Μεταφέρουμε χωρίς σχόλια το αποκαλυπτικό άρθρο του διακεκριμένου οικονομικού συντάκτη Δημήτρη Μαρκόπουλου που ανέβηκε στην ιστοσελίδα του «...
Σαν να έχουμε χάσει το μέτρο. Σαν να αποχαυνωθήκαμε. Σαν να ανήκουμε σε κάποιου είδους αμερικάνικη αίρεση και πηγαίνουμε κατευθείαν για ομαδική αυτοκτονία
Δεν εξηγείται αλλιώς πως την τύχη μιας ολόκληρης χώρας την αφήνουμε στον κάθε πολιτικό Δελαπατρίδη. Για την ακρίβεια την αφήσαμε στον μαθητευόμενο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα του οποίου τα συνεχιζόμενα προσωπικά πολιτικά αδιέξοδα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε συγκυβέρνηση «Δρομοκαϊτειο». Κάτι σαν ένα new age «η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».
Γιατί καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε. Γιατί σε αυτόν τον τόπο όλοι γνωστοί είναι και να θέλουν να αλλάξουν. Και να θέλουν να το παίξουν καθωσπρέπει.
Ακούω λοιπόν και διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον εσχάτως κάποιους σοβαρούς – δήθεν – δημοσιογράφους, να περιγράφουν τον κάθε τυχάρπαστο που πήρε μια συγκεκριμένη κοινοβουλευτική δύναμη περίπου ως φάρσα και καλαμπούρι, λίγο ως πολύ ως τον Χανς Ντίντριχ Γκένσερ της Ελλάδος. Ως πολιτικό «πασπαρτού» που τάχα θα δώσει λύση στο επερχόμενο ελέω ασφαλιστικού αδιεξόδου, πρόβλημα. Πολιτικοί που σε άλλες, πολιτισμένες χώρες θα ήταν κανονικά τρόφιμοι ψυχιατρικών ιδρυμάτων, στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει την συνεννόηση αλλά την υποταγή, χρίζονται «ακάματοι» πολιτικοί που δήθεν «άντεξαν» στο χρόνο και με οδηγό τις ιδέες τους δικαιώθηκαν (τρομάρα τους) μετά από 25 έτη άδικης χλεύης. Χρίζονται ως «προνοητικοί πολιτικοί» που σε ρόλο …Νοστράδαμου προέβλεπαν τα πάντα άρα τώρα είναι ξεπλυμένοι από τις αμαρτίες του παρελθόντος για να συγκυβερνήσουν.
Επειδή όμως στη χώρα μας τα νερά είναι σε αφθονία και δει τα κρύα, θα προέτρεπα τους παραπάνω αναλυτές σε ένα σκωτσέζικο, κρύο γερό ντους. Μήπως και ξυπνήσουν. Μήπως και έλθουν στα συγκαλά τους.
Εδώ λοιπόν και χρόνια, στην πολιτική «πιάτσα» κυκλοφορεί ένας αστείος τυπάκος. Κι αν στις αρχές του 20ου αιώνα τον φώναζαν Δελαπατρίδη, προς τα τέλη του είχε άλλο όνομα. Πρόκειται για τον πολιτικό που διαολόστελνε αντιπάλους του on air. Που ως πολιτική λύση κι επιχείρημα, ως πρόταση εξουδετέρωσης των αντιπάλων του είχε τον καρκίνο. Που αποδεδειγμένα – κι αν θέλετε να το χοντρύνουμε μπορούμε να παρουσιάσουμε και στοιχεία- εισέβαλλε σε γραφεία πολυεθνικών και ελληνικών επιχειρήσεων ζητώντας πότε 1000, πότε 500, πότε 50 ευρώ όταν δεν έβρισκε ανταπόκριση.
Πρόκειται για τον τύπο που είχε ένα καναλάκι με συχνότητα καταπατημένη, το οποίο πούλησε – μοσχοπούλησε για την ακρίβεια – σε ιδιώτη εξαργυρώνοντας ουκ ολίγα χρήματα αξιοποιώντας ένα στρεβλό νομοθετικό πλαίσιο. Πρόκειται για έναν πολιτικό που τον χαστούκισε πρώην τραπεζίτης και μεγαλοασφαλιστής επειδή του διέκοψε συνεδρίαση για να του ζητήσει «χαρτζιλίκι» μερικών δεκάδων ευρώ και που πληρωνόταν για να τον γιαουρτώνουν δίκην πλάκας, επιχειρηματίες.
Αυτόν θέλει για κυβερνητικό δεκανίκι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν φλερτάρει ο κάθε Φλαμπουράρης. Και με αυτά τα υλικά η χώρα θα προσπαθήσει να πορευτεί στον απαιτητικό 21ο αιώνα. Με έναν ιδεοληπτικό, νεοκομμουνιστικό ΣΥΡΙΖΑ, τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ και τους κάθε λογής …Δελαπατρίδηδες.
Κι εδώ είναι που ολοένα περισσότερο μας λείπει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι μόνο για αυτά που έκανε. Περισσότερο για αυτά που με δωρικότητα διαπίστωνε. Γιατί δυστυχώς «η Ελλάς εξακολουθεί να είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.