ΦΡΙΚΗ! ΝΕΟΙ ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ!..

Αυτή την φορά οι ύμνοι προέρχονται από τον τακτικό αρθρογράφο της «Εφ. Συν.» Γιώργο Σταματόπουλο, που στο φύλλο της περασμένης Δευτέρας...

Αυτή την φορά οι ύμνοι προέρχονται από τον τακτικό αρθρογράφο της «Εφ. Συν.» Γιώργο Σταματόπουλο, που στο φύλλο της περασμένης Δευτέρας δημοσιοποίησε την εισήγησή του για το νέο βιβλίο του φυλακισμένου τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα (το έγραψε σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο της «Εφ.Συν.» Τάσο Παππά), που παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2016 στην ΕΣΗΕΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ την εισήγηση του Σταματόπουλου ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ

Το ενδιαφέρον στο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα «13 απαντήσεις - μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά», εκδ. Μονοπάτι, βρίσκεται όχι τόσο στο τι συνέβη με την οργάνωση 17 Νοέμβρη όσο στην αγωνία του να συμμετάσχει στη συζήτηση για τις νέες μορφές αντίστασης απέναντι στο σκληρό δόγμα Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση (There Is No Alternative - TINA).

Τάσσεται υπέρ των νέων μορφών αυτοοργάνωσης και αυτοδιοίκησης, που θέτουν ως πρώτα ζητήματα αυτά της ανεξαρτησίας, της ενδογενούς ανάπτυξης και του γεωπολιτικού ανασχεδιασμού, σε συνδυασμό με τη διαγραφή του παράνομου και απεχθούς χρέους και την έξοδο από τη φυλακή της Γερμανικής Ευρώπης.

Συγκλονίζεται -όντας μέσα στη φυλακή- από τις στιγμές σούρουπου και Ανοιξης (στιγμές νοσταλγίας και μελαγχολίας) αλλά δεν παραδίδεται σ' αυτές· αντιθέτως βρίσκει την ευκαιρία να αναστοχαστεί, να δηλώσει την ακράδαντη πίστη του στο εξεγερτικό δυναμικό του εργαζόμενου λαού και να εκφράσει την πεποίθησή του ότι η άδικη βία των κυβερνήσεων νομιμοποιεί τη δίκαιη βία των κοινωνιών, διότι μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική, μόνο αυτή γεννά κριτική σκέψη. Και η ματιά του πάνω στην εμπειρία του ως μέλους της 17 Νοέμβρη είναι βαθιά κριτική.

Δεκατέσσερα χρόνια στο κελί του δεν παύει στιγμή να διαβάζει, να μεταφράζει, να γράφει ο ίδιος. Οι θέσεις του κινούνται φανερά πλέον στον χώρο της αυτονομίας και στην αυτοθέσμιση της κοινωνίας, σε αμεσοδημοκρατικές δομές διακυβέρνησης.

Πιστεύει ότι η πολιτική δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, όπως επιχειρούν να «πείσουν» τα ολοκληρωτικά, δήθεν δημοκρατικά καθεστώτα, και αχνοβλέπει ελπιδοφόρα σημεία για μια νέα εποχή επαναστάσεων.

Λέω ότι το βιβλίο έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Ενδιαφέρει τους ιστορικούς, τους λογοτέχνες, τους πολιτικούς, τους επαναστατημένους, τους εκπαιδευτικούς, τη λαϊκή αλλά και την αστική τάξη. Είναι καρπός αναστοχασμού και ειλικρινούς αυτοκριτικής -να ένας επιπρόσθετος λόγος να ανατρέξει κανείς στις σελίδες του.

Γραμμένο σε καθεστώς ανελευθερίας μιλάει για την ομορφιά της ζωής, για το δίκιο του κάθε αγώνα ενάντια στην εξουσία, για το πολύτιμον της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.

Είναι βέβαιο ότι δεν θα γράφονταν σελίδες για την ομορφιά της φύσης εάν συνεχιζόταν η ζωή στην οργάνωση, κι αυτό νομίζω ότι αναδεικνύει την τραγική αντίφαση της ζωής του κάθε επαναστάτη: να παλεύει για την ελευθερία και την ομορφιά και να μην μπορεί να τις βιώνει ή να υμνεί το δώρο της ζωής και ταυτοχρόνως να αφαιρεί -ενίοτε- ζωές. Αυτά νομίζω είναι ζητήματα για εκπόνηση πραγματείας· να τα πραγματευτεί όμως ένα αδέσμευτο μυαλό, ώριμο και σοφό και όχι ο κάθε διανοούμενος-λακές των εξουσιών.

Να ανοίξει επιτέλους ένας διάλογος σε εθνικό επίπεδο, για τη φύση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για τις παρεκκλίσεις της, για τις ενοχές και τη σιωπή του πολιτικού συστήματος, για το τι σημαίνει Αριστερά σήμερα και ποιες οι σχέσεις της με τα λαϊκά στρώματα, ποια είναι -και εάν υπάρχουν- τα όρια της εξέγερσης, πώς μπορεί να μπει θεσμικά η κοινωνία στη διακυβέρνηση, ποιος ο ρόλος των συνεταιρισμών και των συνεργατικών κινημάτων· πώς είναι δυνατόν η τεχνολογία να συνεισφέρει στην εξάπλωση της δημοκρατίας και άλλα.

* Μέρος της εισήγησης σε εκδήλωση (την Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου του 2016) για το βιβλίο στην ΕΣΗΕΑ