ΑΝΝΑ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ: Η ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΟΤΑΝ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΓΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΕΙ ΑΡΘΡΑ ΣΤΟ «PROTAGON» ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΑ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ...

Την Άννα Κουρουπού τη γνωρίσαμε από το βιβλίο της «Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» από τις εκδόσεις Ποταμός, την αρθρογραφία της...

Την Άννα Κουρουπού τη γνωρίσαμε από το βιβλίο της «Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» από τις εκδόσεις Ποταμός, την αρθρογραφία της σε ελληνικά sites, και από την ενεργό δράση της για τα δικαιώματα των τρανς στην Ελλάδα. Η Άννα είναι πάντα χαμογελαστή όπως ένα μικρό παιδί - έτσι με υποδέχτηκε και στο ραντεβού μας στον Πειραιά, σε ένα νεοκλασικό κτίριο του 1930. Η κουβέντα μας κράτησε αρκετή ώρα, αφού η ίδια έχει πολλές ιστορίες να σου διηγηθεί με ξωτικά νεράιδες, άλλα και δράκους σαν αυτές που γράφονται στα παραμύθια των σπουδαίων συγγραφέων.

Η Άννα γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κατερίνης και η μητέρα της ήθελε κορίτσι. «Σαν να έπιασε κατά το ήμισυ η επιθυμία της», μου λέει, αφού «τα δικά μου χρωμοσώματα ήδη χόρευαν άλλο χορό όταν γεννήθηκα». Είχε όμορφα παιδικά χρόνια, με ένα θαμπό σκοτάδι να καλύπτει την παιδική ψυχή της. Εφηβεία ανάκατη με νιάτα, όνειρα, οι ορμόνες στο κόκκινο, η θηλυπρέπεια επίσης, το κράξιμο δυσβάσταχτο. Tο bullying ήταν η αιτία να παρατήσει το σχολείο στην πρώτη Λυκείου ένας αριστούχος μαθητής.

Με δάφνες την υποδέθηκε η λεωφόρος Συγγρού, με ψηλά τακούνια και κατάξανθο μαλλί. Aργότερα ακολούθησε η επέμβαση στην Καζαμπλάνκα. Η Άννα βουρκώνει στην κουβέντα μας όταν μου εξιστορεί την περίοδο της Συγγρού και των οίκων ανοχής. «Καβάλησα καλάμια. Μόνο εγώ. Έφαγα χαστούκια. Επανήλθα. Μαζί μου και το σκοτάδι μου. Το παρεάκι μου. Μέχρι που στο τέλος το αγάπησα και το αγκαλιάζω κάθε φορά που με θυμάται, επειδή μάλλον βαριέται. Οίκοι αν-τ-οχής. Πολλά χρόνια. Εκεί ανακάλυψα τη σεξουαλικότητά μου στο έπακρο. Εκεί έμαθα πως ο έρωτας, ακόμη και με χρήμα, είναι το υπέρτατο αγαθό μετά την αγάπη.

»Τον τίμησα τον έρωτα και με αντάμειψε πλουσιοπάροχα. Και στην παλάμη και στην ψυχή, πρωτίστως. Μια μάνα βράχος πάντα δίπλα μου, εν αγνοία της. Φτάνει που ήξερα ότι η αγκαλιά της περισσεύει για μένα. Όχι απλά με χωράει. Ξαναγίνομαι έμβρυο κάθε φορά εκεί μέσα. Αυτό μου έσωσε τη ζωή. Τόση ευαισθησία σε τόσο σκληρό κόσμο, πώς να τα έφερνα βόλτα; Όταν δεν ήθελα να την πληγώσω, έβρισκα άλλες “σειρήνες” που τα σημάδια τους ακόμη τα κουβαλώ. Διαλύθηκα από συγκυρίες, αποσυναρμολογήθηκα και σκέφτηκα πολύ έντονα, ποιος ο πόλος μου σε αυτό τον κόσμο, εκτός του να προσφέρω τέρψη, ηδονή και χαρά;».

Η Άννα στη ζωή της κάνει μια εντυπωσιακή στροφή, γράφει το πρώτο της βιβλίο τον Νοέμβριο 2011 και στην πρόταση τότε του Σταύρου Θεοδωράκη απάντα θετικά και αρχίζει να αρθρογραφεί στο protagon.gr. «Ήθελα και θέλω να προβληματίσω, όπως προβληματιζόμουν εγώ μικρό παιδί αλλά απαντήσεις δεν έπαιρνα. Δεν ήταν κανείς πρόθυμος να μου τις δώσει - η παραπληροφόρηση κατέστρεψε ζωές. Σε μια δύσκολη φάση στη ζωή μου κάνω ένα δυνατό outing με την αυτοβιογραφία μου “Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;” από τις εκδόσεις Ποταμός. Τα μηνύματα που έδωσα, τα πήρα πίσω εις τη νιοστή. Μητέρες ρωτούσαν, ευχαριστούσαν, είχαν φόβο για το αύριο των παιδιών τους. Τρανς ή γκέι νέα παιδιά, ατέλειωτα μηνύματα, με θέματα που αφορούν αυτό το “διαφορετικό” που οι περισσότεροι λατρεύουν να μισούν». Η ανταπόκριση ήταν τεράστια. Όλοι θαύμασαν την πένα της Άννας με την οποία κατάφερε να απόδειξει ότι τρανς δεν σημαίνει μόνο πεζοδρόμιο.

Περήφανη αναφέρεται και στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, αναγνωρισμένη συλλογικότητα για τα τρανς δικαιώματα. «Μετά από κάποιους μήνες εκλέχθηκα γενική γραμματέας. Παλεύω για τα νεότερα παιδιά να μην περάσουν από τις ίδιες ατραπούς που διασχίσαμε οι παλαιότερες. Αιμορραγώ με την αδικία στον κόσμο. Η ταυτότητα φύλου είναι πλέον η σημαία μου, κι ας έχω γυναικεία ταυτότητα λόγω επαναπροσδιορισμού του φύλου μου. Είμαι γυναίκα γιατί η φύση το επέλεξε, όχι εγώ. Εγώ την ακολούθησα πιστά και δεν την πρόδωσα».

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ