«Τον βλέπεις τον αστυνομικό; Αν δεν κάτσεις φρόνιμα, θα έρθει και θα σε βάλει φυλακή, έτσι κάνουν στα παιδάκια που είναι άτακτα.» Σα...
Σας φαίνεται τραβηγμένο το σενάριο; Δεν νομίζω. Οι περισσότεροι σίγουρα κάπου, κάποτε, το ακούσατε όπως το άκουσα κι εγώ, και δυστυχώς, ουκ ολίγες φορές. Και κάπως έτσι, τα παιδάκια μαθαίνουν να φοβούνται αντί να σέβονται τον ένστολο, να τον βλέπουν ως τον κακό της υπόθεσης και όχι τον καλό στον οποίο μπορούν να στραφούν για βοήθεια.
Γράφει η Σοφία - Ισμήνη
Έπειτα ο φόβος γίνεται αντίδραση και απωθημένο του παιδικού εκβιασμού που υπέστησαν και μεγαλώνουν με την λάθος εντύπωση, αυτή που με τόσο θαυμαστό τρόπο τους γαλούχησαν οι γονείς τους προκειμένου να τα συνετίσουν. Αυτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Γιατί υπάρχει και η άλλη, όπου οι γονείς δίνουν πρώτοι το παράδειγμα προς μίμηση στα παιδιά τους με τον τρόπο που εκφράζονται οι ίδιοι απέναντι στο σώμα της αστυνομίας.
«Τα έμαθες Μαράκι, σκοτώθηκε ένα παιδί σήμερα, αστυνομικός 21 χρονών.» «Και τι με νοιάζει εμένα, μπάτσος ήταν, ας πρόσεχε.»
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ένα δεκατετράχρονο παιδί να ξεστομίζει τόσο βαριές, άκαρδες κουβέντες. Οι γονείς της, επιφανείς άνθρωποι της τοπικής κοινωνίας, μορφωμένοι, πώς και δεν είχαν αντιληφθεί τον τρόπο σκέψης του παιδιού τους; Τί να έφταιγε;
Ήταν βλέπετε υπεράνω πάσης υποψίας για εμένα, μέχρι που άκουσα τον πατέρα του κοριτσιού να λέει περιφρονητικά «άντε μωρέ τα λαμόγια, τρείς και εξήντα παίρνουνε…» και είδα τη μητέρα να κουνάει το κεφάλι συναινετικά – προς μεγάλη μου απογοήτευση. Ένα νέο παιδί είχε φύγει κι εκείνοι όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν, μα έσταξαν χολή στο άκουσμα αυτής της θλιβερής είδησης. Χολή που διοχέτευαν και στο παιδί τους. Στο παιδί που ήθελαν κατά τα άλλα να διέπεται από αξίες και με αυτές να πορεύεται στη ζωή.
Ορίστε λοιπόν τί έφταιγε, τί φταίει. Η παιδεία που πηγάζει από τα σπίτια μας, αυτή που παίρνουμε πρωτίστως από την οικογένειά μας και έπειτα από το σχολείο. Από αυτήν εξαρτώνται όλα και σε ό,τι αφορά τη σχέση πολίτη-αστυνομικού, πρέπει να την καλλιεργούμε από νωρίς μιας και είναι τόσο εύθραυστη αλλά και για αναρίθμητους λόγους τόσο σημαντική.
Το μυαλό ενός παιδιού, είναι σαν μια λευκή κόλλα χαρτί. Πρέπει να προσέχουμε πολύ τι γράφουμε εκεί πάνω. Μάθετε στα παιδιά σας αν όχι να αγαπούν το σώμα της ελληνικής αστυνομίας, τουλάχιστον να το σέβονται και να έχουν γνώση πως υπάρχει για να τους εξασφαλίζει τον σεβασμό που πρέπει σε κάθε άνθρωπο επάνω στον πλανήτη.
Πηγή ➤ elas-lyste
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.