ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.... ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΥΣΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΑΜΝΟΣ ΚΑΙ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΣΑΠΕΣ...!!!

Σε ηλικία 8 χρονών πήρε για πρώτη φορά το κασελάκι του και βγήκε στους δρόμους, αναζητώντας τον επόμενο πελάτη που θα του βάψει τα παπο...

Σε ηλικία 8 χρονών πήρε για πρώτη φορά το κασελάκι του και βγήκε στους δρόμους, αναζητώντας τον επόμενο πελάτη που θα του βάψει τα παπούτσια. Ξεκίνησε λούστρος από τις Σάπες, αλλά αναγκάστηκε πολλές φορές να ταξιδέψει σε μεγάλες πόλεις της χώρας μας όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη για να βγάλει καλύτερο μεροκάματο. Παλιότερα που ο κόσμος περπατούσε σε χωμάτινους δρόμους, τα παπούτσια σκονίζονταν ή λασπώνονταν εύκολα. Τότε γνώρισε άνθηση και το επάγγελμα του λουστραδόρου. 

Αυτός μ' ένα κασελάκι μπροστά του, αληθινό κομψοτέχνημα, και γύρω του να κρέμονται οι βούρτσες και τα βερνίκια με τα διάφορα χρώματα, κάθονταν σ' ένα χαμηλό σκαμνάκι και περίμενε υπομονετικά. Για να προσελκύσει τους πελάτες γίνονταν ταχυδακτυλουργός ή χτύπαγε ρυθμικά το κασελάκι. Ο πελάτης πλησίαζε κι άπλωνε, όπως ήταν όρθιος, πρώτα το δεξί πόδι πάνω στην ειδική μεταλλική θέση της κασέλας κι έπειτα το άλλο. Έτσι άρχισε η "ιεροτελεστία" του βαψίματος... Αυτός είναι ο λούστρος και πλέον ανήκει στα επαγγέλματα του παρελθόντος, τα χαμένα επαγγέλματα όπως αποκαλούνται, αφού η επίδραση του νέου πολιτισμού πάνω στους "επαρχιώτες αστούς" θα παραμορφώσει τη ζωή τους, μεταβάλλοντας τον κοινωνικό ιστό, κόβοντας το νήμα με το παρελθόν και προσανατολίζοντάς τους σε νέα επαγγέλματα, άλλους τρόπους ζωής και νέες συνήθειες. Κι όμως ένας λούστρος υπάρχει ακόμα και ζει στις Σάπες. 

Τον Αμέτ Ογλού Ιμπραήμ τον συνάντησε ο «Χ» να στέκεται στην άκρη του δρόμου, απέναντι από το δημαρχείο της πόλης. Την ώρα εκείνη εργασίες εξελίσσονταν στο σημείο, υπήρχαν εργαζόμενοι, αλλά και άνθρωποι που κατευθύνονταν προς τον σταθμό του ΚΤΕΛ. Ο κόσμος πήγαινε και έρχονταν και εκείνος περίμενε υπομονετικά τον πελάτη. «Για να κάνω αυτήν την δουλειά πρέπει να βγαίνει και κάτι», μας λέει και μας δείχνει τα σύνεργα της δουλειάς του, ένα μικρό ξύλινο κασελάκι, δύο βούρτσες και μερικά χρώματα, σε σύγχρονες συσκευασίες, όχι όπως παλιά …τα βερνίκια. Σε ηλικία 8 χρονών πήρε για πρώτη φορά το κασελάκι του και βγήκε στους δρόμους, αναζητώντας τον πελάτη που θα του βάψει τα παπούτσια. Ξεκίνησε από τις Σάπες, αλλά αναγκάστηκε πολλές φορές να ταξιδέψει σε μεγάλες πόλεις της χώρας μας όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη για να βγάλει καλύτερο μεροκάματο. 

 Κάνει αυτή τη δουλειά 38 χρόνια και σήμερα λέει πως το μεροκάματο δε βγαίνει. Πέντε ευρώ παίρνω, αλλά βάζω και χρώμα, είναι δύσκολη δουλειά, παραδέχεται και τα βάζει με το κράτος, «εκεί που χρειάζεται δεν τα δίνουν τα λεφτά και εκεί που δεν χρειάζεται τα δίνουν. Πρέπει το κράτος να σκεφτεί τους φτωχούς ανθρώπους». Από τις 6 το πρωί, μέχρι τις 5 περίπου το απόγευμα, μόλις αρχίζει και σκοτεινιάζει, θα τον βρείτε σε κάποιο σημείο των Σαπών να περιμένει με το κασελάκι του να σας βάψει τα παπούτσια. http://www.xronos.gr