ΟΙ ΑΛΠΙΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΓΙΑ 17 ΜΕΡΕΣ... 850 ΚΑΡΔΙΑ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΛΑΒΑΡΕΤΖΟ

Το 1963 τρεις νεαροί Γερμανοί αλπινιστές πέρασαν 17 ημέρες κρεμασμένοι σε παγωμένη πλαγιά, με θερμοκρασίες που σπάνια ξεπερνούσαν ...

Το 1963 τρεις νεαροί Γερμανοί αλπινιστές πέρασαν 17 ημέρες κρεμασμένοι σε παγωμένη πλαγιά, με θερμοκρασίες που σπάνια ξεπερνούσαν τους -20 ή και πολλές φορές τους -40 βαθμούς Κελσίου. Στόχος τους ήταν να φτάσουν στην κορυφή του ιταλικού βουνού Λαβαρέντο, σε ύψος 2.998 μέτρων, από τη βόρεια και τελείως κατακόρυφη πλαγιά.

Η πρόκληση ήταν μεγάλη. Στη βόρεια πλευρά του Λαβαρέντο γίνονταν, μέχρι τότε, όλες οι δοκιμές καινούργιων μεθόδων αναρριχήσεων και νέων τεχνικών μέσων για την συγκράτηση των ορειβατών στο κενό. Οι τρεις φίλοι έπρεπε να διανύσουν απόσταση 600 μέτρων από τη βάση τους χρησιμοποιώντας καρφιά και σχοινιά σε συνθήκες πολικού ψύχους.

 Κανείς δεν το είχε καταφέρει μέχρι τότε. Για την ακρίβεια κανείς δεν το είχε επιχειρήσει. Οι τρεις Γερμανοί αλπινιστές το κατάφεραν. Το πείσμα του Πέτερ Ζίγκερ, του Ράινερ Κάουσκε και του Γκερτ Ούνερ ξεπέρασε κάθε εμπόδιο, κάθε σωματική και ψυχική κούραση και άνοιξε νέο «δρόμο» προς την κορυφή του Λαβαρέντο. Με τα διχαλωτά καρφιά που χρησιμοποίησαν, στάθηκε δυνατή η αναρρίχηση από την κατακόρυφη γραμμή. Έτσι, οι τρεις νεαροί κάτοικοι Μονάχου πραγματοποίησαν το όνειρο όλων των αλπινιστών. Ο 26χρονος Πέτερ Ζίγκερ ήταν ηλεκτρολόγος.

Όπως και ο 24χρονος Ράινερ Κάουσκε. Ο επίσης 24χρονος Γκερτ Ούνερ ήταν επιπλοποιός. Αν και τα επαγγέλματά τους ουδεμία σχέση είχαν με την άθληση, διέθεταν πολύ καλή φυσική κατάσταση και ήταν έμπειροι στην αναρρίχηση. Γι αυτό και άντεξαν 17 μέρες κρεμασμένοι από τον βράχο....


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ