Ο «Στόχος» μεταφέρει χωρίς σχόλια το σημερινό (Τρίτη 9 Ιουλίου 2015) άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Παναγιώτη Λιάκου, από την τελευταία ...
Τον ενοχλούν όταν παρελαύνουν ένστολοι άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων. Χαίρεται αν φορούν γόβες ή είναι εντελώς ξεβράκωτοι
Δευτέρα 29/10/2012. Εκπομπή Κοινωνία Ωρα Mega. Ο κ. Μπουτάρης δηλώνει: «Το καρακιτσαριό το χουντικό δεν θα το κάνει δεκτό ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Το καρακιτσαριό είναι ότι κάναμε αναπαράσταση με στολές εποχής, με έφιππα τμήματα, τα οποία περάσαν τη μισή πόλη». Το «καρακιτσαριό» ήταν η αναπαράσταση της απελευθέρωσης της πόλης από τους Τούρκους! Οι στολές εποχής του Ελληνικού Στρατού ήταν κιτς; Μήπως η σημαία μας; Μήπως τα έφιππα τμήματα που είχαν περάσει από τη μισή πόλη; Οι Οθωμανοί ήταν πιο τυποδεμένοι, πιο κομψοί στην αισθητική τους; Από το κιτς της γιορτής για τα 100 χρόνια ελεύθερου βίου και απόδρασης από τον οθωμανικό τάφο, η Θεσσαλονίκη αναβαθμίστηκε (επί Μπουτάρη). Είχαμε παρελάσεις «ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας» και ξεβράκωτες ποδηλατάδες με βαμμένους ποδηλάτες. Τι άλλο θέλει ένας πολίτης της συμπρωτεύουσας για να νιώσει εξελιγμένος, προοδευτικός; Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Ενα φέσι, ένα ζευγάρι γόβες, ένα κασκόλ με φτερά, ζαρτιέρες, ένα ποδήλατο και ένα κιλό ντουκόχρωμα για να περάσεις δυο στρώσεις τις δίπλες σου πριν κάνεις ποδήλατο.
Καβάφης
Τι άλλο να αρέσει του δημάρχου - εκτός από τους παρδαλούς αλαλαγμούς των παρελάσεων ομοφυλόφιλης υπερηφανείας και τους ουρανοντυμένους ποδηλάτες με τις υποταγμένες σέλες και τα βαμμένα κορμιά; Προτείνουμε Κ. Καβάφη για την περίπτωσή του. Το ποίημα που ακολουθεί τιτλοφορείται «Ενας Γέρος»:
«Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος / σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος· με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά. / Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια / σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια / που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει. / Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει / σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα· / και πως την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! - / την ψεύτρα που έλεγε· "Aύριο. Εχεις πολύν καιρό".
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση / χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι / κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
.... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται / ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται / στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι».
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.