ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΟΚ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΑ... Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΜΑΣ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ 70 ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΜΑΝΤΗΛΑ...!!!

Τα μαντήλια τους ανεμίζουν, εκείνες χαμογελαστές αφήνουν ελεύθερα τα μαλλιά τους και ποζάρουν στο φακό, άλλοτε συνεσταλμένες, άλλοτε με...

Τα μαντήλια τους ανεμίζουν, εκείνες χαμογελαστές αφήνουν ελεύθερα τα μαλλιά τους και ποζάρουν στο φακό, άλλοτε συνεσταλμένες, άλλοτε με περισσότερο θάρρος… Τα λίγα λεπτά που έχουν στη διάθεσή τους δίχως το υποχρεωτικό χιτζάμπ που «φυλακίζει» το κεφάλι τους σημαίνουν ελευθερία και αυτή την ελευθερία οι γυναίκες του Ιράν λαχταρούν να πιουν μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Αυτή την αίσθηση αφήνουν στον επισκέπτη της σελίδας στο Facebook «My Stealthy Freedom» οι δεκάδες φωτογραφίες νέων γυναικών από την Τεχεράνη και άλλες περιοχές του Ιράν που αψηφώντας τον αυστηρό θρησκευτικό νόμο αποφασίζουν να απαλλαγούν για λίγο από το μαντήλι τους απαντώντας στο κάλεσμα της Ιρανής δημοσιογράφου και δημιουργού της σελίδας, Μασίχ Αλινεζάντ, να πουν «όχι» στην παραβίαση των γυναικείων δικαιωμάτων.

Η Μασίχ Αλινεζάντ με την πρωτοβουλία της να δημιουργήσει το «My Stealthy Freedom» που έως τώρα συγκεντρώνει περίπου 800.000 likes ζητά από τις Ιρανές να αφαιρέσουν δημοσίως το χιτζάμπ, το οποίο έπειτα από την πτώση του σάχη και την επιβολή του ισλαμικού θρησκευτικού νόμου είναι υποχρεωτικό για κάθε γυναίκα από την ηλικία των επτά, και να αναρτήσουν μία φωτογραφία τους στη σελίδα της. Η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες της και αρχικά δειλά-δειλά, αλλά στη συνέχεια με ολοένα περισσότερη τόλμη, δεκάδες ήταν οι γυναίκες που συμμετείχαν στην προσπάθειά της.



Ποια είναι, όμως, η Μασίχ Αλινεζάντ, η οποία απελάθηκε από τη χώρα της, καθώς κρίθηκε persona non grata από την ιρανική κυβέρνηση; Ποια είναι η γυναίκα που εγκατέλειψε με πόνο την οικογένειά της και τώρα ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη ως δημοσιογράφος; Ποια είναι η γυναίκα-σύμβολο που δεν σιωπά όταν σκληροπυρηνικοί κληρικοί την αποκαλούν «πόρνη; 

Η Μασίχ Αλινεζάντ μιλάει στο protothema.gr και εξηγεί τον νόμο του χιτζάμπ, την τιμωρία που επιβάλλεται σε όποια γυναίκα εντοπιστεί να κυκλοφορεί δημόσια χωρίς μαντήλι και καλεί τους Δυτικούς πολιτικούς να θέσουν σοβαρά ερωτήματα στην ιρανική κυβέρνηση για την παραβίαση των γυναικείων δικαιωμάτων.



Πώς γεννήθηκε η ιδέα της σελίδας «My Stealthy Freedom»;

Όλα ξεκίνησαν από μία δική μου φωτογραφία. Στο Ιράν ζούσα με περιορισμούς όλη μου τη ζωή. Κάθε φορά που πηγαίνω σε μία ελεύθερη χώρα και νιώθω τον άνεμο στα μαλλιά μου νιώθω ότι βρισκόμουν υπό καθεστώς ομηρίας. Έγραψα για αυτή την αίσθηση και ανήρτησα στο Διαδίκτυο μία φωτογραφία μου από το Λονδίνο σε ένα δρόμο γεμάτο λουλούδια. Έγραψα ότι έτρεχα και ένιωθα τον αέρα στα μαλλιά μου και αισθάνθηκα σαν να ήμουν όμηρος στα χέρια της ιρανικής κυβέρνησης. Βρήκα μία ακόμα φωτογραφία μου ενώ βρισκόμουν στο Ιράν. Οδηγούσα χωρίς μαντήλι στο κεφάλι μου και έγραψα στις Ιρανές ζητώντας  δικές τους φωτογραφίες με τις στιγμές ελευθερίας τους. Ονόμασα τη σελίδα «Η Λαθραία Ελευθερία μου» γιατί δεν επιτρέπεται να βγάλεις το μαντήλι και αν το κάνεις η αστυνομία καραδοκεί. Κάπως έτσι ξεκίνησε το «My Stealthy Freedom» όταν οι γυναίκες από το Ιράν άρχισαν να μου στέλνουν τις δικές τους φωτογραφίες χωρίς χιτζάμπ. Με βομβάρδισαν με φωτογραφίες. Οι Ιρανές εύχονται να είχαν την ίδια ελευθερία.



Τι σημαίνουν για μία Ιρανή οι φωτογραφίες χωρίς χιτζάμπ; Φοβούνται οι γυναίκες που βγαίνουν δημόσια με ακάλυπτο το κεφάλι;
Αν είσαι γυναίκα στο Ιράν ξεκινάς να φοβάσαι από την ηλικία των επτά γιατί τότε ξεκινάς να φοράς χιτζάμπ. Σε ελέγχουν άνθρωποι στο δρόμο για να διαπιστώσουν αν το φοράς σωστά. Ξεκινούμε τον αγώνα, λοιπόν, στα επτά μας χρόνια. Όταν περπατάς στον δρόμο είσαι προετοιμασμένη να δεχθείς προειδοποιήσεις από την αστυνομία ηθών δημοσίως, στους δρόμους. Το να βγάλεις, λοιπόν, φωτογραφίες χωρίς μαντήλι είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας κατά του καταπιεστικού νόμου του χιτζάμπ. Είναι η μόνη επιλογή να ακουστούν. Ρισκάρουν τη ζωή τους για να το κάνουν. 



Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να εκφραστούν στο πλαίσιο αυτών των περιορισμών;

Υπάρχουν πολλές γυναίκες ακτιβίστριες. Οι ακτιβίστριες διαμαρτύρονται για αυτόν τον νόμο. Ωστόσο, αυτές (που στέλνουν φωτογραφίες) είναι απλές γυναίκες από χωριά που δεν έχουν καμία σχέση με τον ακτιβισμό. Θέλουν απλώς να ζήσουν ελεύθερες. Ο μόνος τρόπος να το καταφέρουν είναι να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Είναι κανονικές γυναίκες που θέλουν να είναι ο εαυτός τους. Η μόνη επιλογή είναι να μιλήσουν. Είναι το βασικό τους δικαίωμα. Δεν έχουν μία επίσημη φωνή από τα ΜΜΕ του Ιράν. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση βλέπεις μόνο γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, ντυμένες με χιτζάμπ. Έτσι, χρησιμοποιούν τους τόπους κοινωνικής δικτύωσης για να ακουστούν. Γίνονται οι ίδιες οι αφηγήτριες της ιστορίας τους. 



Αυτό αποτελεί επιλογή μόνο για τις προνομιούχες γυναίκες; Μιλήσατε για Ιρανές που ζουν στην επαρχία. Έχουν ανάλογες επιλογές διαμαρτυρίας;

Κατάγομαι από ένα μικρό παραδοσιακό χωριό. Μερικές γυναίκες δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Όταν νεαρές γυναίκες ξεκινούν τη φοίτησή τους στο Πανεπιστήμιο και αποκτούν πρόσβαση στο Διαδίκτυο ανακαλύπτουν τα δικαιώματά τους. Μπορούν, λοιπόν, με τη σειράς τους να εκπαιδεύσουν τις παλαιότερες γενιές στην επαρχία. Η χρήση του Facebook και άλλων τόπων κοινωνικής δικτύωσης δεν μας βοηθάει μόνο στον αγώνα κατά του υποχρεωτικού χιτζάμπ, αλλά επιτρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού και οι κόκκινες γραμμές της κοινωνίας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ για εμάς. Αυτά που μαθαίνουν είναι απλώς προπαγάνδα από τα ισλαμικά ΜΜΕ που υποστηρίζουν ότι όσες γυναίκες αρνούνται να φορέσουν το χιτζάμπ τάσσονται κατά του Ισλάμ. Τα κοινωνικά δίκτυα μας δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσουμε, να ακουστούμε, να μιλήσουμε απευθείας στον κόσμο. Να πούμε στον κόσμο ποιες είμαστε και τι θέλουμε. Να τους πούμε ότι επιθυμούμε την ελευθερία μας και την ελευθερία της επιλογής και για εκείνους. Θέλουμε σεβασμό και θέλουμε να περπατούμε πλάι πλάι μαζί τους. Σύμφωνα με την ιρανική αστυνομία, το περασμένο χρόνο 3,5 εκατ. γυναικών δέχθηκαν προειδοποίηση από την αστυνομία της ηθικής. Γιατί; Γιατί δεν φορούσαν σωστά το ισλαμικό χιτζάμπ και 18 από αυτές δικάστηκαν.