Εκεί όπου η γη σταματάει για να σεβαστεί τη θαλάσσια δύναμη, εκεί έστησε τη σκηνή του ο Άγιος. Στην άκρη του Καστελλορίζου, στο τελευτ...
Εκεί όπου η γη σταματάει για να σεβαστεί τη θαλάσσια δύναμη, εκεί έστησε τη σκηνή του ο Άγιος. Στην άκρη του Καστελλορίζου, στο τελευταίο εκατοστό της Ελλάδας, απέναντι απ΄ το φάρο, εκεί που οι δρόμοι της Τουρκίας λαμπυρίζουν τα βράδια και η ησυχία έχει τέτοια δύναμη λες και μιλάς με το Θεό.
Τον Αλέκο, κατά κόσμο Αλέξανδρο Ζυγούρη, στο Καστελλόριζο πριν 36 χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε τον φώναζαν Άγιο! Είναι λεπτός σαν όσιος, περπατάει ξυπόλυτος, ζει σε σκηνή και λαξεύει στους βράχους! Μου είπαν γι αυτόν στο καράβι της γραμμής και τον είδα το ίδιο βράδυ να μου θυμίζει στο Κορδόνι το τραγούδι της Αρλέτας “Το μπαρ το ναυάγιο”!
Είχε κατέβει απ΄ το ησυχαστήριό του όπως κάνει δυό βράδια την εβδομάδα για να πιει το ποτό του και να επιστρέψει για να μιλήσει με τους βράχους του, να τους φροντίσει, ν΄ ακούσει την ανάσα τους και ν΄ ακούσουν τη δική του...
Τον Αλέκο, κατά κόσμο Αλέξανδρο Ζυγούρη, στο Καστελλόριζο πριν 36 χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε τον φώναζαν Άγιο! Είναι λεπτός σαν όσιος, περπατάει ξυπόλυτος, ζει σε σκηνή και λαξεύει στους βράχους! Μου είπαν γι αυτόν στο καράβι της γραμμής και τον είδα το ίδιο βράδυ να μου θυμίζει στο Κορδόνι το τραγούδι της Αρλέτας “Το μπαρ το ναυάγιο”!
Είχε κατέβει απ΄ το ησυχαστήριό του όπως κάνει δυό βράδια την εβδομάδα για να πιει το ποτό του και να επιστρέψει για να μιλήσει με τους βράχους του, να τους φροντίσει, ν΄ ακούσει την ανάσα τους και ν΄ ακούσουν τη δική του...
Πότε πρωτοήρθατε σ΄ αυτό τον τόπο;
Το 1979 έφτασα εδώ, από περιέργεια να δω πως ζει ένα ελληνικό νησί τόσο μακριά από ένα άλλο ελληνικό νησί και τόσο κοντά στην Τουρκία. Τότε έκανε επτά ώρες το πλοίο από τη Ρόδο. Ο “Πανορμίτης” θυμάμαι, το “Μιαούλης”... Οχήματα δεν έμπαιναν.
Και βρεθήκατε στη θάλασσα, εσείς ένας ορεσίβιος!
Από το χωριό μου στην Πρέβεζα που είναι ορεινό, η θάλασσα είναι 70 χιλιόμετρα μακριά. Τώρα η θάλασσα είναι αυλή μου. Όταν έχει νοτιοανατολικούς ανέμους μπαίνει μέχρι τη μέση του εργαστηρίου, έρχεται και με βρίσκει.
Εδώ στο εργαστήριο δουλεύετε, αλλά μένετε στη σκηνή! Γιατί μείνατε σε σκηνή;
Για να ΄χω κάτι να μπαίνω μόνο εγώ μέσα και να μην μπαίνουν και κουνούπια, φίδια, σκορπιοί που έχει κάμποσους η περιοχή.
Τι κάνατε λοιπόν την πρώτη φορά που ήρθατε;
Ήρθα ως ζωγράφος το 1970, δούλευα ακουαρέλα και λάδια, έκανα μια φορά το χρόνο έκθεση στην Αθήνα. Μετά γνώρισα το νησί και την ιστορία του. Ένιωσα μεγάλη φιλοξενία εδώ, κι αγάπησα τον τόπο. Ήμασταν λίγοι οι ξένοι τότε. Ήταν Ιούνιος όταν ήρθα, έμεινα μέχρι το Σεπτέμβριο, τρεις μήνες που μου άλλαξαν όλη μου τη ζωή. Ήταν όλα τόσο απλά και τόσο κοινωνικά ταυτόχρονα. Όλοι οι ντόπιοι στα καφενεία, το βράδυ με μπύρες, με πειράγματα... Από τότε ζω στο Καστελλόριζο οκτώ μήνες το χρόνο και τέσσερις στο Γοργόμυλο, το χωριό μου. Παλιότερα ζωγράφιζα, έφευγα και έκανα το χειμώνα στην Αθήνα μια έκθεση με εικόνες του Καστελλορίζου.
Το 1979 έφτασα εδώ, από περιέργεια να δω πως ζει ένα ελληνικό νησί τόσο μακριά από ένα άλλο ελληνικό νησί και τόσο κοντά στην Τουρκία. Τότε έκανε επτά ώρες το πλοίο από τη Ρόδο. Ο “Πανορμίτης” θυμάμαι, το “Μιαούλης”... Οχήματα δεν έμπαιναν.
Και βρεθήκατε στη θάλασσα, εσείς ένας ορεσίβιος!
Από το χωριό μου στην Πρέβεζα που είναι ορεινό, η θάλασσα είναι 70 χιλιόμετρα μακριά. Τώρα η θάλασσα είναι αυλή μου. Όταν έχει νοτιοανατολικούς ανέμους μπαίνει μέχρι τη μέση του εργαστηρίου, έρχεται και με βρίσκει.
Εδώ στο εργαστήριο δουλεύετε, αλλά μένετε στη σκηνή! Γιατί μείνατε σε σκηνή;
Για να ΄χω κάτι να μπαίνω μόνο εγώ μέσα και να μην μπαίνουν και κουνούπια, φίδια, σκορπιοί που έχει κάμποσους η περιοχή.
Τι κάνατε λοιπόν την πρώτη φορά που ήρθατε;
Ήρθα ως ζωγράφος το 1970, δούλευα ακουαρέλα και λάδια, έκανα μια φορά το χρόνο έκθεση στην Αθήνα. Μετά γνώρισα το νησί και την ιστορία του. Ένιωσα μεγάλη φιλοξενία εδώ, κι αγάπησα τον τόπο. Ήμασταν λίγοι οι ξένοι τότε. Ήταν Ιούνιος όταν ήρθα, έμεινα μέχρι το Σεπτέμβριο, τρεις μήνες που μου άλλαξαν όλη μου τη ζωή. Ήταν όλα τόσο απλά και τόσο κοινωνικά ταυτόχρονα. Όλοι οι ντόπιοι στα καφενεία, το βράδυ με μπύρες, με πειράγματα... Από τότε ζω στο Καστελλόριζο οκτώ μήνες το χρόνο και τέσσερις στο Γοργόμυλο, το χωριό μου. Παλιότερα ζωγράφιζα, έφευγα και έκανα το χειμώνα στην Αθήνα μια έκθεση με εικόνες του Καστελλορίζου.
Μέχρι που ξεκινήσατε τη γλυπτική, και να λαξεύετε στους βράχους. Πως έγινε αυτό;
Δεν είχα ούτε εργαλεία για γλυπτική, κι όμως την ξεκίνησα. Την επόμενη χρονιά το 1983 έλαβα μέρος στην έκθεση του Πειραιά με τα τρία πρώτα μου γλυπτά κάτι που μου δωσε την ενέργεια για να συνεχίσω.
Λαξεύετε στους βράχους!
Με τους βράχους έχουμε μείνει στάσιμοι από τον 3ο αιώνα π.χ τότε που δημιουργούσαν τάφους, ιερά, βωμούς... Εκεί έληξε, κι είναι κρίμα, πέρασαν τόσοι αιώνες...Όλοι αυτοί οι βράχοι αν είχαν μιλιά να πουν για τις συντέλειες και τις μεγάλες καταστροφές που είδαν... Το Καστελλόριζο βομβαρδίστηκε, καταστράφηκε, κάηκε, κι ο βράχος αυτά τα έχει δει και δεν του δίνει κανείς σημασία, είναι παραμελημένος ενώ έχει βιώσει τόσα...
Εσείς τους έχετε συντροφιά!
Στο βράχο που δημιούργησα τα πρώτα γλυπτά είχα στήσει αρχικά τη σκηνή μου. Κι όταν λέω αρχικά εννοώ για 30 χρόνια. Κι αυτοί οι βράχοι πέρα απ΄ αυτά που είχαν βιώσει αυτά τα εκατομμύρια χρόνια, βίωσαν και την ανάσα μου, τη χαρά μου, τις λύπες μου.
Τι δημιουργήσατε την πρώτη φορά που λαξεύσατε σε βράχο;
Ήταν μια αυτοπροσωπογραφία, ένα δοκιμαστικό για το κατά πόσον μπορώ να δημιουργήσω ένα πρόσωπο. Το 1993 δημιούργησα πάνω σε ένα βράχο που μου φάνηκε κάτι σαν το αποπαίδι των υπολοίπων βράχων που πλαισίωναν τη σκηνή. Μετά ξεκίνησα δύο μεγάλα έργα. Το 2007 τον ΛΟΓΟ και το 2008 ξεκίνησα παράλληλα τα Ίχνη Ιλιάδας.
Τα μικρότερα έργα σας αυτά της γλυπτικής τα πουλάτε;
Πολύ σπάνια, πάρα πολύ. Η Λίντα Μπένγκλις η γλύπτρια διεθνούς φήμης που έχει καταγωγή από το Καστελλόριζο ενδιαφέρεται γι αυτά. Μ΄ έχει καλέσει στην Αμερική, στην Ινδία... Ένας Εγγλέζος που έχει σπίτι στο Καστελλόριζο και είναι συλλέκτης, κάποιοι Ιταλοί...
Πέρα από τα εργαλεία σας και τη γλυπτική, πως περνάει η μέρα σας εδώ;
Στη σκηνή, βουτιά στη θάλασσα, το καφεδάκι μου και εργασία μέχρι που νυχτώνει, ακριβώς μέχρι που νυχτώνει. Μετά να καπνίσω δύο- τρία τσιγάρα, να τελειώσω τον απογευματινό καφέ, να μαγειρέψω κάτι εύκολο, πήγε μεσάνυχτα. Έτσι πηγαίνει συνέχεια η ζωή μου.
Τόσα λίγα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει;
Και πιο λίγα χρειάζεται από αυτά που έχω εγώ κανονικά.
Κι είστε ξυπόλυτος στα βράχια, στα δρομάκια...
Και στο βουνό ξυπόλυτος. Έτσι μόνο νιώθεις που πας και που πατάς. Το νησί είναι τόσο φορτισμένο που σε συνταράσσει.
Το είχατε σκεφτεί όταν πρωτοήρθατε ότι θα ζούσατε εδώ μια ζωή;
Όχι, αλλά η μια στιγμή διαδέχτηκε την άλλη και πέρασαν 36 χρόνια.
rodiaki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.