Η φύση και η βαρύτητα της κλεπτομανίας διαφέρει από το παιδί στον ενήλικo διότι τα παιδιά είναι εκ φύσεως λιγότερο λογικά και περισσότε...
Η φύση και η βαρύτητα της κλεπτομανίας διαφέρει από το παιδί στον ενήλικo διότι τα παιδιά είναι εκ φύσεως λιγότερο λογικά και περισσότερο παρορμητικά.
Τα παιδιά κλέβουν για να κατακτήσουν ένα αντικείμενο, ένα σύμβολο, μια βαθύτερη ανάγκη του εαυτού. Η μοναξιά, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η πίστη ότι δεν τα αγαπάνε, η ανασφάλεια, το αίσθημα απόρριψης, η έντονη ανάγκη αποδοχής, είναι συνήθη κίνητρα της κλεπτομανίας.
Συνεπώς όταν το παιδί κλέβει, δεν κλέβει το αντικείμενο αυτό καθαυτό, αλλά το συναίσθημα που συνοδεύει την απόκτησή του.
Το παιδί που κλέβει δυσκολεύεται να αντισταθεί στις εσωτερικές του παρορμήσεις. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται αυτά που κλέβει, συνήθως μάλιστα πρόκειται για άχρηστα και περιττά αντικείμενα. Κυριαρχεί μέσα του μια άρρητη επιταγή που του λέει «πάρε ό,τι μπορείς κρυφά», «γέμισε το κενό γρήγορα», μια ανάγκη στην οποία στηρίζεται ο συναισθηματικός κόσμος του παιδιού.
Το παιδί που κλέβει μπορεί να είναι ψυχαναγκαστικό, να δυσκολεύεται να καταλάβει ότι η πράξη του είναι μη επιτρεπτή. Νιώθει μια αυξημένη ένταση πριν κλέψει και κατά τη διάρκεια της κλοπής η ένταση γίνεται ικανοποίηση και ευχαρίστηση.
Εχει δυσκολία να μοιράζεται τα προσωπικά του αντικείμενα, επιμονή να κρύβει τα παιχνίδια του, λέει συχνά ψέματα και εκδηλώνει έντονο και δυσανάλογο ενδιαφέρον για αντικείμενα που ανήκουν σε άλλους ή που βλέπει στα καταστήματα.
Πώς προτείνετε στους γονείς να αντιμετωπίσουν την κλεπτομανία στο παιδί τους;
Οι περισσότεροι γονείς νιώθουν μέσα τους ιδιαίτερα στιγματισμένοι όταν το παιδί τους κλέβει. Μπορεί να φοβούνται λανθασμένα ότι το παιδί τους θα εξελιχθεί σε έναν επικίνδυνο και αντικοινωνικό ενήλικο.
Εγκλωβίζονται συχνά σε δυσεπίλυτα συναισθήματα θυμού, ενοχών, απόγνωσης και αμφιθυμίας απέναντι στο παιδί τους, αποκρύπτοντας το πρόβλημα από τους δασκάλους και το υπόλοιπο περιβάλλον .
Το αποτέλεσμα είναι η χρήση αναποτελεσματικών και δυνάμει επικίνδυνων μεθόδων διαπαιδαγώγησης, όπως η τιμωρητικότητα, ο εξευτελισμός του παιδιού, το να το αποκαλούν «κλέφτη», που συντηρούν αντί να «θεραπεύουν» τη συμπεριφορά.
Ο γονιός θα πρέπει να καταλάβει ότι το παιδί που κλέβει έχει συναισθηματικά κίνητρα και ελλείψεις και θα πρέπει πρωτίστως να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί. Θα πρέπει στη συνέχεια να μάθουν στο παιδί τους να βάζει όρια στη συμπεριφορά του και να κατανοεί τόσο την ηθική διάσταση της κλοπής όπως και τις συνέπειές της.
Χρησιμοποιώντας απτή γλώσσα, είναι σημαντικό να βοηθήσουν το παιδί να μάθει την έννοια της ιδιοκτησίας και να επιστρέφει πάντα αυτό που πήρε ζητώντας συγγνώμη.
Ο καθημερινός συναισθηματικός διάλογος ανάμεσα στον γονιό και στο παιδί κρίνεται απαραίτητος όπως και η διάθεση να ενδυναμώσουν την αυτοεκτίμησή του.
Από την ψυχολόγο ψυχοθεραπεύτρια Μυρσίνη Κωστοπούλου - boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.