Εκτενές ρεπορτάζ στην κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα της Ελλάδας με τα Σκόπια και συγκεκριμένα στον καταυλισμό της Ειδομένης παρου...
Εκτενές ρεπορτάζ στην κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα της Ελλάδας με τα Σκόπια και συγκεκριμένα στον καταυλισμό της Ειδομένης παρουσιάζει ο βρετανικός Guardian, αποκαλύπτοντας τις δύο όψεις του νομίσματος, καθώς η Ελλάδα υλοποιεί το σχέδιο εκκένωσης της περιοχής από τους πρόσφυγες. Από τη μία είναι οι άνθρωποι που δέχονται να αποχωρήσουν και να περιμένουν - άραγε τι; - να αποφασιστεί σε κάποια γραφεία το μέλλον τους και από την άλλη είναι εκείνοι που επιμένουν, έχουν υψηλό κίνητρο και σκοπεύουν να το εξαντλήσουν, ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους και να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η 40χρονη Φατιμά Αχμέντ από το Ιράκ, μιλά στον Guardian και μέσα από τα λόγια της αναδεικνύεται όλη αυτή η αντιφατικότητα μίας εξαιρετικά πολύπλοκης κατάστασης. Η Φατιμά έχει τα τρία από τα τέσσερα παιδιά της μαζί, καθώς η 13χρονη κόρη της βρίσκεται στη Γερμανία και την περιμένει, ενώ εκείνη είναι εγκλωβισμένη στα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Αναφερόμενη στις μετακινήσεις των προσφύγων με τα πούλμαν σε κέντρα φιλοξενίας, αποκαλύπτει μία πτυχή που ενδεχομένως να μην έχουν υπολογίσει εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις. «Δέχονται να μετακινηθούν εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα και χρήματα. Εγώ, όμως, έχω ελπίδα. Ίσως κάτι καλύτερο να συμβεί αύριο, ίσως σήμερα, ανά πάσα στιγμή» και συμπληρώνει: «Θα δεχόμουν να αποχωρήσω, αν η ελληνική κυβέρνηση μας πρόσφερε ένα απλό σπίτι, για να μπορέσουμε να μείνουμε», δίνοντας μία άλλη, εντελώς διαφορετική διάσταση.
Ο 29χρονος Γιανγκέρ Χασάν, από την πλευρά του, από το ιρακινό Κουρδιστάν, ο οποίος βρισκόταν στην Ειδομένη με τη σύζυγο και τα δύο του παιδιά, παρουσιάζει την άλλη πλευρά του νομίσματος, εκδηλώνοντας την απογοήτευσή του. «Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τα παιδιά αρρωσταίνουν. Είναι δύσκολη κατάσταση εδώ και ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο ημέρες κάνει πολύ κρύο και συχνά βρέχει».
Η μία όψη του νομίσματος αφορά εκείνους που ελπίζουν, πιστεύουν ότι κάτι θα αλλάξει στις πολιτικές και με το κίνητρο να βρεθούν ξανά με τους συγγενείς τους, επιμένουν και περιμένουν στα σύνορα, παρά τις κακουχίες. Από την άλλη, άνθρωποι που δεν τους περιμένει κάποιος, με παιδιά, θέτουν ως προτεραιότητα να τα προφυλάξουν. protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.