φτάνω στην Αλεξάνδρας. Βγάζω το σακίδιο από την πλάτη για να μη με αρπάξει από εκεί και του πετάω το μπουκάλι την μπίρα να τον καθυστερήσω. Διασχίζω την Αλεξάνδρας ανάμεσα στα αυτοκίνητα που τρέχουν.

»Για τα επόμενα πέντε λεπτά είμαι σίγουρος πως έχω γλιτώσει. Βρίσκομαι κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, μια περιοχή στην οποία αισθάνομαι ασφάλεια, παρόλο που δυστυχώς γύρω από την περιοχή συμβαίνουν συχνά ομοφοβικά περιστατικά. Περπατώ στην Πλαπούτα και ξαναβλέπω το μαύρο τζιπ να μπαίνει ανάποδα, να ανοίγει η πόρτα και τον ίδιο τύπο να τρέχει προς τα πάνω μου. Βγαίνω τρέχοντας στην Καλλιδρομίου, μπαίνω Τοσίτσα και μετά πλατεία. Εκεί συνάντησα έναν φίλο, του τα είπα και είχα τον νου μου μήπως περάσει το τζιπ να κρατήσω την πινακίδα. Δεν τους ξαναείδα».

Δημοσιοποίηση

Τις επόμενες ημέρες, ο Γ. έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι του συνέβη, η ιστοσελίδα του ΛΟΑΤ περιοδικού Antivirus (www.avmag.gr) δημοσιοποίησε την υπόθεση και η οργάνωση Colour Youth–Κοινότητα Νέων LGBTQ το κατέγραψε για τις ανάγκες του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. «Να εμπλακώ όμως με την αστυνομία, δεν θα το έκανα. Δεν ξέρω αν όντως θα βοηθήσει, δεν αισθάνομαι ασφάλεια με την αστυνομία. Γνωρίζω άλλα ομοφοβικά περιστατικά, στα οποία δράστες ήταν αστυνομικοί, όπως γνωρίζω ότι δεν υπάρχει εκπαίδευση στην αστυνομία για την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών», τονίζει.

Αλλωστε, όλα τα περιστατικά ομοφοβικής βίας που έζησε στο Λύκειο, περιστατικά εκφοβισμού και βίας σαν αυτά που τώρα ανακαλύπτουν τα ΜΜΕ, με αφορμή την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα, όλα τα αντιμετώπισε με τη βοήθεια λίγων καλών φίλων. «Ηταν σύνηθες στο σχολείο να σε περιμένουν απ' έξω 30 άτομα για να σπάσουν πλάκα με την ύπαρξή σου ή να σε περιμένουν να σε αρχίσουν στις κλοτσιές και τις μπουνιές. Να σταματάνε μπροστά σου με το μηχανάκι, να βγάζουν κατσαβίδι και να σου λένε ότι είσαι τόσο “πούστης” που λυπούνται και να σε χτυπήσουν.

»Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι πάντα διαθέσιμο ούτε έτοιμο να καταλάβει. Οι δικοί μου δεν γνωρίζουν ούτε για το περιστατικό του Σαββάτου ούτε για τα παλιότερα. Στο σχολείο, υπήρχε μεν κάποια κατανόηση από τους καθηγητές, αλλά καμία πραγματική αντίδραση. Μόνο μία φορά στη Γ' Λυκείου παρενέβη η διευθύντρια, όταν μια ομάδα ΛΟΑΤ παιδιών αντιδράσαμε δυναμικά. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, τίποτα. Ελεγαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι γιατί τα περιστατικά συνέβαιναν, λέει, έξω από το σχολείο.

»Υποκριτικό, γιατί συνέβαιναν ακριβώς έξω από την πόρτα του σχολείου. Ουσιαστικά πέρασε ο καιρός και τα πράγματα ξεχάστηκαν, όπως θα ξεχαστούν τώρα με τον Βαγγέλη, όπως έχουν ξεχαστεί τόσες φορές. Τα φαινόμενα αυτά είναι πολύ συχνά και δυστυχώς μαθαίνουμε ελάχιστα, γιατί τα θύματα δεν τολμούν να μιλήσουν. Αν μιλήσεις για την ομοφοβία που δέχεσαι, κινδυνεύεις να δεχτείς ακόμη περισσότερη ομοφοβία από αυτούς που υποτίθεται ότι πρέπει να σε προστατεύσουν. Βρίσκεσαι σε έναν φαύλο κύκλο», μας λέει.