ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ του Ανειδίκευτου Συνεργάτη Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ενημέρωση από τις Βρυξέλλες για να ξέρεις που βαδίζου...
ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ
του Ανειδίκευτου Συνεργάτη
Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ενημέρωση από τις Βρυξέλλες για να ξέρεις που βαδίζουμε. Ούτε να έχεις πηγές στη Καγκελαρία ή το γραφείο του Ντάισελμπλουμ. Με το που μπαίνεις στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, μέρες καύσωνα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που φοβόμαστε, έχει συμβεί. Γκρέξιτ.
Οι συνθήκες είναι όντως τριτοκοσμικές. Δευτέρα μεσημέρι και πάω με το τρένο στον Πειραιά. Έξω κάνει φοβερή ζέστη, μέσα δροσιά. Αλλά μέχρι την Καλλιθέα. Από εκεί και κάτω κλείνουν τα κλιματιστικά. Καύσωνας και των γονέων.
Μόλις σταματά το τρένο πλησιάζω τον οδηγό. Τον ρωτώ γιατί. Μου λέει πως κάνω λάθος, στο τέλος, όμως παραδέχεται ότι το κλιματιστικό ...είχε χαλάσει. Η εμπειρία της επιστροφής ήταν χειρότερη. Δύο λεπτά πριν από την αναχώρηση, τα κλιματιστικά δεν δουλεύουν. Τα βαγόνια έχουν μετατραπεί σε κολαστήριο και πολλοί επιβάτες μένουν έξω από το συρμό.
Γιατί δεν δουλεύουν τα κλιματιστικά κύριε; Ρωτώ τον οδηγό. Δουλεύουν, πως δεν δουλεύουν, διαμαρτύρεται. Δεν δουλεύουν, πετάγονται πολλοί επιβάτες που είχαν ακούσει τη συζήτηση. Με το πάτημα ενός κουμπιού, ο οδηγός διαψεύστηκε για μία ακόμη φορά. Αυτή τη φορά για τον ισχυρισμό του ότι τα μηχανήματα είναι ασυντήρητα και χαλούν διαρκώς.
Ένα πράγμα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Το γεγονός ότι σε πολλά βαγόνια τα παράθυρα παραμένουν ανοιχτά που σημαίνει είτε ότι δεν δουλεύουν τα κλιματιστικά και οι επιβάτες ανοίγουν τα παράθυρα για να δροσιστούν ή ότι κανείς αρμόδιος των ΗΣΑΠ δεν έκανε τον κόπο να κλείσει τα παράθυρα για να μην ταξιδεύουν οι επιβάτες σε συνθήκες χαμάμ. Και τα δύο είναι απαράδεκτα.
Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ενημέρωση από τις Βρυξέλλες για να ξέρεις που βαδίζουμε. Ούτε να έχεις πηγές στη Καγκελαρία ή το γραφείο του Ντάισελμπλουμ. Με το που μπαίνεις στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, μέρες καύσωνα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που φοβόμαστε, έχει συμβεί. Γκρέξιτ.
Οι συνθήκες είναι όντως τριτοκοσμικές. Δευτέρα μεσημέρι και πάω με το τρένο στον Πειραιά. Έξω κάνει φοβερή ζέστη, μέσα δροσιά. Αλλά μέχρι την Καλλιθέα. Από εκεί και κάτω κλείνουν τα κλιματιστικά. Καύσωνας και των γονέων.
Μόλις σταματά το τρένο πλησιάζω τον οδηγό. Τον ρωτώ γιατί. Μου λέει πως κάνω λάθος, στο τέλος, όμως παραδέχεται ότι το κλιματιστικό ...είχε χαλάσει. Η εμπειρία της επιστροφής ήταν χειρότερη. Δύο λεπτά πριν από την αναχώρηση, τα κλιματιστικά δεν δουλεύουν. Τα βαγόνια έχουν μετατραπεί σε κολαστήριο και πολλοί επιβάτες μένουν έξω από το συρμό.
Γιατί δεν δουλεύουν τα κλιματιστικά κύριε; Ρωτώ τον οδηγό. Δουλεύουν, πως δεν δουλεύουν, διαμαρτύρεται. Δεν δουλεύουν, πετάγονται πολλοί επιβάτες που είχαν ακούσει τη συζήτηση. Με το πάτημα ενός κουμπιού, ο οδηγός διαψεύστηκε για μία ακόμη φορά. Αυτή τη φορά για τον ισχυρισμό του ότι τα μηχανήματα είναι ασυντήρητα και χαλούν διαρκώς.
Ένα πράγμα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Το γεγονός ότι σε πολλά βαγόνια τα παράθυρα παραμένουν ανοιχτά που σημαίνει είτε ότι δεν δουλεύουν τα κλιματιστικά και οι επιβάτες ανοίγουν τα παράθυρα για να δροσιστούν ή ότι κανείς αρμόδιος των ΗΣΑΠ δεν έκανε τον κόπο να κλείσει τα παράθυρα για να μην ταξιδεύουν οι επιβάτες σε συνθήκες χαμάμ. Και τα δύο είναι απαράδεκτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.