ΒΙΝΤΕΟ: ΝΟΜΙΖΑΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ FIGHT CLUB;;; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟ ΑΦΡΙΚΗ...

Ο ήλιος φτάνει στο ψηλότερο σημείο, άνδρες αρχίζουν να συγκεντρώνονται σε ένα λιβάδι όπου βόσκουν αγελάδες. Το βουκολικό σκηνικό αλλάζει ...

Ο ήλιος φτάνει στο ψηλότερο σημείο, άνδρες αρχίζουν να συγκεντρώνονται σε ένα λιβάδι όπου βόσκουν αγελάδες. Το βουκολικό σκηνικό αλλάζει όψη και γίνεται πιο άγριο. Σταδιακά. Σχεδόν τελετουργικά. Όσοι είναι εκεί σχηματίζουν κύκλο. Το ηλιακό πεδίο περιλαμβάνει ανήλικους (9 ετών) μέχρι ηλικιωμένους. Χειροκροτούν, χτυπούν ελαφρά ο ένας τον άλλο. Ετοιμάζονται να παλέψουν. Οι “Venda People”. Μειονότητα της Νοτίου Αφρικής στην επαρχία Limpopo. Αριθμεί 700 χιλιάδες άτομα. Η εν λόγω συγκέντρωση γίνεται στη διάρκεια διαλείμματος από τις εργασίες τους (αγρότες, χασάπηδες, δάσκαλοι, κ.α.). Μαζεύτηκαν για να τιμήσουν μια παράδοση αιώνων (τουλάχιστον 200 ετών) που τους θέλει να παλεύουν μέχρι ο ένας να υποταχθεί στον άλλον.
Το ονομάζουν «Musangwe». Ένα ιδιότυπο, βάναυσο fight club. Πάλη με γυμνά χέρια. Μόνο γροθιές. Μέλη των Venda συγκεντρώνονται για να ανταλλάξουν χτυπήματα. Πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει στη Νότια Αφρική, όχι όμως και η παράδοση του Musangwe. Αγόρια και άντρες μαζεύονται κάθε εβδομάδα για να λάβουν μέρος σε αυτά τα ξεσπάσματα βίαιων χτυπημάτων όπου δοκιμάζεται η αντοχή τους.
Οι κανόνες είναι απλοί και αμείλικτοι: όχι γάντια, όχι προστατευτικό κεφαλής, όχι χρονικό όριο. Ακόμη κι αν βγεις νοκ άουτ μπορείς να σηκωθείς και να συνεχίσεις την πάλη. Η μάχη τελειώνει μόνο όταν ένας από τους δύο δηλώσει υποταγή. Επίσης, απαγορεύεται ο στοιχηματισμός. Απλά ξύλο. Πέρα από κάποιους τραυματισμούς, οι εμπλεκόμενοι φεύγουν με λίγο περισσότερο σεβασμό και το δικαίωμα να κομπάζουν.

Αδέρφια που δοκιμάζονται

Η εν λόγω παράδοση δείχνει ακατανόητη στον ξένο. Μολαταύτα, ο αντίλογος δίνει και το ερμηνευτικό πλαίσιο της συμπεριφοράς. Ο πρόεδρος του “Musangwe” Tshilidzi Ndevana, πιο γνωστός με το ψευδώνυμο “Poison”, αναφέρει ότι “δεν προσπαθούμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε αδέρφια που δοκιμάζονται”. Ο Ndevana είναι 56 χρόνων. Δάσκαλος και πατέρας πέντε παιδιών. Οι ώμοι του μεγάλοι και προχωρά με τις γροθιές σφιγμένες. Ο πατέρας του τον πήγε στις μάχες όταν ήταν δέκα ετών. Τώρα παρακινεί τους μαθητές του να κάνουν το ίδιο. Το “Musangwe” είναι τρόπος εκτόνωσης και επίλυσης διαφορών. Αν κάποιοι φιλονικούν και διαπληκτίζονται, η πάλη σώμα με σώμα δίνει τη λύση.

Οι μάχες ξεκίνησαν, επίσημα, το 1829. Έφηβοι από τη φυλή Venda συγκέντρωναν τους ταύρους τους σε μικρή περιοχή δίπλα στο ποτάμι. Γνωστοί για τη σκληρότητα και την περηφάνια τους, προκαλούσαν τους ταύρους τους να παλέψουν. Όταν δεν τους ικανοποιούσε πια, έδιωχναν τα ζώα και χρησιμοποιούσαν τις γροθιές τους. Ακόμη και σήμερα οι αγώνες διεξάγονται στο ίδιο σημείο.


Υπήρξε και ισοπαλία

Οι πιο επικίνδυνες παραδόσεις διατηρούνται. Τα θέματα ασφάλειας σε μεγάλο βαθμό αγνοούνται. Η άνοδος του AIDS άλλαξε στο ελάχιστο τις πρακτικές των μαχητών με την πιο ουσιαστική να είναι η υποτυπώδης προστασία των χεριών. Οι τραυματισμοί ποικίλλουν καθώς οι εμπλεκόμενοι έχουν βιώσει σπασμένα κόκαλα μέχρι απώλεια ματιού. Μάλιστα, υπάρχει μύθος που θέλει μαχητή να χάνει τη ζωή του στο “Musangwe” στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σήμερα τιμάται σε μνημείο κοντά στον τόπο διεξαγωγής των μαχών.

Η μακραίωνη παράδοση συνεχίζεται στην διαρκή εναλλαγή νίκης-ήττας. Παρ' όλα αυτά, υπήρξε και ισοπαλία! Ήταν το 1998 και οι δυο μονομάχοι αγωνίζονταν για πέντες ημέρες (κάθε μέρα δύο ώρες) μια και κανείς τους δεν ήθελε να υποταχθεί. Οι θεατές αναγκάστηκαν να καλέσουν τους μεγαλύτερους για να τους πείσουν ότι ήταν ισόπαλοι.




Πηγή: nytimes