Προχωρώντας σε μια κατάθεση ψυχής, πασίγνωστος Έλληνας ηθοποιός συγκλόνισε με την περιγραφή του τραγικότερου γεγονότος που σημάδεψε τη ζω...
«Είναι μια έκπληξη για μένα ότι ασχολήθηκα με αυτό το επάγγελμα και το κάνω 42 χρόνια. Η ζωή μου ξεκίνησε στη Μάνη σε ένα πάρα πολύ μικρό χωριό, ένα χωριό που όταν περνούσε αυτοκίνητο μια φορά στις 15 μέρες, βγαίναμε τα παιδάκια να δούμε τι είναι αυτό. Έκανα τα μαθήματά μου με λυχνάρι λαδιού. Η οικογένειά μου αγροτική, ο πατέρας μου είχε για ένα διάστημα πρόβατα στο βουνό, εγώ είμαι το 12ο παιδί, η μάνα μου έκανε 6 παιδιά πριν από τον πόλεμο και 6 μετά τον πόλεμο κι εγώ είμαι το τελευταίο, το νούμερο 12. Εγώ όταν γνώρισα τον κόσμο, ήξερα μόνο μια μάνα και έναν αδερφό, ο πατέρας μου ήταν κάπου στην Αθήνα, δυο αδέρφια είχαν μπαρκάρει… υπήρχε ένα σύννεφο μέσα στο μυαλό μου, σε ένα σχολείο μονοθέσιο με 12-13 παιδάκια με έναν δάσκαλο μόνο και έτσι μεγάλωνα… έχοντας μόνο τον αδερφό μου αυτόν…
…από μια διαβολική σύμπτωση βρήκα κάτι στο χωριό την Πρωτομαγιά του 1963 και του το έδωσα… και διαμελίστηκε… μπροστά μου… Αυτό λοιπόν καθόρισε τη ζωή μου, την ταυτότητά μου και βρέθηκα ένα παιδάκι του χωριού, σε χρόνο μηδενικό, σε μια τεράστια Αθήνα, σε έναν ωκεανό, σημαδεμένος από αυτό το γεγονός, με μεγάλες τύψεις, μεγάλες ενοχές, για πολλά χρόνια δεν μίλαγα για αυτό, τώρα το συζητώ ίσως γιατί έχω την ανάγκη να το ξορκίζω μέχρι το τέλος της ζωής μου. Με έχει καθορίσει αυτό, είναι ότι θέλω να είμαι, ότι δεν θέλω να είμαι… αυτό το γεγονός. Αυτό το γεγονός του 1963 με τη χειροβομβίδα, που εγώ δεν ήξερα ότι ήταν χειροβομβίδα, είχε αυτό το αποτέλεσμα να χάσω το άλλο μου μισό, τον αγαπημένο μου αδελφό. Μπήκα στο θέατρο, έπαιζα σε τραγωδίες και κάποια στιγμή ήρθε ο μεγάλος αγγελιαφόρος των Βακχών… και σε έκταση και σε τραγικότητα και σε υπερβατικότητα. Κάποια στιγμή ο αγγελιαφόρος περιγράφει τον τεμαχισμό του Πενθέα από τη μάνα του και λέει: σκόρπια κομμάτια κείτεται στις μαύρες πέτρες, στους θάμνους, στο δάσος το πυκνό, δυσεύρετος και αγύρευτος, την άθλια κεφαλή του την περιμάζεψε η μάνα του… ακριβώς αυτό που περιέγραφα για 52 παραστάσεις εκείνο το καλοκαίρι και ήμουν υποψήφιος για το βραβείο Κουν για αυτό τον μονόλογο, εμένα ήταν ο εφιάλτης μου, αυτό ήταν η ζωή μου. Και έφτασε η στιγμή να το αρθρώνω μπροστά σε 10.000 θεατές. Η ζωή κάνει κάτι περίεργους κύκλους και είναι καλό να τους αφουγκραζόμαστε»…. τόνισε ο Θοδωρής Κατσαφάδος στην ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου.
www.gossip-tv.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.