Μια Θεσσαλονικιά μαρσάρει στη μούρη των αντρών, μοστράρει τα ροζ ζαντολάστιχά της επιδεικτικά και καταφέρνει να βλέπει την καρό σημαία το...
Συνηθισμένος να βλέπω εξωπραγματικής ομορφιάς γυναίκες να κρατάνε ομπρέλες στους οδηγούς ή να παραδίδουν τα κύπελλα μαζί με τις σαμπάνιες για το παραδοσιακό πανηγυρικό ντους, κόλλησα σε μια φωτογραφία που πέρασε από μπροστά μου στο Facebook. Μια νεαρή ξανθιά κοπέλα να πανηγυρίζει πάνω στο καπό ενός BMW Z3. Αφού βεβαιώθηκα πως ο πανηγυρισμός δεν ήταν στο πλαίσιο κάποιας φωτογράφισης, της ζήτησα να μιλήσουμε για τους αγώνες ταχύτητας και πώς μπήκαν στη ζωή της Αντωνίας.
«Ξεκίνησα στα 6 μου, επηρεασμένη από τον πατέρα μου, που έτρεχε σε αγώνες αυτοκινήτων. Με έπαιρνε μαζί του σε όλα τα ταξίδια του στη βόρεια Ελλάδα. Μεγάλωσα με αυτό. Ήταν στην καθημερινότητά μου να ακούω για λάστιχα, για μηχανές, κυβικά» μου λέει, ενώ πίνουμε καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Παρατηρώ τον τρόπο που κάθεται, μήπως και ανακαλύψω κάποια «αντρική» επιρροή. Αλλά ούτε η στάση του σώματος ούτε οι κινήσεις της θυμίζουν κάτι τέτοιο. Η 24χρονη οδηγός αγώνων μού εξηγεί πολύ απλά τι ήταν εκείνο που την οδήγησε στις αγωνιστικές πίστες. «Ο μπαμπάς μου» λέει χαμογελαστή και προσθέτει πως «δεν πίστευε, βέβαια, πως θα ασχοληθώ με τους αγώνες ταχύτητας. Έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια, έναν αδελφό και μία αδελφή. Περίμενε από τον αδελφό μου να τον διαδεχθεί και, όντως, αυτό συνέβη. Ασχολείται κι εκείνος».
Η Αντωνία από μικρή είχε βάλει δύο στόχους: «Έλεγα πως θα γινόμουν κομμώτρια ή οδηγός αγώνων. Τα κατάφερα και τα δύο. Το ένα το έκανα επάγγελμα και το άλλο χόμπι». Με το που έκλεισε τα 18 της, μαζί με το δίπλωμα οδήγησης (απαραίτητο για να λάβεις μέρος σε αγώνα) πήρε και το βάπτισμα του πυρός. «Ήταν το 2010, στις Σέρρες. Ο πρώτος μου αγώνας… Η αλήθεια είναι πως τον περίμενα πιο εντυπωσιακό, αλλά με κυρίευσε το άγχος και μου φάνηκε πως κράτησε πολύ λίγο» θυμάται χαμογελαστή.
Ένας αγώνας διαρκεί το πολύ πέντε λεπτά. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα πρέπει να βγει όλη η προετοιμασία που έχει κάνει ο οδηγός. Προετοιμασία που μπορεί να έχει διαρκέσει και μήνες. «Εκείνα τα κρίσιμα λεπτά κοιτάω το δρόμο κι έχω στο μυαλό μου το σχέδιο, να πάνε όλα όπως τα έχω προγραμματίσει. Βέβαια, μετά από τόσα χρόνια, όλα γίνονται σχεδόν μηχανικά» τονίζει με φυσικότητα, ενώ μου λέει και για το άγχος που έχει, όχι όμως κατά τη διάρκεια του αγώνα: «Το άγχος υπάρχει πριν και μετά τον αγώνα, που θέλω να δω πώς τα πήγα. Αν πήρα τη στροφή σωστά, για παράδειγμα. Έχω team κι ένας από αυτούς τραβάει βίντεο, άλλος φωτογραφίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.