Όταν η οργάνωση κάνει λόγο για την εξουδετέρωση των «εχθρών», δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όσο γίνεται πιο «ρεαλιστική» ορολογία: «Δ...
Όταν η οργάνωση κάνει λόγο για την εξουδετέρωση των «εχθρών», δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όσο γίνεται πιο «ρεαλιστική» ορολογία:
«Δεν απαγχονίζουμε ανθρώπους επειδή κάποτε αρχίσαμε το έργο αυτό και πρέπει να το κάνουμε. Αρχίζουμε να απαγχονίζουμε ανθρώπους και μένουμε σ' αυτό, να κατασκευάζουμε τη θηλιά κατά ένα εξειδικευμένο τρόπο, ακριβώς μέχρι τη στιγμή που μπορούμε να αποκτήσουμε την τεχνολογία... πράγμα που αληθινά κάνει περιττή την αγχόνη. Αν όμως η τεχνολογία δεν εισέρχεται καθόλου, τότε απαγχονίζουμε ολότελα τους ανθρώπους.
Το να χαρακτηρισθεί κάποιος καθ' εαυτόν SP (καταπιεστικό άτομο) είναι η κρεμάλα μας. Αν τα πράγματα είναι άσχημα, είναι πολύ σωτήριο να σταλεί κανείς στην αγχόνη. Το ονομάζουμε "να χώσει κανείς ένα κεφάλι στην μύτη τον ξίφους"... Αν υπάρχουν πολλά κακά σημεία και μια πολύ χαλασμένη κατάσταση, πρέπει να χώσουμε ένα κεφάλι στη μύτη του ξίφους. Τότε τα πράγματα εξομαλύνονται και μπορούμε να αρχίσουμε να αποκτούμε τεχνολογία» (HCO Policy Letter από 15.5.1965).
«Αν υπάρχει πλήθος κακών σημείων στατιστικές κατώτερες ή πεσμένες προς τα κάτω, αποτυχημένες περιπτώσεις, επιταχύνουμε πολύ τις αντιρρήσεις μας και θέτουμε την περιοχή πολύ κοντά στην κατάσταση νομίμου πολέμου. Αυτό το ονομάζουμε μία κατάσταση ανάγκης. Αν μια φορά κηρυχθεί κατάσταση ανάγκης, πρέπει συνήθως να χώσεις ένα ή δύο κεφάλια στη μύτη του ξίφους, για να πείσεις τους ανθρώπους ότι το εννοείς στα σοβαρά. Ύστερα η βαθμίδα ανάγκης υψώνεται και η περιοχή τακτοποιείται και πάλι. Αν η κατάσταση ανάγκης συνεχίζεται πέρα από ένα κανονικό χρονικό διάστημα προβαίνουμε σε σκληρά μέτρα και φέρουμε τα εκτελεστικά πρόσωπα που κατέχουν ανώτερα πόστα στην οργάνωση ενώπιον μιας επιτροπής για λήψη αποδείξεων, εκείνα τα εκτελεστικά που δεν τα καταφέρνουν.
Σύμφωνα μ’ αυτό, η ηθική εφαρμόζεται στο βαθμό που είναι αναγκαία, ώστε να παράγει αποτέλεσμα, να εισαχθεί τεχνολογία...».
Ο ολοκληρωτισμός της Σαηεντόλοτζυ φαίνεται καθαρά στις μεθοδεύσεις της εναντίον εκείνων που ασκούν κριτική. Σύμφωνα με τα «Ασφαλιστικά Μέτρα» της Εισαγγελίας του Μονάχου, για την παρακολούθηση των εκτός της οργανώσεως, ορίζονται είτε ιδιαίτερα δοκιμασμένα μέλη της Σαηεντόλοτζυ είτε ιδιωτικοί ντετέκτιβς. Για το συστηματικό διωγμό αντιπάλων και πρώην Σαηντεολόγων η Ασφάλεια του Μονάχου αναφέρει:
«Έτσι με την HCO PL της 1ης Σεπτεμβρίου 1969 τέθηκε μια αμοιβή 400 δολλαρίων ΗΠΑ, αν ένας Σαηεντολόγος καταφέρει να εμπλέξει σε μια κρατική διαδικασία έρευνας ένα καταπιεστικό άτομο. Τέτοιες αμοιβές καταβλήθηκαν και στη Γερμανία, π.χ. στο Μόναχο.... Με αυτό το σύστημα αμοιβής δημιουργήθηκε συνειδητά μια διέγερση για διακρίσεις, ψευδείς υποψίες για αντιπάλους. Έτσι στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία αποτελεί συνήθη τακτική η διεξαγωγή ερευνών μέσω τηλεφωνημάτων.
Σε μια ορισμένη στιγμή, ένας μεγάλος αριθμός γνωστών και γειτόνων των προσώπων που πρέπει να μειωθούν, θα λάβουν τηλεφωνήματα και θα ερωτηθούν κατά πόσο γνωρίζουν «κάτι για εγκληματικές πράξεις του αντιπάλου» (Einstellungsverfugung από 24.4.1986, σ.27 CDUBundesgeschaftsstelle, Scientology Fakten und Argumente, 1995/ σ.58).
Η ώντιτορ της Σαηεντόλοτζυ Ruth Minschal αναφέρει: «Ανακαλύψτε τον καταπιεστή. Ερευνείστε τα χαρακτηριστικά της αντικοινωνικής προσωπικότητας, ώσπου να μπορέσετε να αναγνωρίσετε όλες τις παραλλαγές. Αν διαπιστώσετε ένα ή περισσότερα καταπιεστικά χαρακτηριστικά σε ένα πρόσωπο, συνεχίστε την έρευνα. Τη στιγμή που αναγνωρίζετε αλάθητα τον καταπιεστή, σκέπτεσθε κάτω από προϋποθέσεις επί τόπου μία λύση του προβλήματος. Δυστυχώς παράνομη» !! (R.Minschal, Auf und Ab, Wiesbaden 1977, σ. 75).
Σε άλλο εσωτερικό κείμενο ο L.R. Hubbard παρακινεί σε επίθεση:
«Μην αμύνεσαι! Να επιτεθείς!»· «Να είσαι θορυβώδης! Κάνε θόρυβο!» (Stern 4/1979, σ. 76).
aganargyroi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.